2 jaar geleden
Mijn korte borstvoedingsverhaal
Mijn borstvoedingsverhaal is er één met een donker randje. Als je me in mijn laatste weken van de zwangerschap zou hebben gevraagd wat ik het belangrijkste vond voor mijn kind, dan zou ik borstvoeding hebben gezegd. Onze momentjes, en het zou magisch zijn. Maar dat was het niet.
Ze werd geboren, we probeerde en oefende, maar het lukte niet. Al snel begon ik te kolven. Omdat ik nog niet veel productie zou hebben moest ik met de hand in een klein schepje kolven, dit leek eeuwen te duren. Ik was constant bezig om er aan dat tempo wat uit te krijgen, Marie beetje bij beetje te voeden, maar het was niet genoeg, ik was niet genoeg, ze had honger.
Gefaald. Ik voelde me geweigerd. Bij elke poging voelde ik me dieper zakken.
De keren die ik haar de eerste weken zelf een flesje gaf de eerste weken kan ik op één hand tellen. Ik was uitgeput, fysiek en mentaal. De band die we moesten opbouwen voelde ik elke dag meer afnemen, gelijk met mijn zelfvertrouwen.
De woorden "Marie heeft ook een gelukkige mama nodig" gaven de doorslag om ermee te stoppen. Ze zullen mij altijd bijblijven, de steun die ik op dat moment nodig had.
Na drie weken full-time kolven en een aantal gesprekken heb ik beslist om ermee te stoppen.
Ik kijk er met gemengde gevoelens op terug. Ik zal altijd spijt hebben dat ik niet heb doorgezet, maar stoppen was op dat moment de beste optie.
Foto door Joke Vaes fotografie
Margo van Cleef
Soms is het zo! Ik heb wel doorgezet: kolven, acupunctuur, medicijnen. Ik moest het via de fles geven omdat mijn meisje te veel was afgevallen. Ik kwam tot 80 ml (per dag!) en na 8 weken liep het terug… soms is het zo. Ik heb het extra ouderschapsverlof dat ik opgenomen had voor de borstvoeding gebruikt om veel te knuffelen en te genieten. Ik kreeg een jaar later een zoon, die niet aan de vroege kant geboren werd. Kolven werkte niet meer voor me. (Er zat toch een soort trauma) Het kind had wel echt honger. Ik legde hem iedere voeding aan en er mijn man maakte in die tijd een fles, die er vervolgens ook helemaal in ging. Dit heb ik 11 weken zo gedaan. Ook de lactatiekundige was er van overtuigd dat ik gewoon echt niet genoeg productie had 🤷🏼♀️ Er is weinig (psychische) begeleiding voor als het niet lukt heb ik ervaren. Terwijl het je enorm raken kan als dat zo is…