Bijna halverwege

De week van 23 september 2019. Een week met een groot dieptepunt, maar ook een enorm hoogtepunt. Op maandagavond krijg ik een bericht van mijn ex-vriend (met wie ik nog goed contact heb) een berichtje dat het met onze hond zo slecht gaat dat hij de dag erna zal worden ingeslapen. Tijdens onze relatie hebben we samen deze hond gekocht, maar helaas hield onze relatie geen stand. We zijn prima uit elkaar gegaan en hielden contact. De hond bleef bij hem en ik kon m'n kleine vriend halen wanneer ik wilde. Voor ons samen een erg emotionele week. Mijn huidige vriend heeft me enorm veel gesteund en had geregeld dat we op die donderdag gezellig zouden eten bij zijn broer in Leiden.

We zijn gezellig samen naar Leiden gegaan en hebben daar heerlijk gegeten. Ondanks de gezelligheid was ik helemaal gesloopt. Om de paar minuten was ik aan het gapen. Zelf dacht ik dat dit kwam door alle emoties van de afgelopen dagen. Mijn vriend daarentegen had het erg gezellig en had ook al een aantal wijntjes op voor we naar huis gingen. Ik had zelf, omdat ik zo moe was, maar 1 wijntje gedronken. Rond een uur of 9 's avonds hield ik het toch echt niet meer vol. Hup naar huis om te gaan slapen. 

We lopen de metro uit en vlak voor we het gebouw van het appartement binnenlopen zegt mijn vriend: "moet je niet eens een zwangerschapstest doen". Ik was op dit moment al een week overtijd, iets waar ik me totaal niet druk om maakte. Mijn lichaam reageert altijd heftig op stres en emoties, dus door het inslapen van m'n hond zocht ik hier niks achter. Heel erg actief bezig om zwanger te worden, waren we niet. We wisten wel dat de kans er was, maar ik voelde me gewoon mezelf dus ik wuifde het af. Toch kon hij het niet van zich afzetten. Meer voor zij  gemoedsrust dan voor de mijne deed ik een test.

Binnen een paar tellen was het al duidelijk. Zwanger. Ondanks dat ik er totaal niet op rekende was ik heel blij. Het is altijd mijn wens geweest om jong moeder te worden en ik voelde me er ook helemaal klaar voor. Toch was het ook wel schrikken want nu was het echt. Er gingen zoveel dingen tegelijk door m'n hoofd, dat was bijna niet te bevatten. Het nieuws moest echt even landen. We zijn vrij snel hierna gaan slapen en de volgende dag moesten we beide aan het werk. 

De volgende avond was ik alleen thuis en stiekem leek de test van de dag ervoor meer op een droom dan werkelijkheid. Het klinkt misschien stom, maar ik geloofde het gewoon niet. Ik had 's middags al een extra test gekocht ook om te kijken hoe lang ik al zwanger was. De test die ik deed was net zo snel positief als de ander en ik bleek 3-4 weken zwanger. Dit was ook wat we hadden verwacht, maar nu begon eigenlijk voor mij pas de onzekerheid.

Dit was voor mij een heel nieuwe fase. Wat mag je wel of niet eten, hoe gaat mijn lichaam hierop reageren, hoe zullen mijn ouders/schoonouders/vrienden reageren op dit nieuws, is het kindje wel gezond, zal het nog misgaan. Ik denk dat dat het enige is wat er die avond door mijn hoofd ging. Mijn vriend was trouwens echt enorm blij, veel enthousiaster dan ik zelf had verwacht, waardoor het al snel helemaal goed voelde. Ik wilde zelf graag een vroege echo om te kijken of alles goed was en of het hartje klopte, dit hoefde van hem niet per se maar omdat het voor mijn rust beter was hebben we dit toch gedaan. Wat een enorm bijzonder moment om voor het eerst de hartslag te zien op zo'n echo. Het kindje - of vruchtje dan nog - is zo immens klein, maar het groeit en het gaat goed. Blijdschap en opluchting.

Vanaf dit moment had ik er veel meer vertrouwen in en behalve de vermoeidheid had ik eigenlijk weinig te klagen. Vlak voor de herfstvakantie (ik werk als juf) was er één zware week. Ik wist niet dat het mogelijk was om zó moe te zijn. Maar na deze week (op een paar intieme momenten met het toilet na) voel ik me super goed.

De 12-weken echo kwam in zicht. Voor mij weer een spannend moment, want zou het allemaal goed zijn met de baby/is het goed gegroeid? Dit bleek meteen toen het echoapparaat op m'n buik werd gezet. Het minuscule vruchtje dat we 6 weken eerder op de echo zagen, was nu een echt kindje. Dolgelukkig konden we het nu ook eindelijk iedereen vertellen. Onze ouders en hechte vrienden wisten het al een tijdje, maar nu mocht de hele wereld het weten! Wij worden papa en mama.

Spannend vond ik het elke keer weer om te vertellen dat we een kindje verwachten, bang voor negatieve reacties. Maar deze angst bleek ongegrond. Iedereen is zo ontzettend blij voor ons. Ondertussen is mijn buik ook gaan groeien waardoor je het nu ook echt kan zien. Heerlijk, wij kunnen niet wachten tot het zover is! We moeten alleen nog een beetje geduld hebben want we zitten 'pas' op 18 weken.