
Als een droom geen werkelijkheid wordt!
Wat is er jou mooier als je 2 koters van jezelf hebt lopen. Die samen spelen en/of elkaar te lijf gaan(figuurlijk) en De volgende dag doen alsof er niks gebeurd is. Dit is was mijn droom, een gezin van 4. Na 10 maanden begon het alweer te kriebelen. En heb ik de stoute schoenen aangetrokken.
De afspraak was gemaakt, 4 dagen voor Sepp zijn 1ste verjaardag hadden wij een controle in Gent staan. Er werden standaard controles gedaan, bloed geprikt. En alsof het zo zou moeten zijn ook de eerste menstruatie dag! Ik kon meteen beginnen. De progynova was in huis gehaald, allen verliep dit niet vlekkeloos en deed mijn huisarts moeilijk. Hij wou geen handtekening zetten onder mijn recept uit België. Dit heb ik uiteindelijk maar uit eigen zak betaald. Wat een stress heeft dit opgeleverd. Maar goed waar praten wij over €15,-.
Op dag 10 echo in Nederland laten maken. Alles zag er perfect uit, opnieuw bloedprikken. Dit gedaan maar dit verliep ook niet goed. Ik kreeg alleen de uitslag via mijnrivas, maar Gent moest de eenheden weten. Heel de middag gebeld met de huisarts zonder resultaat. Dag later maar contact opgenomen met het laboratorium en via de fax is Gent alsnog op de hoogte gebracht. 2 uur later werd ik gebeld met de datum en tijdstip van de terugplaatsing.
Het was zo ver wij gingen het embryo (kees) ophalen en veilig in mijn buik plaatsen. Ik was op van de zenuwen. Eenmaal daar liggen in die stoel kreeg ik een kalmte over mij heen. Ik was er klaar voor moeder van 2. Had er een goed gevoel over. Helaas heeft lieve kees (embryo)ons vroegtijdig verlaten. Verdrietig dat ik nu ben, hoe dankbaar ik straks ben. Ik heb gewoon een klein blond eigenwijs jongetje rondhuppelen. Het is tenminste 1 keer gelukt en onwijs blij dat hij ons ouders heeft gemaakt. Maar zo verdrietig dat wij misschien nooit een broertje of zusje aan hem kunnen geven. Ditmaal heb ik het minder zwaar met de teleurstelling. En wie weet ooit ga ik het traject nog een keer in maar voor nu niet. Ik ga genieten van de kleine stapjes als gezin.
Anoniem
Wat ontzettend verdrietig, maar ook weer zo mooi dat je ondanks alles zo kan genieten van je kleine blonde knulletje. Ik hoop en wens voor je dat je ooit je gezin van 4 gaat krijgen.