2e blog

Na de bevalling van mijn engel, was ik eigenlijk vrij snel weer in verwachting. Wat een commentaar heb ik daar op gekregen. Mensen die dachten dat het een "vervanging" was van Thomas, ik begrijp nu nog steeds niet hoe ze dit ooit konden denken. Thomas is niet te vervangen, en zal ook nooit gebeuren. Mijn 2e zwangerschap ging niet over rozen, het was een combinatie van stress, angst en hopen op een goede afloop. Omdat ik mijn Thomas was verloren werd deze zwangerschap compleet via het ziekenhuis begeleid. Helaas kreeg ik dezelfde gyn als bij Thomas, en deze beste man vertelde mij glas hard " ach het zou wel heel triest zijn dat het weer gebeurd, vrouwen in Afrika bevallen in de bosjes zonder medische zorg dus u moet niet zo stressen. Okay dan, daar kon ik het mee doen, gelukkig het die gyn een co-assistente die ook bij de bevalling van Thomas was en die zei tegen mij, Ik ga er alles aan doen om deze kleine levend op de aarde te krijgen. Kijk dat is een arts met gevoel. De kleine had het in mijn buik absoluut niet naar zijn zin, dat resulteerde in met 24 weken in het ziekenhuis met weëen, paniek dus! Maar naar een paar uur in het ziekenhuis gelegen te hebben verdwenen de weeen en mocht ik naar huis. Tijdens de controles bleek dat de kleine niet goed groeide, en weer werd ik afgescheept met " ach het hangt er vanaf wie de meting doet, ach het valt mee volgende controle is beter" nou mooi niet dus. Gelukkig was de co-assistente daar, die EISTE van de heren gynaecologen dat er dopler echo's gemaakt werden. En dat was dus het begin van mijn ziekenhuis opnamen met 34 weken. de kleine groeide echt amper en er was te zien dat de aderen van de navelstreng dicht slipte. Ineens lag ik dus in het ziekenhuis en mocht niets meer, elke dag een ctg, vreselijk vond ik dat. Het hartje horen is iets moois maar ik was echt veel te bang dat ik ineens geen hartje meer zou horen. Elke dag onderging ik dit en hoopte dat het hartje er nog was en dat de kleine was gegroeid. na anderhalf week wilde de co weer een dopler, weer vonden de heren dit niet nodig, maar ze hield vol. Het moest van haar. ik had al huilend geroepen "mijn kleine is beter af buiten mijn buik dan erin" maar helaas er werd niet geluisterd.  Toen ik eindelijk toch de doplerecho kreeg, schok meneer de gynaecoloog zich suf, , het was nog slechter en de baby moest eruit (goh). Die avond zou ik ingeleid worden maar dit lukte niet, dus nog 1 nachtje proberen te slapen en die ochtend nogmaals een poging. Dit lukte en toen begon het wachten, en dat was geen pretje, vooral niet omdat ik een paar keer had gezien dat de hartslag van de kleine daalde tijdens de wee. Maar wederom "u paniekt te veel", "u draaide u vast om", ook mijn man had het gezien en vertelde de verpleegkundige dat ik stil had gelegen. weer werd ik dus niet geloofd. Toen mijn man even een sigaretje ging roken, zag ik weer dat het hartje weg viel en voor dat ik na kon denken stond mijn hele kamer vol. Ik had dus toch gelijk, opwekmedicijnen moesten eruit, katheter moest erin en ik moest vooral niet in paniek raken maar ik kreeg een spoedkeizersnede. Manlief was nog buiten dus toen die terug kwam schrok ook hij zich suf. Na een supersnelle keizersnede kwam daar mijn kleine Sem ter wereld, 2270 gram en 40 cm. wat waren wij blij dat hij er was en wat vond ik hem toch mega groot! (Ahum, nu weet ik wel beter). Samen hebben we nog een week in het ziekenhuis gelegen, Sem hield zijn suiker niet goed op pijl dus goed onder controle. gelukkig thuis een super fijne kraamhulp. Sem deed ook helaas thuis niet wat hij moest doen, dat was namelijk eten, ik deed een uur over 15 cc, Sem kreeg het gewoon niet voor elkaar, dus na een week thuis was hij zo ver onder zijn geboorte gewicht dat we weer naar het ziekenhuis moesten. Daar kregen ze het voor elkaar om hem goed te laten eten, en mocht hij na een week weer mee naar huis. Vanaf dat moment ben ik aan het zoeken geweest, er klopte iets niet, alle mogelijke therapeuten heb ik gehad voor Sem, ik kon mijn vinger er niet op leggen. En nu.... 11 jaar later zijn we er achter, DCD, ADHD en 2 chromosoomafwijkingen. Sem is nog steeds erg klein voor zijn leeftijd en eten is nog niet zijn hobby, maar voor mij is hij perfect. Sem heeft enorm veel meegemaakt in deze 11 jaar maar daar vertel ik een andere keer over. 6 weken na zijn geboorte moest ik terug naar de gynaecoloog, ik heb die beste man de waarheid verteld en was blij dat hij met pensioen ging.