Snap
  • levenloosgeboren
  • Bevalling
  • verdriet

Deel 1: Bevallen van mijn overleden dochter…

Doe mij maar een ruggenprik.. de mentale pijn is al te heftig!

De dag na dat we hoorden dat onze dochter was overleden hebben we al van alles moeten regelen. We kregen informatie in het ziekenhuis over hoe nu, de begrafenisondernemer kwam al bij ons thuis om onze wensen te bespreken, onze kinderen werden opgevangen door onze schoonfamilie.

Die middag in het ziekenhuis kregen we zo veel informatie maar ook boden ze aan alvast een ballonnetje te plaatsen als dit kan. Gelukkig, het kan! Nu kan de bevalling eventueel al op gang komen en we mochten lekker naar huis.

Die avond kreeg ik inderdaad al wat krampen en ik ging lekker lang douchen om mezelf toch nog enigszins te laten ontspannen. 

Er zijn allemaal vreselijke scenario’s door m’n hoofd gegaan

Hoe zal de eruit zien? Zal ze zo erg ontveld zijn dat ik haar eng vind? Hoe voelt het om een levenloos kindje uit je te laten komen? Zal ze nog warm zijn? Kan ik het wel? We zouden eigenlijk voor de 2de geplande keizersnee gaan ivm de eerste traumatische bevalling.. en nu moet ik ineens natuurlijk bevallen! Ppfff rustig worden… dat moet ik. 

Die nacht werden de krampen hevig!! ik heb Robin laten slapen zodat hij in ieder geval nog wat rust kon pakken. Geen ene houding was meer goed.. het was constant pijn! Zonder pauzes.. maar de ballon was er nog niet uitgevallen dus het zal nog niet gewerkt hebben dacht ik. Even later heb ik Robin toch wakker gemaakt omdat ik graag pijnstilling wilde. We hadden direct al besproken om voor een ruggeprik te gaan. Ik wilde zo min mogelijk pijn want de emotionele pijn was me al genoeg. Te veel. Veel te veel.

Robin belde naar het ziekenhuis en we mochten direct komen. We kregen een kamer helemaal aan de andere kant van de gang zodat we geen huilende baby’s zouden horen.. wat fijn dat ze daar al over nadachten en zo met ons meeleefden. 

Ze moest zo hard op mijn buik duwen!

De arts stelde vast dat de pijn afkomstig was van de ballon en haalde hem er uit! Wow wat een opluchting.. ik had wel al een goeie 3cm dus dat was prima. We besloten meteen de vliezen te breken zodat de weeën konden doorzetten.. Dat ging totaaaal niet soepel. Ze zei steeds ja sorry sorry sorry en de verpleegkundige was op mijn buik aan het duwen, boven en onder en de arts zat van binnen te porren om de vliezen te pakken te krijgen. EINDELIJK. Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft, maar het was in ieder geval niet zoals hoe het normaal ging werd me verteld. Nadat dit achter de rug was, kreeg ik mijn infuus voor de medicijnen en een morfine prik in m’n been zodat ik even lekker kon slapen. Vrijwel meteen werd ik dizzy en viel ik in slaap.

08:00 werden we wakker gemaakt door de ontbijt service. Maar waar waren mijn weeën?? Ik voelde niks! Ppfff jammer zeg.. in de loop van de ochtend besloten we de ruggeprik te gaan inplannen en daarna beginnen met weeenopwekkers.

Ik weet de tijd niet meer, maar in de loop van de ochtend konden we naar de anesthesist voor de ruggeprik. Toen we daar aankwamen moesten we echt nog heel lang wachten… hier waren de verpleegkundige ook niet blij mee want ja, ze zeiden dat we meteen mochten komen.

Toen de anesthesist eindelijk kwam kreeg ik de ruggeprik heel snel en moest ik even 20 minuten blijven om te kijken of het goed werkt en zo konden ze me nog even wat beter monitoren om te kijken of het met mij wel goed blijft gaan met de bloeddruk etc. Na al die tijd was alleen de linkerkant van m’n lichaam verdoofd. Dus kwamen ze weer terug met een team die het draadje in m’n rug iets verder gingen terug trekken zodat de verdoving zich beter zou kunnen verspreiden. Ook voegde ze een ander middel erbij aan toe en moest ik op mijn rechterzijde gaan liggen.

Na verloop van tijd voelde ik dat de rechterkant ook verdoofd was. YES we kunnen beginnen. Maar.. 

Dit is gek…

Toen ging links ineens mijn oog hangen, was mijn wang en de linkerkant van m’n neus verdoofd. Nouja.. het zat helemaal tot aan m’n kruin. Maar alleen links (gelukkig). Ze kwamen natuurlijk weer bij me kijken want dit is niet hoe het hoort. Als ik rechtop zou gaan zitten, zou de verdoving wel wat zakken tot onder m’n borst, waar het hoort. De meiden van de afdeling kwamen me weer halen en dan op de kamer konden we even in de gaten houden dat de verdoving goed zou zakken en dan beginnen met de weeen opwekkers!

Toen we naar de kamer reden voelde ik een beetje een gekke druk op m’n hals. Ik vertelde dat ik me een soort benauwd voelde, maar ook weer niet echt… nja het zal wel mee vallen. Eenmaal op de kamer zette ze me aan de bloeddruk machine en ondertussen werd ik misselijk. Dit gaf ik ook aan en ik kreeg een kotszakje.

Voor ik het wist kon ik me niet meer bewegen en voelde ik dat ik ging staren… voelde het bloed uit mijn hoofd weg gaan en ik hoorde alleen nog vage geluiden om me heen. Ik weet nog dat ze vroeg of ik er nog was… ik wilde zeggen dat ik haar wel hoor maar het kwam er niet uit. Ik viel weg….

Even weg uit de wrede wereld

Trending op Mamaplaats: 7 redenen om NIET met je kind over de dood te praten 

9 maanden geleden

❤️‍🩹❤️

10 maanden geleden

🤍🕊️