Baby Hummel verwacht!

De zwangerschap van Jonathan leek eerst van een leien dakje te gaan, op 2 april hoorden we voor het eerst zijn hartslag en dat moment kon niemand meer van ons afpakken.

We besloten dat we het wilden delen met de familie als we 12 weken zwanger zouden zijn. Dit zou op 18 mei zijn en dan zou ik ook mijn verjaardag vieren. Dit leek ons het beste moment gezamenlijk met mijn familie en die van Lars.

Echter, mijn buik groeide wat sneller dan we verwacht hadden waardoor ik halverwege april al niet meer mijn eigen broeken aan kon. Hierdoor kwam ons idee een beetje in de knel. 

Met de echo van 17 april kregen we te horen dat onze uitgerekende datum 25 november zou zijn, deze kwam bij mijn telling niet overeen maar ik ging er mee akkoord.

Op 28 april hadden we een familiedag van Lars zijn familie en hebben we het gedeeld, daarna ook aan mijn opa en zusje. Vervolgens hebben we op 6 mei de overige familieleden een berichtje gestuurd met de afbeelding boven deze blog.

Deze dag hadden we namelijk ook  een echo gepland staan, waar onze uitgerekende datum bijgesteld werd naar 23 november - de verjaardag van mijn oma die er helaas niet meer is.

Eigenlijk ging de zwangerschap zo goed als vlekkeloos inclusief de bekende kwaaltjes: misselijk, erg moe maar zo blij met het Hummeltje dat zich in mijn buik aan het ontwikkelen was.

Op 13 juni gingen we naar een concert van Bon Jovi, dit was achteraf gezien wel erg zwaar maar goed: het is Bon Jovi. Twee dagen later hadden we onze pretecho gepland staan: we wilden heel graag weten of we een jongetje of meisje zouden krijgen. Niet voor de kleur voor het kamertje, die zou toch wel mintgroen worden, maar vooral voor de naam die we ons kindje zouden geven.

We hadden een lijst van misschien wel een dik A4 vol met namen voor een meisje en misschien 1/3 daarvan voor een jongen. En toen..

kregen we een zoontje! Vanaf dat moment gingen we dus echt kijken naar de juiste naam voor ons boefje. 

Op 5 juli hadden we de 20 weken echo, deze was heel moeilijk voor me omdat precies 1 jaar daarvoor ik de miskraam van de missed abortion had, maar gelukkig ging het dit keer goed. Hij lag zelfs voor qua groei en alles was goed ontwikkeld! Niets kon ons meer tegenhouden!

Het klinkt misschien gek, maar vanaf dat moment had ik een soort voorgevoel voor bepaalde dingen van de geboorte en de bevalling.

- Ik gaf aan dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen; ik heb zelf namelijk in een couveuse gelegen na mijn eigen geboorte en wilde zeker weten dat als dat bij ons Hummeltje ook nodig zou zijn, we dan op de juiste plek zouden zijn;

- Ik gaf aan dat we het kamertje voor de 30 weken af moesten hebben qua grote onderdelen, want ik had het voorgevoel dat ik eerder zou gaan bevallen;

- Ik ging er al vanuit dat ik de maand november niet ging halen, maar had de stiekeme hoop nog voor 5 november.

Vanwege mijn hoge BMI moest ik met 30 weken een groeiecho hebben, deze vond plaats op 16 september 2019.

Aangezien er niets mis was met onze kleine besloot ik alleen heen te gaan, maar eenmaal daar bleek dat toch iets anders.

Het bleek dat onze kleine man achterlag qua groei, maar wat was de oorzaak?

Er waren 2 mogelijke oorzaken:

1. Hij was eigenwijs en had dus zijn eigen groeischema aangenomen;

2. Er was iets mis met mijn placenta.

Om zeker te weten wat de oorzaak was van zijn groeiachterstand moest ik een paar dagen later terugkomen maar ik moest me nergens zorgen over maken.

Dus ging ik naar huis met de instelling: Lars en ik zijn eigenwijs, ons kind dan dus ook!

Stay tuned!