4 Controle echo met 21.5 weken

Na onze afspraak bij Klinisch Geneticus zijn we dus niet meer te weten gekomen over wat ons meisje kan hebben. Het blijft dus elke echo spannend want we hopen natuurlijk dat er geen nieuwe 'afwijkingen' gevonden zullen worden.

Veel mensen vragen aan ons hoe het met ons gaat. Een antwoord daarop heb ik alleen niet. De 'waas' is nog steeds aanwezig, maar de heftige emoties heb ik niet meer. Ik voel een soort rust in me, alsof alle emoties afgevlakt zijn. Slapen doe ik nog steeds erg slecht, dus heeft mijn huisarts een 'pammetje' voorgeschreven die ik ongeveer om de dag mag innemen zodat ik toch nog een beetje nachtrust pak. Wat een heerlijkheid die pilletjes, geen gewoel en gedraai in bed (om de nacht dan).

Na wat hectiek vanochtend, zijn we er in geslaagd ons zoontje weg te brengen naar het kinderdagverblijf en op tijd in het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis te zijn, applausje voor ons ;)

Als we aan de beurt zijn gaat de echoscopiste ons meisje weer van top tot teen langs. Deze echoscopiste verteld ons na 'elke onderdeel' hoe het er voor staat, dat is erg fijn, want dan weet je dat je weer wat van het lijstje kan 'afstrepen'. Als ze telkens maar zwijgen of alleen 'hmm..' zeggen is dat nou ook niet bepaald goed voor je bloeddruk. 

Ze ligt er 'gunstig' bij dus haar hoofdje kan uitvoerig bekeken worden. Alles wat er hoort te zitten zit er en er zijn verder geen gekke dingen te zien. Dan door naar het buikje; voor het hartje ligt ze net weer niet gunstig dus eerst even door naar het maagje en de blaas, alles is gelukkig in orde. Pfieeuuww so far, so good.. Op naar de niertjes, haar rechter niertje kan ze niet goed zien, dus die wordt even 'geparkeerd' en daar kijken we straks nog even naar, ze ligt namelijk op haar rechter zij dus mogelijk ligt het daar aan en draait ze zo nog.. fingers crossed!

Haar beentjes worden weer goedgekeurd en haar armpjes blijven het zelfde. In groei lijken deze iets achter te lopen, alle andere metingen zitten rond de 21.4 weken en haar armpjes rond de 20.1 weken. Hier wordt verder niets over gezegd maar wij hopen natuurlijk dat het niets betekend. 

Weer terug naar haar hartje en niertjes. Na veel en hard geduw in mijn buik met het echo apparaat blijft de echoscopiste twijfel houden bij bepaalde delen van haar hartje, ze vind het hartje erg smal en kan niet alles duidelijk vinden. Ze besluit de kindercardioloog in consult te vragen.. Oh nee.. Wat staat ons nu weer te wachten..? Aan de andere kant wel fijn dat ze er meteen bijgehaald wordt want dan weten we hopelijk zo meteen meer en hoeven we niet weer een aantal dagen te wachten op onderzoek. Vraagt ze tussendoor nog even aan manlief of hij het nog red of dat ik hem heel hard in zijn hand knijp. Nu heb ik helemaal niet in zijn hand geknepen en daar was ze wel een beetje verbaasd over omdat het toch niet prettig voor mij zou aanvoelen al dat geduw in mijn buik. Nee dat klopt, maar waarom zou ik mijn man dan pijnigen? Conclusie; ze vond mij erg schattig, nou kan ik die ook weer in de pocket steken ;)

De kindercardioloog komt binnen met een kindercardioloog in opleiding, met 3 man (of eigenlijk vrouw) sterk gaan ze het hartje uitvoerig na. Beetje bij beetje wordt haar hartje steeds verder goedgekeurd, alleen de aortaboog kunnen ze niet goed vinden. Nadat het de kindercardioloog niet lukt mag de kindercardioloog in opleiding een poging wagen. Met volle overtuigen (lees; met vol gewicht op mijn buik leunen) gaat ze er tegen aan. Na veel geploeter ziet ze eindelijk de aortaboog alleen is niet goed te beoordelen of deze ruim genoeg is. Aangezien we al zo lang aan het ploeteren zijn en mijn buik aardig beurs aanvoelt besluiten ze om het hier even bij te laten. Ook omdat de uitslag voor ons verder geen consequenties heeft, maar ook omdat ze er hopelijk bij een volgende check er beter bij ligt en ze alles beter kunnen zien. Even kort samengevat; haar hartje zie er perfect uit, alleen de aortaboog geeft nog enige twijfel. Mocht het zo zijn dat de aortaboog inderdaad te smal is dan zal ons meisje vlak na haar geboorte hieraan geopereerd moeten worden, met alle gevolgen nadien voor haar en ons. Maar zover is het nog niet, er is nog een kans dat het allemaal wel goed is. Hiervoor zullen we nog even moeten wachten en de volgende echo afwachten..

Dan weer terug naar haar 'vermiste rechter nier'. Nadat de echoscopiste had overlegd met de gynaecoloog wordt besloten ook dit bij een volgende echo te controleren. Ook weer omdat de uitslag geen consequenties voor ons heeft maar ook omdat je in principe prima met 1 nier kan leven. 

Op de kamer van de gynaecoloog bespreken we alles even kort door en besluiten we om pas weer over 4 weken een volgende echo in te plannen omdat de rest er allemaal perfect uit ziet. Ons meisje is dan als het goed is een stuk gegroeid dus zal haar hartje weer beter te zien zijn en gaan ze ook weer opzoek naar haar niertje. Mochten wij in die tussentijd nog vragen hebben, onzeker worden of langs willen komen, dan mogen we meteen bellen! Wat fijn, wij hebben hierdoor echt het gevoel dat er naar ons wordt geluisterd. De controles voor mij als zwangere blijven gewoon in de verloskundige praktijk, maar de controles van ons meisje worden in het wkz gedaan. Tot slot nog even kort over de bevalling gehad. Mijn man en ik hadden zelf het gevoel dat wij het wel prettig zouden vinden om in het wkz te bevallen. Mocht ons meisje dan een 'slechte start' hebben dan zitten we in ieder geval meteen op de juiste plek met de juiste specialisten. De gynaecoloog was het helemaal met ons eens, dus nu kan ik toch nog deze blog afsluiten met 1 zekerheidje tussen al die onzekerheden; ons meisje zal geboren worden in Utrecht, wie had dat gedacht?