Afscheid van ons zo gewenste kindje

Ik keek de gynaecoloog aan terwijl de tranen over mijn wangen stroomden en vroeg haar of ze het echt zeker wist. Ze knikte en zei 'Het spijt me'. Ze verwees ons door naar een andere gynaecoloog, daar konden we een half uurtje later terecht. Mijn man had een afspraak staan bij de bloedbank dus hij ging daarheen. Halverwege het bloed geven werd hij echter onrustig en hij wilde naar mij toe, dus hij is losgekoppeld en kwam naar mij (ik was al op de afdeling). Achter een van de deuren hoorde ik het geluid van een mooi kloppend hartje en ik was blij dat we de spreekkamer in mochten zodat ik het niet meer hoefde te horen. De gynaecoloog was heel lief en heeft ons gevraagd wat we wilden doen. Ik wilde afwachten tot de miskraam zelf op gang zou komen, als dit na een week nog niet gebeurd was zou ik terugkomen om te bespreken wat er verder zou gebeuren.

Die avond aten we bij mijn schoonouders met wie we natuurlijk het verdrietige nieuws deelden. Niemand had nog zin om te koken, dus we haalden pizza. Onze dochter wist nog van niets, dus ze was vrolijk en smulde van haar pizza. Op een gegeven moment kwam ze naast me zitten, legde haar hand op mijn buik en ze zei 'Hee mama, ik voel de baby.' Ik slikte, en slikte nog een keer. Daarna vroeg ik of ze even bij me wilde komen zitten. Ik vertelde haar dat we bij de dokter waren geweest om naar de baby te kijken en dat de baby was overleden in mijn buik. Haar verdrietige gezichtje brak mijn hart. Ze heeft heel hard zitten snikken en dat deed zoveel pijn. We hadden naast ons eigen verdriet haar verdriet erbij en dat vond ik misschien nog wel erger.

Ik heb die nacht redelijk geslapen, lag al vroeg op bed omdat ik kapot was van alle emoties. Het wilde nog niet echt landen bij me, ik had het idee dat dat ook pas zou gebeuren als ik het kindje kwijtraakte. Op dat moment had ik nog geen tekenen dat dat ging gebeuren.

De volgende ochtend hebben mijn man en ik bloed laten prikken voor een chromosoomonderzoek, daar hadden we recht op na twee miskramen. Ik hoopte natuurlijk dat er niks uit zou komen, maar dat zou wel betekenen dat dit twee keer domme pech was. De week daarna, op 7 oktober, hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis. De gynaecoloog maakte nog een echo, waarop we ons kindje weer zagen. Het lag nog precies zo als de week ervoor. Ik had heel ergens nog de hoop dat de andere gynaecoloog het verkeerd had gezien de week ervoor, maar het was helaas echt zo: ons kindje leefde niet meer. Ik wilde op dat moment eigenlijk maar één ding: niet meer zwanger zijn. Ik kon kiezen voor pillen die ik thuis in mocht nemen, of voor een curettage. De pillen zag ik niet zitten, dus ik koos voor het laatste. Er was snel plek, al de volgende dag kon ik terecht. Ik stemde toe, laat het maar voorbij zijn. De volgende dag moest ik me al vroeg in het ziekenhuis melden. Het wachten tot ik mee mocht naar de OK duurde langer dan de ingreep zelf. Voorafgaand aan de ingreep was ik redelijk rustig. Na afloop niet meer. Het was voorbij, ons kindje was er niet meer.