Daar ben je eindelijk deel 3

Elke post, wordt steeds moeilijker om te schrijven merk ik. Wat zullen andere vinden of denken... Ik geef er aan de ene kant niks om maar hoop niemand een vervelend gevoel ermee te geven.

Weer een week wachten dus...Deze week weet ik niet eens hoe ik mij moet voelen. Intense blijdschap heeft plaatsgemaakt de afgelopen 2 en halve week voor angst, verdriet, rouw en onzekerheid. Boosheid naar mijn lichaam, potverdikkie, kan die dan ook niks zelf? Zonder hulp... Dit heeft geen zin mezelf het zo aanpraten, maar het gebeurd vanzelf. Ik werk gewoon en vrijwel iedereen weet ondertussen wat er gaande is. Ze vragen niet, houden rekening maar gelukkig niet te veel, daar hou ik niet van, doe maar gewoon je ding ik red me wel.John en ik praten wel, maar weten niet wat we precies moeten voelen en denken. Ik zoek her en der wel informatie op rondom curettage en probeer me er zo duidelijk mogelijk beeld van voor te stellen. 

Vrijdag, het is weer UMCG tijd. Omdat het vlakbij einde van het jaar is, heeft John geen vrije dagen meer van werk en was de laatste keer al extra vrij door de omstandigheden. Daarom gaat mijn moeder deze keer mee en bellen we John tijdens de afspraak in. Onze eigen gespecialiseerde gynaecoloog is er weer en bespreekt met me wat er gebeurt is de afgelopen weken. Ze had niet verwacht me nog weer te zien en ik zag er erg tegenop om haar ook te zien na de laatste keer allerlei klappen te hebben ontvangen als het ware. Ze is lief, geeft alle tijd en stelt voor dat we een laatste echo maken voordat we verder gaan met de behandeling. Laatste echo, gadsie, echt hoop zit er niet in he denk ik nog...Die stoel ergert me, die zie ik nu echt te vaak achter elkaar. De echo begint weer en ik kijk niet mee. Mijn moeder links van mij met mijn telefoon in de hand waarop John ingebeld is en mee kijkt. De gynaecoloog zit schuin rechts voor me en het beeldscherm pal naast me. Ze geeft aan gelijk te kijken of er foetale delen zijn en of het nog nodig is de curettage want de voorbereidende verpleegkundige stond buiten de kamer te wachten om anders alvast een infuus aan te leggen. Het is stil. Doodstil.En opeens zie ik rechts van me de gynaecoloog heel hard naar voren deinzen. Ik schrik want ik dacht dat ze naar voren viel, hoor tegelijkertijd mijn moeder naar adem happen en kijk haar aan, ze heeft tranen in de ogen en ik kijk naar rechts... Naar het beeldscherm, naar een heel klein lichtpuntje wat knippert.Ik kijk met tranen in mijn ogen met open mond en de gynaecoloog is heel snel bezig met metingen en krijgt een glimlach van oor tot oor.Wat is dit voor zieke grap, denk ik nog. En de gynaecoloog zegt hardop, kijk nou, jullie baby, Gefeliciteerd!

Ik kijk naar mijn moeder en hoor John gieren en brullen van blijdschap. Het komt niet binnen. Ik kijk vol ongeloof naar het beeldscherm en zie een kloppend hartje en denk.. Zit je in mij? Is dit echt? Lichtelijk vol hoop en blij... Daar ben je eindelijk...Ik mag me aankleden en dan gaan we nog even zitten. Ik vraag nog, heel beduusd of ik nog die curettage krijg... En mijn moeder en de gynaecoloog lachen en zeggen beide nee, natuurlijk niet.Ik begin half te lachen en we hebben het nog over hoe dit kan allemaal. Is er een reden dat dit zo allemaal gebeurd.Heel hoogstwaarschijnlijk is de celdeling en innesteling laat geweest en is het een tweeling geweest. Dat ene vruchtje onderin is niet meer te zien, maar nu dit vruchtje, de foetus was nu 2.5 cm vlak naast de eidooier en heeft er waarschijnlijk achter gezeten en is niet goed zichtbaar geweest doordat de baarmoeder ook lastig te zien was. De cystes zaten er nog steeds, dat kan bij de zwangerschap horen dit had mijn moeder ook. Prima denk ik alleen maar, ik ben gewoon nog zwanger, hoe dan... De gynaecoloog geeft haar excuses aan van twee weken eerder hoe het toen verlopen is en hoe de dingen zijn gelopen. Zij heeft mij nog voorgedragen als casuïstiek binnen de vakgroep en niemand van de artsen had gedacht dat dit nog zou gebeuren.Ik vraag nog wat dit kan betekenen voor de gezondheid van het kindje, daar kan helaas nu geen uitsluitsel over gedaan worden. Dat begrijp ik. Ze attendeert mij dat we nu naar een normale gynaecoloog en verloskundige moeten en daar de verdere onderzoeken en echo's krijgen, nu worden we toch echt ontslagen uit het voortplantingscentrum, maar nu met een veel leukere reden dan twee weken geleden. Na haar de hand te hebben geschud (oehh mag niet, coronatijd) en ze mij alle geluk en gezondheid van de wereld wenst, nemen we afscheid van elkaar. Mijn moeder en ik hebben van alle spanning, de ontlading en het gesprek zo'n honger gekregen dat we eerst in het ziekenhuis snel wat te eten halen. Ik bel nog snel met John en leg de laatste dingen nog uit, we vragen hoe het met elkaar gaat en we weten het even niet maar zijn onwijs blij...

Zo vol hoop en blijdschap als dat ik op dat moment was, overschaduwde ook een gevoel van twijfel. Klopte het wel? En is goed, dan nu ook echt goed? Ik voelde me eigenlijk, nu nog maar meer onzeker...

To be continued. 

Klik hier voor het vervolg op dit blog