Snap
  • Zwanger
  • zwangerschap
  • afwijking
  • echo
  • megablaas
  • LUTO
  • Foetale

Beginnen bij het begin

Deel 1: kindje met een megablaas

Even voorstellen. Ik ben Karin, 24 lentes jong. Ik woon inmiddels ruim 6 jaar samen met mijn vriend in het mooie Brabantse land. In de afgelopen jaren hebben we ook 6 lieve katten mogen verwelkomen bij ons in huis.

Ik ben een echt gevoelsmens, en ik durf inmiddels toe te geven dat mij dat erg koppig en eigenwijs maakt. Mijn verstand heeft de irritante gewoonte om op vele momenten uit te schakelen, daar neemt mijn gevoel het over. Als je iets van me wilt dat tegen mijn gevoel in gaat, dan moet je met harde feiten en/of bewijzen over de brug komen om mij in te laten zien dat je gelijk hebt. Maar, ook al is het voor mijn naasten soms lastig om mee om te gaan, het leven is in ieder geval nooit saai met mij. En zo rommelig als mijn karakter kan zijn, zo kan ons huis er soms ook uit zien (sorry schat) Maar!! bijna alles wat ik doe is met heel veel liefde, ook al gaat het soms een beetje mis.

Ik ben overigens geen professionele schrijfster of blogger, de taalnazi's die zich aan mijn blogs gaan wagen zullen dan ook snel achterover slaan, maar net als zo'n beetje alles in mijn leven; ook het schrijven gaat op gevoel. Je zult af en toe versteld staan van mijn grammatica, en ook d'tjes en t'tjes gaan op gevoel. Logica en regeltjes gaan niet zo goed samen met mij, hoe graag ik het ook zou willen. Kortom: ik ben Mama Op Gevoel.

Aan het begin van onze relatie, werd al snel duidelijk dat we beiden een enorme kinderwens hadden. Iets waar mijn vriend iets sneller klaar voor was dan ik. Hij heeft dit dan ook volledig aan mij overgelaten. Halverwege 2017 kwam het ter sprake; zijn wij hier klaar voor? Wanneer ben je echt klaar voor kinderen? Ik geloof niet dat het moment ooit volledig perfect zal zijn, maar je raad het misschien al wel; het gevoel was goed. We spraken af dat de anticonceptie de prullenbak in kon, en dan zien we wel wanneer het komt. Ik ben alleen iets vergeten te vertellen: ik ben een vrij ongeduldig persoon. Dus, het 'we zien wel' kon bij mij al snel de anticonceptie gaan vergezellen in de prullenbak. Ondanks dat ik mijn cyclus inmiddels perfect in kaart had gebracht, bleef een zwangerschap nog een tijdje uit.

Begin maart 2018 was het zo ver, ik stond te trillen op mijn benen toen ik mijn vriend wakker ging maken met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Zo ongeduldig als ik ben, had ik al snel afspraken gemaakt bij de verloskundigepraktijk, en de echoscopiste waar zij mee samenwerken. De eerste echo stond gepland bij 7 weken zwangerschap, een enorm spannende dag. We waren beiden dolgelukkig toen we een kloppend hartje mochten bewonderen op het scherm, en om het nog completer te maken mochten we zelfs de hartslag beluisteren!!

De volgende echo was de termijnecho, gepland bij 11 weken zwangerschap. Maar al bij de 10e week had ik een slecht gevoel. Ik heb de verloskundigepraktijk gebeld, en zij gaven akkoord om eerder langs te komen voor een echo bij de echoscopiste. Die avond konden we al terecht, en mijn gevoel werd bevestigd. Het ooit kloppende hartje, was een week hiervoor stilgevallen. Een missed abortion dus. Een week later is er een curettage gepland, omdat mijn lichaam zelf nog niet had bedacht dat dit geen kans van slagen had.

Nou gaat het verhaal wat ik wil vertellen niet om de miskraam die ik heb gehad, maar ik vond het belangrijk om dit wel mee te geven, aangezien dit zeker van invloed is geweest bij de volgende zwangerschap. Want ja, echt waar, die volgende zwangerschap werd werkelijkheid!! En gelukkig al heel snel. Met dubbele gevoelens dit keer, stond ik in juni 2018 al opnieuw met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Dit keer minder enthousiast, ondanks dat ik enorm dankbaar was dat ik al weer zo snel zwanger mocht zijn, zat de angst er ook goed in.

De weken die hierop volgden waren dan ook enorm zwaar. Omdat we al bekend waren bij de echoscopiste, mochten we dit keer wekelijks langs komen in het eerste trimester. Vanaf week 6 klopte het hartje al stevig, en elke week opnieuw mochten we dit flikkerende lichtje bekijken op het scherm. We konden iets opgeluchter adem halen toen, met 11 weken zwangerschap, ook de termijnecho nog goed was.

Na wekelijkse echo's werd het nu even afkicken, bij 14 weken zwangerschap stond de geslachtsecho gepland. Ook hadden we de NIPT laten doen, de uitslag kregen we een aantal dagen voor de echo, en deze was goed!!

De dag van de echo brak aan, 1 september 2018. Eindelijk kon ik met plezier naar een echo, dit keer zonder angst. Vandaag kregen we te horen of we een zoon of dochter zouden krijgen!! Zodra ons kindje in beeld kwam, zochten mijn ogen uit gewoonte direct naar het kloppende hartje. Deze had ik al snel gevonden, maar net toen ik opgelucht adem wilde halen hoorde ik de echoscopiste de vreselijke woorden uitspreken

"oh nee.. wat is dit nou.. ik heb slecht nieuws, jullie kindje heeft een megablaas..."

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Mama Op Gevoel?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.