3. Jackpot… OHSS

Na onze eerste ronde IVF waren we zwanger. Een outcome om van de daken te schreeuwen. We wilden feest vieren, over the moon blij zijn. Maar daar was even geen sprake van... 

Bij 0.02% van de vrouwen die IVF ondergaan, is er een kans op een zware overstimulatie. En boy, did I have een zware! Zo heavy, dat ze die bij de privékliniek nog niet eerder waren tegengekomen. Goed om te vertellen is dat de OHSS geen invloed heeft op het kindje, die zit veilig in het vruchtzakje en heeft totaal geen last van die hele overstimulatie. Wel is het zo dat het HcG hormoon juist de symptomen triggeren 😅 Dus ja… goed nieuws en minder goed nieuws dus.

Na het telefoontje van de arts moesten we in de regelmodus. Onze oudste twee kinderen zaten nog in Boxmeer op school en de jongste kwam bijna thuis. We spraken af dat Jim thuis zou blijven voor de kinderen en mijn moeder met mij naar Boxmeer zou gaan om in te checken in het ziekenhuis. Maar goed ook, want ik moest mezelf melden bij de eerste hulp. Doordat het daar heel druk was, werden de eerste testen en het infuus gedaan op de Eerste Hart Hulp. Paniek bij mij, want dat was precies de plek waar Jim in 2019 met hartproblemen was opgenomen. Een heel ander verhaal wat later volgt. Je kunt je voorstellen dat die plek dan veel herinneringen heeft. Het was maar goed dat Jim er zelf niet bij was, maar dat mijn moeder er was. Mijn lieve moeder, die me gerust wilde stellen, maar ik was alleen maar bezig met mezelf en de baby die ik blijkbaar in mijn buik had.

Bijna twintig (20!) liter vocht bleef in mijn buikholte hangen. Ik was 20 kilo zwaarder in anderhalve week tijd!

Waar me verteld werd dat het na een paar dagen zeker beter zou moeten gaan, was het na 5 dagen nog steeds slecht. Ik had pijn, zat aan de maximale pijnstilling en voelde me intens verdrietig. Daar werd ik weer verdrietiger van, want: we zijn zwanger! Dat is toch precies wat we wilden? Maar door de pijn en de onzekerheid was het geen glorie hallelujah. Sterker nog, ik was alleen maar verdrietig. De artsen konden me niet vertellen hoelang het zou duren. Ze konden alleen maar symptomen bestrijden en hadden het in deze mate nog niet mee gemaakt. 

Het kon een week duren, maar misschien ook wel 15 weken of langer. WHAT!?

Na anderhalve week konden ze in het ziekenhuis ook niet meer voor me doen, dus werd ik naar huis gestuurd. Ik moest thuis verder afwachten tot het vocht zou verdwijnen. Maar, het vocht bleef. Elke slok water die ik dronk om doorstroom te veroorzaken, bleef naar mijn gevoel opstapelen en ik kreeg er geen lucht van. Bewegen was niet mogelijk, want ik was een levende opgeblazen Michelin pop. Ik slikte de max aan paracetamol en om 20.00 mocht daar een oxycodon bij, waarmee ik tot 03.00 vooruit kon. Daarna mocht ik er nog eentje. Zo kon ik in ieder geval een paar uur slapen, maar echt aanwezig was ik niet. Een lockdown in mijn eigen lijf, 24 uur per dag op mijn slaapkamer, in de zomer van 2021. Ik kon geen moeder zijn voor de oudste drie, ik was een ‘nutteloze’ vrouw voor Jim en de wereld draaide gewoon door, terwijl ik elke dag verdrietiger werd.

Genieten van de zwangerschap? Die eerste maanden niet, terwijl dat juist het allermooiste was.

Na een week moest ik even voor controle naar het ziekenhuis. Ik werd de afdeling opgereden in de rolstoel, want lopen was niet mogelijk. Terwijl ik naar binnen rolde, kwam een stel de afdeling af. Ze zeiden: "Succes met de bevalling!" Bevalling? Ik was f*cking 5 weken zwanger. Ik moest nog 35 weken! Dat konden zij niet weten natuurlijk, maar jeetje, wat confronterend. 

Na drie weken ging het ietsje beter. Inmiddels zat ik al bijna anderhalve maand thuis. Ik was aan het eind van mijn energie en latijn. Ik wilde niet dat mijn vriendinnen me zo zagen, maar gelukkig waren er een aantal lieve en fantastische vrouwen die zich daar niets van aantrokken. Op een dag kwam mijn lieve vriendin Nikky op bezoek en ik toog me stap voor stap naar beneden. We gingen even een kleine wandeling maken en de volgende dag begon het vocht in rap tempo mijn lichaam te verlaten. Anderhalve maand na de opname kreeg ik mijn lichaam weer terug.

Rust in de tent! Gelukkig heeft de kleine helemaal niets gemerkt van de overstimulatie. Hij heeft lekker zijn eigen bubbel gehad en groeide gestaag door.

De overstimulatie was klaar… we zijn zwanger!

Wordt vervolgd.