Onze kleine man van nog geen dag oud wilt niet meer drinken.

De heftige bevalling is achter de rug en we worden naar onze kamer gebracht. Hier kunnen we bijkomen en heerlijk gaan geniet van onze kleine man tenminste dat dachten we..

Onze kleine man kreeg zijn eerste flesje van papa en deze dronk hij zo als het hoort helemaal leeg. Een paar uur later mocht ik de fles geven zo gezegd zo gedaan dacht ik. Maar niks was minder waar hij was niet van plan om zijn flesje leeg te drinken. Omdat dit ons eerste kindje is begon ik aan me zelf te twijfelen doen ik misschien iets niet goed? Hoe moeilijk is het nou om een fles te geven dacht ik. Door de twijfel drukte ik naar een paar minuten al op het belletje zodat er een zuster zou komen. Hij drinkt niet! Hoe komt dat en wat doe ik fout?? De zuster stelde me gerust en zei je doet niks fout er zijn wel meer kindjes die de eerste 24 uur niet goed of willen drinken. Dit komt goed ze hebben 24 uur reserves. Oké dat zal wel dacht ik dan komt het vast wel goed geen rede tot paniek dus..

De eerste 24 uur waren voorbij en onze kleine man had niet meer gedronken dan zijn eerste flesje. Maar goed er is een nieuwe dag aangebroken dus nieuwe kansen. Vol goede moed gaf ik hem weer een flesje en ja de zuster had gelijk hij hapte gelijk goed aan en nam een paar goede zuigjes. Maar dat was het dan ook, bij de zuster dronk hij niks meer. Ze stelde ons gerust en zei we proberen het gewoon over een paar uurtjes nog een keer. Wie weet lukt het dan wel.

Het was ondertussen middag en kregen we een andere zuster. Ze vroeg ons of hij altijd al een beetje geel achtig was. Wij zelf vonden het wel mee vallen maar de zuster zij dat ze de arts er even bij ging halen om misschien even bloed te laten prikken. De kinderarts kwam langs en vroeg hoe het drinken ondertussen ging. Hij drinkt nog steeds niks dat is toch niet goed? Ze stelde ons gerust en zei misschien is het zijn zuigreflex daar hebben wel meer baby’tjes last van. Maar we gaan toch even bloedprikken dan prikken we gelijk wat meer zodat we andere dingen kunnen uitsluiten en dan luister ik gelijk even naar zijn hartje en naar de longentjes. Prima fijn dat jullie ook verder willen kijken dan alleen het zuigreflex zeiden we. Zijn hartje en longen klinken goed we moeten even een paar uurtjes wachten op de bloed uitlagen. Gelukkig vlogen de uurtjes voorbij en kregen we dan eindelijk uitslag. De uitslag was goed ze hebben niks geks gevonden allen was zijn ontstekingswaarde iets hoger dan het normaal moet zijn. Maar niks om je zorgen over te maken zei ze.

Onder tussen zijn we beland bij dag 3. Omdat onze ventje nog steeds niet wilde drinken besloten ze een sonde te gaan plaatsen zodat hij wel al zijn voeding binnen zou krijgen. De bedoeling was nu probeer eerst het flesje te geven en alles wat hij niet op dronk kreeg hij via de sonde. De arts besloot om toch nog een keer naar zijn hartje en longen te luisteren en bloed te laten prikken want ergens had ze net als ons een onderbuik gevoel dat het niet klopte. Zijn hartje en longen klonken gelukkig nog steeds goed en ook uit het bloedonderzoek kwam niks. Ze besloot om er nog een ander arts bij te halen ook hij ging ons ventje onderzoeken maar kon ook niks geks vinden. We zagen dat het hun ook niet lekker zat.

De nacht van dag 3 op dag 4 ging ons ventje in eens heel hard achteruit. We hebben zelf geen oog dicht gedaan om hem in de gaten te houden vaak de zusters er bij geroepen om mee te kijken. Toen de ochtend van dag 4 aanbrak kregen we weer een nieuwe zuster die ons gelijk heel veel vragen begon te stellen. Ademt hij altijd al zo snel en hard? Is zijn huidje altijd al gemarmerd geweest? En zo vroeg ze nog veel meer. Ze controleerde een aantal keer zijn ademhaling. Ook had ze gehoord dat er al een aantal dagen onderzoekjes zijn gedaan maar dat daar niks uit was gekomen. We zagen aan haar dat ze het ook niet vertrouwde maar sprak dit niet meteen uit om ons nog niet meer onrustig te maken. Al gauw stond onze kamer vol met artsen en verpleegkundige ze gingen hem nog een keer helemaal onderzoeken. Dit keer namen ze hem mee naar een aparte kamer en wij moesten wachten tot dat ze terug kwamen met uitslagen.

In mijn volgende blog zal ik jullie vertellen wat ze gevonden hebben.