Daar was het begin al van alle ellende,. (Deel 2)

De dienstdoende gynaecoloog was al naar huis en de verloskundige van het ziekenhuis vroeg of we de volgende ochtend ons konden melden, ondertussen zo gaar als een pannenkoek van de hele middag in het ziekenhuis zitten was ik blij dat ik thuis was. Lekker vroeg op bed gekropen, we moesten ons om 10:00 melden op zondag.. 

Het gekke is, de hele zwangerschap had ik totaal geen vertrouwen in mijn lichaam, juist nu dacht ik echt dat ze een foutje had gemaakt. Als de gynaecoloog een echo zou maken ze zou zeggen; niks aan de hand! Ziet er keurig uit!

Zondag ochtend heerlijk ontbeten met lekkere broodjes, dansend door de kamer op Famke Louise (hormonen doen rare dingen met je hoor) en op naar het ziekenhuis!

Ontzettend zenuwachtig allebei, vriend lief hield mijn hand vast. Kijkend naar het scherm waar ze op konden zien of het erop of eronder is. Ze heeft de afgelopen week echt weinig bewogen. Dat viel hem ook op, de gynaecoloog viel gelijk met de deur in huis. Nee dit was niet goed, er was een lek dacht ze.. Dat kon haast niet anders! Zo weinig vruchtwater. Vanaf dat moment begon de rollercoaster, er gebeurde zoveel! Allerlei testjes, inwendig onderzoek, een ctg.. Toen begon ik bloed te verliezen en kreeg ik een error, zwanger en bloed ging bij mij niet samen! Ik ben de wc ingevlucht, huilend, de artsen gingen verder in overleg. Mijn vriend deed de wc deur open, de emotie duidelijk af te lezen van zijn gezicht. Hij belde mijn vader bleek achteraf, mijn vriend zei stamelend, nee het is niet goed..

Ik moest in het ziekenhuis blijven, per direct mocht ik niks meer. Bedrust werd mij opgelegd zodat er niet nog meer vruchtwater weg zou lopen iets met de zwaarte kracht.. We waren verdrietig en in de war, het ergste vond ik nog dat mijn vriend niet mocht blijven. Achteraf had ik hier niet mee akkoord moeten gaan, beide wisten wij niet wat ons te wachten stond. De bevalling kon met zoveel vruchtwater verlies zo maar ineens beginnen werd ons verteld of er waren ineens complicaties en dan lig je daar alleen..

De volgende ochtend kwam er een lactatiekundige langs die mij uitlag gaf over borstvoeding geven aan een prematuur baby, natuurlijk kwam er niks bij mij binnen. Smiddags verschillende gynaecologen en verloskundigen, ze wilde mij long rijpers gaan geven. Na veel wikken en wegen heb ik aangeven dat, stel de bevalling zou beginnen er waarschijnlijk nog genoeg tijd was om ze dan te zetten. Tegen de avond werd er uitgelegd hoe ik zelf ctg filmpjes moest maken. Tijdens het tweede filmpje kreeg ons meisje een dip in haar hartslag, verontrustend vond de artsen het. Het was een emotionele dag, veel informatie. Mijn vriend zou net weg gaan toen ik extreem pijn in mijn buik kreeg, ik werd misselijk en voelde mij echt niet goed. De pijn kwam en zwakte ook weer af,. De verloskundige vertrouwde het niet en ik werd naar de verloskamers gereden, opnieuw een ctg. Huilend kreeg ik eindelijk de woorden over mijn lippen waar ik de hele tijd te bang voor was om te vragen..

Als ik nu zou bevallen, zou ons meisje het dan wel overleven? Ze mag echt niet doodgaan!