Daar gaan we weer

Ik wist pas maandag dat ik opnieuw zwanger was. 

na mijn vreugde te onderdrukken dacht ik eraan mijn partner voor Valentijn dat te melden. en zelf dus eerst naar de dokter te gaan om een bloedafname te laten doen zodat ik weet hoever ik ben.

Maar toen sloeg het noodlot opnieuw toe.

woensdag had ik al wat buikpijn maar ik dacht dat het wat innestelen was en de "normale" pijnen waren.

Maar de nacht van woensdag op donderdag ging ik naar het toilet en viel ik bijna flauw van de pijn en echt van flauwte.

Gebeld naar de dokter omdat ik toch niet zo zeker was of alles goed was en mijn partner ingelicht van onze zwangerschap.

De secretaresse van de dokter stelde me voor naar de spoed te gaan als het niet houdbaar was.

zo gezegd zo gedaan. aangekomen in de spoed word ik begeleid naar een box. ik kon met moeite op een stoel zitten en op die tafel liggen ging ook al helemaal niet.

dan maar op de grond.

Na een bloedafname moest ik naar de dienst verloskunde. Hier waren ze net bezig met een bevalling dus ik moest wat wachten.

Nu er tijd voor mij was begon het onderzoek. mevrouw volgens uw hcg waarden zouden we al een baby in uw buik moeten zien. 

whoops. een bui van vreugde en angst schoten me te binnen.

Mijn nachtmerrie werd direct bevestigd. we zien niks in uw baarmoeder we denken aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

Ik barst in tranen uit. niet weer mijn rechtse eileider is deze zomer nog maar verwijdert doe me dit niet aan met links want dan weet je wel dat er geen kinderen meer op natuurlijke manier kunnen komen.

helaas, de gynaecologe komt bij me en bevestigd waar ik al aan dacht. operatie. maar men gaat alles proberen om mijn eileider te sparen.

Net voor ik in slaap ga vraag ik nog dat ze me op de hoogte brengt wat er gebeurd is met me als ik wakker word. 

Er is 850cc bloed uit mijn buik gehaald en er zit een drain in mn buik om het extra bloed nog te verwijderen.

De eileider is gespaard gebleven. maar niet zonder risico dat hij afsterft of dat er opnieuw een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ontstaat bij een volgende mogelijke zwangerschap.

Ik voel vreugde maar ook wat angst. 

Wil ik dit echt nog een 3e keer meemaken? 

Hier lig ik nu, op materniteit. tussen huilende baby's tussen bevallingen en met een leeg babybedje naast mij. 

Het doet me pijn maar tegelijk ben ik zooooo dankbaar dat ik geholpen ben. 

Het is allemaal wel wat dubbel. 

Ik zoek info over IVF maar weet op dit moment niet goed of ik deze rollercoaster nog wel eens wil meemaken. 

intussen is het de 2e keer dat ik hier ben met zwangerschap pijnen en opnieuw geen baby met me naar huis meeneem. 

Het raakt me tot diep in mn ziel.

Trending op Mamaplaats: "Sorry, uw kind heeft diabetes"