HELP, HELP, HELP

Dat waren die 3 woorden die ik de afgelopen 10 weken vaak heb gedacht. Ik was een week of 12 zwanger en toen sprak ik naar mijn man uit dat ik deze keer toch wel erg graag borstvoeding wilde geven. Dit heb ik bij mijn dochter niet gedaan omdat ik dit zelf niet wilde. Deze keer was anders want deze zwangerschap zal waarschijnlijk de laatste zijn en ik wilde dan toch graag een keer kunnen meepraten over borstvoeding geven. Nou dit heb ik ook gedaan en hoe. 

Het was letterlijk bloed, zweet en tranen. Ik wil echt niet als een klagende moeder overkomen maar de eerste dagen gingen best goed ik was stiekem ook wel trots dat mijn kindje zo goed dronk. Tot we een dag of 3 verder waren elke keer als ik Jace aan moet leggen deed het echt ontzettend zeer.  In het begin was het ook zeker gevoelig maar dit hoorde erbij en nam ik voor lief maar met de voeding werd het erger en erger. Mijn kraamzorg wist eigenlijk niet zo goed wat er aan de hand was en we hebben van alles geprobeerd. 

een borstkolf tepelhoedjes tepel creme nou moest dit het nou zijn de borstvoeding geven. Ik vond het verschrikkelijk en ik wilde het zo graag want ik wilde ook me kleintje dicht bij me houden. ik heb er 4 weken alles voor gegeven om het te laten lukken maar het was me niet gegund. Links liep terug want die deed het meeste zeer. En rechts ja wat zal ik er van zeggen soms ging het goed maar het voeden werd voor mij gewoon een spannend moment en dat moet het natuurlijk niet zijn. Achteraf zijn we er echt gekomen dat ik vasospasme had. Dat houdt eigenlijk in dat je hele erge pijn kan krijgen in je tepel nou dat had ik, verkleuring, ja had ik ook. Waar kan het door veroorzaakt worden door migraine. Nou en dat had ik ook.4 weken lang elke keer als ik borstvoeding gaf werd mijn migraine aangewakkerd. Aangezien ik toen al aan het afbouwen was ben ik mee gestopt. Heb ik spijt, ja aan de ene kant wel ik wilde dit zo graag en als ik iets graag wil dan moet het ook lukken ( in mijn hoofd dan he). Aan de andere kant ik heb het geprobeerd en toch vier weken vol kunnen houden. 

Toen kwam de ellende met de voeding. Hij had al last van buikkrampen maar die werden steeds erger en erger. Eerst gewone voeding, gelukkig pakte hij wel gewoon de fles. Hij werd vaak wakker terwijl je zag dat hij wilde slapen, intens begon hij zomaar uit het niets te huilen. In overleg toch begonnen met verdikking want hij spuugde nogal. Van deze verdikking kreeg hij natuurlijk alleen maar meer buikkrampen. Over op andere voeding Omneo voor buikkrampen en het werd alleen maar erger en erger. Een osteopaat kwam er dan wel achter dat zijn nek en andere punten knellingen zaten. hebben we hem ook aan laten helpen en zijn nog steeds onder behandeling. Het huilen werd alleen maar meer en intenser en heftiger. Toch maar een afspraak bij de dokter ( ik werk namelijk in de kinderopvang en weet echt dat buikkrampen en bij horen maar nu werd het toch wel echt heftig met het huilen ) toen bleek er een vernauwing te zitten en kreeg hij medicijnen. Al met al heeft hij voor zich zelf al een heel avontuur achter de rug in zijn korte leventje. 

En nu? Nu hebben we nog een andere voeding en proberen we met zo veel mogelijk ritme en rust hem op zijn gemak te laten voelen. Huilt hij nog steeds? Ja best veel maar heeft ook veel momenten dat hij vrolijk is. 

Al met al hoop ik gewoon dat hij zich zo snel mogelijk prettig voelt.