D-Day - De dag van de eicelpunctie!

Het is maandag 28-06-21 en ik word wakker met een en al zenuwen! We moeten er vroeg zijn dus ik ben er vroeg uit. Moet namelijk al gegeten hebben voordat we er zijn. Ook moet ik 2 paracetamol 500mg in hebben genomen. Ik word wakker met buikpijn. Daar zijn de ‘zenuwkakjes’ (sorry, not sorry 😅). Omdat ik niet weet wat het allemaal doet besluit ik zo comfortabel mogelijke kleding aan te doen. Heb gisteren een Adidas pak gekregen van mijn mopje dus die ga ik aandoen!

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen ben ik zo zenuwachtig! Buikpijn van de zenuwen + diarree. Het was best grappig, ik op de wc door buikpijn en Nick op de andere voor zijn ‘aandeel’. In de wachtkamer duren de minuten altijd langer. Het is 5 over half 9 en ik hoor m’n naam, we mogen mee! Ik zie het gezicht van de lieve mevrouw die me ook heeft geholpen met de uitleg van de prikken. Ze zegt je bent zenuwachtig hè meid en uiteraard komen daar de tranen van de zenuwen. Ze stellen me gerust, ik ben echt niet de enige. Ik leg uit dat ik echt niet bang ben voor de pijn maar het is het onbekende waar ik zenuwen voor heb. Ik krijg de morfine prik in m’n rechter bil. Het is een flinke en voel hem in m’n spier. Hij zit zegt ze en ik moet m’n blaas leeg maken.

Die morfine moet natuurlijk even inwerken dus we moeten even wachten tot we verder kunnen. Op een gegeven moment komt er een mevrouw binnen van het lab en controleert nogmaals onze namen en geboorte datums. Na een tijdje gaat de deur weer open en ze komen ons halen. Van onderen moet ik me uitkleden en mag plaats nemen op de stoel. Benen in de stijgers en de stoel word naar achter gezet. Het zijn 2 hele lieve vrouwen en ze leggen me alles stapje voor stapje uit. Er word nogmaals gekeken naar de eiblaasjes en we zijn er klaar voor. De druk van de naald voel je, dan diep inademen en met een flinke zucht uitademen. De naald gaat door de baarmoeder heen en eerlijk, deze doet pijn. Ze gaan naar de eiblaasjes en ik voel een soort menstruatie pijn op het moment dat ze de blaasjes leegzuigen. De verpleegkundige geeft terugdruk door middel van haar handen op m’n buik en dat voelt prettig. Nick zit rechts van me en houd heel lief m’n hand vast en zegt dat ik het goed doe. Het leegzuigen voel drukkend aan maar is niet pijnlijk. De naald verplaatsen naar de andere eiblaasjes is geen pretje en voelt drukkend aan. Maar ook dat doet geen pijn. Na een stuk of 8 eiblaasjes moet er een nieuw buisje komen deze zit vol! Als ze naar de andere kant moeten halen ze de naald eruit en ontsmetten ze hem weer om vervolgens er weer in te gaan. Weer diep inademen en een flinke zucht eruit en die naald gaat erin, deze leek want pijnlijker te zijn maar dat kan ook omdat het een beetje beurs is al. Die rechter eierstok zitten er maar 2 dus die zijn zo leeg. Tijdens dat ze de laatste 2 eiblaasjes aan het opzuigen zijn, horen we vanuit het lab; de eerste is gevonden! Ik kan niet vertellen wat voor gevoel dat geeft. Na een paar minuutjes zegt ze: Het zit erop! En wat ben ik opgelucht zeg hee!

Ze gaat even controleren of er wat bloedingen zijn en gaat er langs met een doekje. Rustig sta ik op en ik voel me prima. Man wat heb ik een droge mond door die morfine. Ik krijg een glaasje water en die zit er zo in. Heb het gevoel dat ik zo kan slapen, soort roesje. We horen dat Nick z’n aandeel genoeg is en dat ze 8(!!!!) eitjes hebben gevonden. God wat ben ik blij, 8 eitjes van 10 eiblaasjes hoe mooi is dat! Trots staan we op en lopen we richting de auto. Het voelt allemaal een beetje gekkig maar pijn doet het niet. Heb ook een beetje zwabber benen haha! Eenmaal in de auto gaat het wel, hobbels in de weg zijn niet prettig maar het is oké. Eenmaal thuis installeer ik op de bank en Nick komt lief met drinken en een kleedje aan. Ik zet een serie op en binnen no time gaan m’n ogen dicht. Rond kwart voor 11 word ik gebeld door een privé nummer en ik neem op. Het is het ziekenhuis. Ik schrik eigenlijk we want ze zouden bellen als er wat aan de hand zou zijn.

Ze zegt het enige wat ik je wilde laten weten is dat we geen 8 eitjes maar 9(!!!) hebben gevonden na de dubbel check. Woooooow! Ze zegt dat er 800.000 bewegende zaadjes zijn dus dat ze daar echt heel goed de beste zaadjes uit kunnen kiezen. Ze hebben goede hoop en wij ook!

Het is inmiddels avond en ik heb de hele dag gespendeerd op de bank met een serie. Ik denk dat ik wel 10 keer in slaap ben gevallen. Niet gek ook door al die spanningen en die morfine. Ik heb niet echt pijn maar als ik te lang sta of rechtop ga zitten is het geen fijn gevoel. Verder voelt m’n buik alsof ik ongesteld ben. Beetje drukkend gevoel met af en toe een steekje. Straks moet ik nog wel beginnen met de vaginale capsule. 3 op een dag dus als je me een beetje kent, heb ik de tijdstippen alweer voor mezelf vast gesteld zodat ik me daar geen zorgen meer over hoeft te maken. Voor het slapen, voor het werken en om 15:00 en zo tot aan de terugplaatsing. Of moet het langer? Ik bel morgen wel even voor de zekerheid want door alle activiteiten van vanmorgen weet ik het niet meer.

Vanavond op tijd douchen enzo zodat ik om 23:00 alleen die capsule nog hoef in te brengen en morgen gewoon weer aan het werk ‘alsof er niks aan de hand is’.