Brief aan het meisje in mijn buik. #1

Een groeiecho bij 28 weken die eigenlijk helemaal niet nodig was, maar mama krijgt stress als ze je zo lang niet kan zien. Doe ik het wel goed? Gaat het wel goed met jou? Vind je het niet erg dat ik alleen maar chocola en winegums eet of heb je liever spinazie? Zodra ik jouw lichaam en hartje zie op het scherm voel ik een enorme opluchting.

De verloskundige vertelt ons dat je de hele lange benen hebt, net zoals mama en dat je een smal gezichtje hebt net zoals papa en je grote broer. Je buikje zit lekker vol en je blaas doet zijn werk. Dat je hartje ondanks de afwijking heel mooi klopt en dat ze geen gekke dingen ziet. Mooi toch? Heb je een afwijking zonder gekke dingen. Dat is écht speciaal. Er zit een leerling echoscopiste bij die moet leren hoe je een kindje moet meten en terwijl ze bezig is draai jij precies de andere kant op. En nog een keer. En nog een keer. Ik moet lachen, de leerling niet. We krijgen de meest onduidelijke echofoto ooit mee want je voeten liggen zoals altijd bij je neus en je handen liggen ook nog eens ergens bij je hoofd. De verloskundige laat ons zien dat je qua lengte best wel lang wordt geschat, maar zegt dat dat helemaal niet gek is omdat papa en mama ook lang zijn. Ik voel me enorm trots! Papa heeft ondertussen al 500 grapjes gemaakt over hoe ik jou er uit ga krijgen tijdens de bevalling omdat je zo lang bent. Ik lach vrolijk mee want papa weet niet dat ik oordoppen heb besteld zodat hij alle nachtvoedingen mag doen als je straks geboren bent. 😄

Ik noem mijzelf soms een beetje autistisch. Alles moet recht, alles moet op kleur en als ik iets in mijn hoofd heb moet ik het ook nu uitvoeren. Als papa 's avonds al in bed ligt en de dekens liggen scheef MOET papa uit bed van mij zodat ik ze recht kan leggen. Anders kan ik niet slapen. Als papa drinken in de koelkast legt waar ik eigenlijk de kaas wilde leggen heb ik kortsluiting in mijn hoofd. 🤪

Het liefst had ik bij 12 weken de hele babyuitzet al gekocht en je kamertje ingericht. Nu dat ook is gebeurt ligt inderdaad alles op maat, op kleur en recht. Alles in bakjes en ik weet précies in welke lade wat ligt. Ondanks dat mama dan misschien wel degelijk een klein beetje perfectionistisch is ben ik dat tegenover jou helemaal niet. De kleur van je haar, de kleur van je ogen en wat jij later leuk en niet leuk gaat vinden... Het maakt me allemaal niks uit. Ik hoop dat jij lekker veel gaat lachen en mooie herinneringen kan maken. Dát wens ik jou. Ook als je liever je spijkerbroeken bij je shirts wil leggen en je handdoeken wil bewaren tussen je jurkjes. Het maakt me allemaal niks uit zolang jij jezelf maar bent.