Als de 20 weken echo niet goed is.. #1

Vol spanning zitten mijn vriend en ik te wachten voor de 20 weken echo. Sinds een aantal weken kan ik de baby voelen bewegen en ook nu is ze weer lekker aanwezig. We grappen nog wat met elkaar. "Je zal zien, is het nu een jongetje..."

Ik hoor mijn naam en we mogen naar binnen komen. We hebben het even kort over mijn bescheiden buikje. Ik vraag voor de honderdste keer of het wel echt normaal is en voor de honderdste keer krijg ik het antwoord dat dat echt niet zo gek is.

Ik ga liggen en daar verschijnt een inimini meisje (ja, echt een meisje!!) op het scherm. Wow, dat zit echt in mijn buik. Twee handjes met 5 vingertjes, 2 voeten en hele lange benen. Hersentjes mooi gegroeid. Bij het hartje begint ons kindje te bewegen waardoor de echoscopiste het niet helemaal goed kan zien. Dan maar door naar de rest. Haar buik zit lekker vol en je kan alle kleine ribbetjes tellen. Het ziet er prachtig uit. Ik heb er totaal geen verstand van, maar wat vind ik dit mooi.

Terug naar het hartje. "Als ik stil ben hoeft het niks te betekenen hé!" Hoor ik de echoscopiste zeggen. Ondertussen legt ze uit waar ze naar op zoek is. Ik zie haar goed kijken. Het is even stil. Ze vertelt dat ze het niet helemaal goed kan zien en er een collega bij gaat halen. Ik blijf er heel nuchter onder en zeg dat ik me niet zo snel zorgen maak. Mijn vriend en ik kijken elkaar even aan. Ik zie aan hem dat hij zich toch wel een klein beetje zorgen begint te maken en hij vertelt me dat ik gelijk heb. "Het zal vast niks zijn." Hoor ik mezelf zeggen. Dat gebeurt ons niet.

Maar dat had ik even fout ingeschat. Dat gebeurt ons dus wél. Of beter gezegd, dat gebeurt ons meisje toch wel.

Onze dochter heeft een hartafwijking. Het kleine, drukke meisje in mijn buik. Mijn meisje. Ons meisje.

We krijgen een klein beetje voorlichting over wat dit nu verder voor ons gaat betekenen. We luisteren aandachtig, maar ik heb achteraf niet het idee dat het daar echt is binnen gedrongen. Ik voel niks. Ik schrijf netjes op wat er nu gaat gebeuren en wat voor afwijking ze denken dat ze heeft zodat ik het niet kan vergeten. We worden doorgestuurd naar het VU. Daar gaan ze opnieuw de 20 weken echo doen om te kijken wat er precies aan de hand is. In het VU zijn ze gespecialiseerd en kunnen ze meer voor ons betekenen dan dat de dokters in ons eigen ziekenhuis kunnen.

Ik bedank de echoscopiste. Ze zegt ons dat we niet op Google moet gaan zoeken omdat we nog helemaal niks zeker weten. Deze mevrouw weet niet dat ik Miss Google ben en ik mezelf echt moet gaan tegenhouden, maar ik beloof haar dat ik het niet op zal gaan zoeken.

Eenmaal uit het kamertje zie ik in de wachtkamer nog meer toekomstige moeders zitten. Stuk voor stuk allemaal een beetje met een zenuwachtige blik op hun gezicht. Ik glimlach. Zodra ze uit het zicht zijn verdwijnt deze glimlach meteen. Wat moet ik denken? Wat nu? Ik voel haar al. Ze heeft al een naam. Hoe ernstig is de afwijking? Kan ze er überhaupt mee leven? Mijn hersens draaien overuren. We vertellen het alleen onze ouders en ik vertel het een van mijn beste vriendinnen Demi. Dat voelt goed op dat moment. Het is iets van ons. Zij is van ons.

De volgende dag. Huilen.

De hele dag huilen. Zo verdrietig.

Ik besluit om te gaan werken, maar ik was denk ik even vergeten dat ik met kinderen werk. Op dat moment is werken totaal geen afleiding voor mij. Al die blije kinderen om mij heen terwijl ik mijzelf niet blij voel. Alle kinderen bij mij en mijn collega's gebracht door hun papa en mama. Elk kind stuk voor stuk met vertrouwen bij ons. Elk kind is iemand zijn dierbaarste bezit en mijn kindje die van mij. Ik vergeet die ochtend de liedjes die we elke dag zingen met de kinderen, snij in mijn vinger en laat ongeveer 71 bekers vallen.

Ik besluit mijn collega's in te lichten met het nieuws wat we de dag daar voor te horen hebben gekregen omdat ik mij totaal niet mezelf voel. En ja hoor, daar komen de tranen weer. En deze tranen stoppen voorlopig ook niet. Ik ben totaal niet iemand die huilt in het openbaar, maar nu maakt het me allemaal helemaal niks meer uit. De dag hier voor voelde ik vrij weinig. Vandaag voel ik alle emoties 100 keer erger. Mijn collega's zijn super lief en sturen me naar huis. Op de radio komt Maan met het liedje Jij bent de liefde. Weer huilen.

Eenmaal thuis komt mijn vriend ook naar huis. Ik vind dat heel fijn, even rustig samen zijn.

Na een dutje neem ik een warme douche en kom tot een iet wat geïrriteerde conclusie dat ik eens even ballen moet gaan groeien omdat "we het never nooit gaan oplossen met dat gejank." Tranen weg en gaan. We gaan dit avontuur aan. Wij samen.

Ik schrijf verder over het onderzoek bij het VU in een nieuwe blogpost. Deze is te vinden op mijn profiel of via de link: https://www.mamaplaats.nl/blog/als-de-20-weken-echo-niet-goed-is-2