35 weken zwanger ''Er bestaat een kans dat je een hartaanval krijgt"

Het is maandagochtend 2 maart als ik gebeld word door een privé-nummer. Ik zit al de hele dag te wachten op een telefoontje van de cardioloog dus dit zal het wel zijn. We beginnen over koetjes en kalfjes, hoe voel je je, heb je klachten, hoe gaat het met de zwangerschap? Maar er is eigenlijk maar 1 ding wat ik wil weten, was de uitslag van het hartkastje goed of niet?

2 weken voor dit telefoontje liep ik de kamer van de verloskundige binnen, gewoon een standaard controle, maar er waren best wat klachten rondom mijn hart. Snelle hartslag, onregelmatig, kortademig, hart dat meerdere keren overslaat en het gevoel van flauwvallen. Op zich geen nieuw klachten aangezien ik hier al vanaf mijn 14de last van heb, maar de klachten nemen wel in rap tempo toe. Deze klachten had ik bij de zwangerschap van mijn dochter Hannah ook al, maar de cardioloog kon destijds niks vinden. De verloskundig doet de controles en ziet en hoort gelukkig niks geks bij de baby, die lijkt zich uitstekend te vermaken daarbinnen. Ze wil echter geen risico’s nemen, al helemaal niet omdat ik toch behoorlijk graag thuis in bad wil bevallen. Om uit te sluiten dat er “meer aan de hand is’’ verwijst zij mij door naar de cardioloog. Aangezien ik ondertussen al ruim 34 weken zwanger ben, kan ik de week daarop al terecht voor een hartecho en een hartkastje dat mij 24 uur monitort. De cardioloog ziet niks geks op de echo, dus maakt zij zich verder niet zoveel zorgen over het hartkastje. De kans dat ik lekker thuis in mijn eigen omgeving in bad kan bevallen acht zij dan ook vrij groot.

Toch zitten we hier dan, vol zenuwen, want wat als ze wel iets geks vinden? De cardioloog begint al wat serieuzer te klinken en vraagt of ik tijdens het dragen van het kastje klachten heb gehad. Nou ja, niet meer dan gebruikelijk. Ze gaat verder en zegt dat de eerste paar uur er redelijk goed uit zien, maar er inderdaad een onregelmatige hartslag en overslag is te zien. Vervellend, maar niks om ons direct zorgen over te maken. Helaas is er ook te zien dat mijn hart een vreemde sprong maakt, wat veel weg heeft van een ritmestoornis, waarbij een van mijn hartkamers niet mee werkt. Eentje die er zo ‘’heftig’’ uit ziet dat ze het ernstig afraadt om thuis te bevallen en ze mij direct onder controle wil hebben van een gynaecoloog. Daar gaan we…

De volgende 4 weken bestaan uit ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Intake bij de gynaecoloog in Sneek, controle afspraak bij de cardioloog, controle bij de gynaecoloog, ondertussen nog een paar afspraken bij de verloskundige. In die 4 weken word ik met elk ziekenhuisbezoek onzekerder. Niemand weet precies wat ik heb, want verder onderzoek kan niet tijdens de zwangerschap. De cardioloog wacht ondertussen op een plan van de gynaecoloog, de gynaecoloog wacht weer op een advies van de cardioloog en de cardioloog is ondertussen in overleg met de cardioloog van het UMC Groningen, omdat zij eigenlijk ook niet zo goed weet hoe ik nou moet gaan bevallen. In de tussentijd krijg ik nog medicatie voor geschreven, uhm pardon ik ga toch geen medicatie slikken tijdens mijn zwangerschap. Iedereen vertelt ons dat we ons geen ‘’grote’’ zorgen hoeven te maken, maar hoe meer specialisten zich er mee gaan bemoeien hoe benauwder ik word. Om nog maar te zwijgen over de stress die dit alles met zich meebrengt en laat stress nou helemaal geen goede combi zijn met hartklachten en een zwangerschap. Ondertussen probeer ik mij naar de buiten wereld zo sterk mogelijk op te stellen, maar mijn hoofd maakt overuren en ‘s nacht lig ik meer te piekeren dan te slapen.

Na paniekaanval nummer twee in twee dagen is mijn man er klaar mee en belt de gynaecoloog in Sneek. Hij eist duidelijkheid en de volgende dag zou ik teruggebeld worden. Diezelfde avond nog krijg ik een telefoontje van het UMCG, dat alle specialisten het erover eens zijn dat ik het beste in het UMCG kan bevallen aan de hartbewaking, maar ik ga toch zeker niet een uur in de auto naar Groningen, terwijl niemand eigenlijk weet wat ik heb en het ziekenhuis in Sneek op steenworp afstand ligt van mijn huis. Dit betekent definitief dat ik niet thuis, niet in bad, niet onder de douche zou mogen tijdens mijn bevalling en aan allerlei draden zou moeten die mij zo goed mogelijk in de gaten houden. Ik begin te huilen en voor mijn gevoel ben ik pas een dag later gestopt.

Die volgende ochtend word ik gebeld door mijn gynaecoloog uit Sneek. Zij komt eindelijk met wat duidelijkheid, want wat heb ik nou en waar maakt iedereen zich zo een zorgen om en wat is er aan de hand dat ik in hemelsnaam helemaal in Groningen moet gaan bevallen? Het blijkt in Sneek niet mogelijk om aan de hartbewaking te bevallen en ondanks dat de kans klein is, is er wel een kans dat ik (met wat ze op het hartkastje hebben gezien) door de stress en spanning die er bij een bevalling vrijkomt een hartaanval zou kunnen krijgen.

Zo makkelijk als mijn eerste zwangerschap ging zo rot is deze. Vanaf 4 weken tot 30 weken elke dag overgeven en de hele dag misselijk, waardoor er ook vrij weinig naar binnen ging. Vanaf 20 weken hartklachten en vanaf 25 weken last van mijn bekken. Ik keek zo uit naar het moment dat ik mocht gaan bevallen en deze hele ellendige zwangerschap positief kon afsluiten. Helaas bleek moeder natuur andere plannen te hebben en stond er een compleet medische bevalling in het UMCG op mij te wachten..