De behandeling met Alteplase en nog meer pijn

In mijn vorige blog is te lezen dat ik uiteindelijk heb gekozen voor de behandeling met Alteplase (Actilyse, een prop oplosser) om de trombose van mijn mechanische aortaklep te krijgen.

Daarnaast ben ik wakker geworden met een rare pijn in mijn bekken/heup gebied en gaat lopen lastiger.

Weer een kort nachtje ziekenhuis achter de rug.
In de ochtend wordt mijn infuus afgekoppeld. Ik krijg tijdelijk geen antistollingsmiddel via het infuus, zodat ik wanneer de stollingstijd goed is kan starten met de prop oplosser.

Heerlijk, even niet vast zitten aan slangetjes en een paal. Op de hartbewaking heb je geen badkamer op de kamer, aangezien de meeste patiënten hier bedlegerig zijn (dat ik dat ook snel zal zijn weet ik op dat moment nog niet).
Ik besluit met mijn man Jelle naar het toilet aan het begin van de afdeling te wandelen. Even de benen strekken, wellicht trekt die rare pijn dan weg. De pijn is weer verder toegenomen.
Op dit moment zoek ik er nog niks achter, spierpijn wordt vaak eerst wat erger voor het wegtrekt, morgen zal het vast minder zijn. Ik Google op bekkeninstabiliteit en zwangerschapsischias, mijn klachten lijken op beide, maar gaan zowel met beweging als rust niet weg.

En dan het lopen, dat gaat echt lastig en is zeer pijnlijk. Ik loop aan de arm van Jelle. Tja, mensen met erge bekkeninstabiliteit kom ik vast niet in de supermarkt tegen, wellicht loopt iedereen daarmee zo rond.
Als we bijna terug zijn op de kamer wordt ik duizelig, onwel van de pijn. Bah, dit heb ik echt nog nooit gehad. De verpleging raad me aan om maar zoveel mogelijk in bed te blijven.

Jelle was vanmorgen heel lief via de Prénatal gegaan om een zwangerschapskussen te kopen voor me. Maar helaas, die vind ik te dik en niet prettig. Uiteindelijk zal ik deze opname 3 kussentjes hebben waartussen ik ga afwisselen om enigszins comfort (voor zover daarover gesproken kan worden) te hebben.

De rest van de dag houd ik me dus rustig.
Ik krijg een echo van de placenta, om te zien of hier bloedingen verwacht gaan worden. Mijn placenta ligt heel gunstig en mooi. De gynaecoloog verwacht geen complicaties. Door mijn pijn vraag ik de gynaecoloog mee te kijken naar mijn bekken/heup/bil gebied. Ziet zij wellicht verkleuringen? Voelt de huid ergens warmer? Ik ben namelijk bang voor een trombose. Maar er is niks geks te voelen of te zien.

En dan is het wachten tot mijn antistollingswaarde genoeg gedaald is, dat duurt lang bij mij.

Ik had de hoop dat ik in de middag kon starten, aangezien ik heel bang ben voor een hersenbloeding, of bloeding in mijn oog (kan ik mijn kindje nooit gaan zien). In mijn vorige blog kun je er meer over lezen.
Gelijk gaan slapen met een middel waarmee bloed niet gaat stollen vind ik een eng idee.

Helaas kunnen we echt pas 's avonds starten, rond 19:30 is het dan zover, de infuuszak Actilyse wordt aangehangen en gestart.
Ik ben alert, voel ik wat? Hoe voel ik me? Kan ik alle ledematen nog bewegen? Spreek ik nog correct.
En toch zakt die alertheid ook weer. De verpleging zal me ook goed in de gaten houden en ik lig aan de hartbewaking. Als ik een bloeding krijg dan zien ze dat echt wel.

Die hartbewaking dus, irritante pleisters en draadjes op je torso. Wat opvalt is dat mijn hartslag vanaf binnenkomst op de hartbewaking best wel hoog is. Ach, ik ben zwanger en vind het allemaal heel spannend. Is eigenlijk ook niet gek.

En zo denken wij en de verpleging dat er niks aan de hand is. De behandeling start en 24 uur later weer gestopt. De volgende ochtend zal ik weer een slokdarmecho krijgen om te zien of de trombose van de klep af is.

De pijn is alleen maar toegenomen, voor mij eigenlijk onhoudbaar. Afgelopen nacht heb ik diverse keren de verpleging opgepiept, maar ik mag enkel paracetamol i.v.m. de zwangerschap. Volgens hen is het spierpijn.

Ik maak me echt grote zorgen en uit dit naar Jelle en mijn moeder. Hoe lang kan iemand met zo'n pijn omgaan? Ik ben serieus bang dat mijn lichaam zelf besluit dat het genoeg is. Maar ik wil niet dood, ik wil leven. Ik ben zwanger en moet mezelf en mijn baby in leven houden.

Die avond vraag ik hulp bij het slapengaan. Lopen gaat zo moeilijk. Mijn linkerbeen optillen doet zoveel pijn, dat het me niet eens meer lukt. Ik denk op dat moment dat mijn lichaam zichzelf tegen mezelf beschermt. Maar ik moet het toch echt zelf doen van de verpleging.
Ik zet een stap met mijn goede rechterbeen, zet links bij met mijn handen en sluit mijn infuuspaal bij. Zo kom ik bij de wastafel en terug om mijn tanden te poetsen. 

Ondanks dat ik aangeef dat ik niet kan lopen, lijk ik niet gehoord te worden.
Bekkeninstabiliteit is echt heftig ondervind ik nu, respect voor de Mama's die dit hebben (note: ik heb geen bekkeninstabiliteit, maar weet dit op dit moment nog niet in het ziekenhuis).

Ook de komende nacht piep ik meerdere malen de verpleging op. Ik word zelfs aanstelster genoemd. Alle patiënten moeten stilliggen op de hartbewaking en iedereen heeft daar pijn van.

De volgende ochtend is de pijn echt onhoudbaar..............