En ineens is het moment daar

‘Ik wil tot 6 maanden borstvoeding geven’ zei ik toen ik zwanger was. Daarna zou ik overgaan op kunstvoeding. Maar toen ik eenmaal bevallen was, bleek dit een hele opgave. Ik heb bijna 3 maanden moeten knokken om het voor elkaar te krijgen, maar toen het eenmaal liep, was ik ‘verknocht’. Ik vond het heerlijk om lekker met mijn meisje te gaan zitten en even een momentje samen te hebben. Dat ik mijn dochter het beste van mij kon geven, maakte me ongelofelijk trots. Dat half jaar, daar wou ik toch wel minimaal een jaar van maken. Daarna zou ik wel kijken voor kunstvoeding. Misschien zou ik haar na 1 jaar toch nog ‘s ochtends en ‘s avonds de borst geven en dan kijken hoelang we het vol zouden houden.

Maar rond 7 maanden, vlak nadat ik vol trots had geposeerd tijdens een borstvoedingsshoot, liep mijn productie ineens terug. En ik was hier niet klaar voor. Ik wou koste wat kost nog door. Dus ging ik aan de neussprays en de tabletjes, alles om de boel omhoog te krikken en voldoende te kolven voor de volgende dag. Het sloopte me volledig. Maar het ik ging achter de feiten aanlopen. En nu, nu mijn dochter bijna 9 maanden is, zit er alleen ‘s ochtends nog voldoende voeding in voor haar. De rest van de dag zijn mijn borsten leeg en hangen ze er maar ‘zielig’ bij. Maar het is goed zo. Ik ben klaar met vechten. Ik kijk er stiekem zelfs naar uit, om mijn lichaam weer voor mezelf te laten zijn. Want als de productie terugloopt en ik moet vechten voor die paar druppels en ze een moeder heeft die er doorheen zit, is dat dan nog wat het beste is voor mijn dochter? Of is dat dan het flesje kunstvoeding, dat ze gulzig leeg drinkt waarna ze gelukkig en tevreden is, net zoals haar mama?

Het is goed zo.