36 weken “We moeten hem in de gaten gaan houden”

..2 weken geleden hadden we opnieuw een groei echo met positieve wending. Ik ging na de laatste meting met een dipje in groei van het hoofdje iets eerder met verlof. Ook alle rompslomp rondom het kopen van een huis en verkopen van ons appartement was eindelijk een beetje rond en gaf rust. Ik zal niet ontkennen dat ik mijn gehele zwangerschap “druk” ben geweest. Mijn 1e trimester was alles behalve rozengeur en maneschijn. Waarbij iedereen mij zei; “maar het 2e trimester gaat dat veranderen hoor, dan kan je genieten”. Je begrijpt dat het bij mij net zo hard door sukkelde ook in dat 2e trimester. Misselijkheid, lichamelijke ongemakken, vermoeidheid etc. En maar doorgaan.. Ik zocht dus naar afleiding, dat was in deze hectische periode niet zo moeilijk. Zoveel geregel mbt koop en verkoop.. Spullen kopen voor de kleine schoot er een beetje bij in; “dat komt nog wel..” Ik ging over mijn grenzen heen, had dubbele lijstjes te verwerken, dacht dat ik het allemaal wel kon bolwerken. Wilde niet zielig doen, want anderen ervaarde de zwangerschap niet zoals ik, wilde blijven werken, iedereen tevreden stellen en mezelf & de kleine ondertussen hierin vergeten. “Maak je maar geen zorgen om mij”.. zo hield ik iedereen op afstand en had ik m’n -met mij gaat het prima- masker op. 

Uiteindelijk kon ik geen afspraak of notitie meer aanhoren of aanzien. Mijn agenda ging op slot en dat dankzij de woorden bij de groei echo; “Ben je al minder gaan werken?” En “Ben je de laatste tijd druk geweest?!” De knop ging om, moest om, ik moest nu rusten voor mezelf voor ons. Met een schuld  gevoel ten top natuurlijk.. Het wierp dus 2 weken geleden zijn vruchten af na een kleine daling in groei kwam onze kleine man weer in de stijgende lijn en gingen we opgelucht naar huis. Dit laatste trimester moest en kón dus anders! Nu stond alleen de ligging echo gepland, dat moest goed komen toch?!

Vervolg;

Iets wat ongeduldig zit ik in de wachtkamer. Ik kijk m’n man aan “ik ben zenuwachtig.. dat heb ik nooit..” Hij kijkt me verbaasd aan. “Waarom zou je je druk maken?! Hij ligt toch goed?!” We kijken elkaar aan, hij die elke avond even kroelt met de kleine en héél goed weet hoe hij ligt. Even in gedachten verzonken worden we op dat moment naar voren geroepen. 

Bij elke echo is er altijd een fijne sfeer en houden we van wat humor. Ook nu zit de sfeer erin. De kleine verstopt zijn hoofdje, groot gelijk.. Maar hij ligt goed! Dat is fijn nieuws en ik zie mezelf al thuis bevallen. Ondanks dat hij laatst een spurt heeft gemaakt word ook nu gekeken naar de groei. Meerdere keren komt het buikje in beeld en ook de beentjes. “Ben je nog aan het werk?” En de vraag; “Ben je druk in je hoofd?!” Even schieten er woorden te kort, kan ik ze niet vinden. Hoe kan dit? zit ik diep gezonken in gedachten. Hij was laatst nog gegroeid! Ik doe al zo mijn best, zo weinig. Had me sinds afgelopen week meer en meer helemaal los gelaten, geen afspraken ed. en zelfs mijn hoofd had zijn rust gevonden.. 

Vervolgens zeg ik; “Ik denk dat mijn lichaam de rush er nog aan het uitwerken is en mijn agenda heb ik leeg geveegd” daarna glimlach ik en zeg schaapachtig; “Ach, ik werk in de zorg hé?!” alsof dat de lading drukt. 

Ik neem contact op met m’n verloskundige en er word een afspraak gepland in het ziekenhuis om het een en ander hierin uit te sluiten. “Ben ik dan nu meteen medisch?!” vraag ik wat onzeker.. “Nee hoor dat hoeft niet, we gaan eerst even kijken wat er aan de hand is. In die tussentijd doe je lekker rustig aan!” 

Ik trek me terug, die bubbel het bestaat echt. Heerlijk even samen met de kleine in contact, rusten is alles wat we doen, beetje rommelen en schommelen op de bal. Niemand die me wat op kan leggen, de regie zelf in handen hebben. Benieuwd hoelang ik die regie nog zo mag ervaren..

Instagram; sab.je