De verwijzing

Voor mijzelf was de knoop doorgehakt, dit is mijn route, het is nu serieus één overweging, de maag verkleining. Ik heb mij aangemeld voor een info avonden (helleua online, een van de voordelen van corona) want ik vraag mij af of naar een fysieke info avond gaan, niet alsnog een brug te ver was geweest.

Bij twee verschillende klinieken heb ik deelgenomen aan een online info avond. Maar de keuzevrijheid vond ik dit ook direct een soort struikelblok in het traject; Het voelt zo verschrikkelijk commercieel allemaal. En commercie, dat wil ik precies niet als het gaat om mijn gezondheid en zeker niet als het gaat om zo iets ingrijpends als een operatie, waar ik op dat moment misschien zelf nog wel twijfels over had. Heus is snap echt dat zij gewoon zo veel mogelijk mensen aan hun kliniek willen binden. Maar hoe kan je dan als patiënt, zeker op z’n kwetsbaar moment de juiste keuze maken. Want kwetsbaar is het, alles wat je normaal voor je zelf houd ligt op tafel. Zeker als je aan alles voelt dat zij vooral proberen zo veel mogelijk mensen aan zich te binden.

Niet te doen dus. Dus ik ben terug gegaan naar de basis, wie moet uiteindelijk de operatie doen? Welk ziekenhuis staat goed aangeschreven? Welke chirurg desnoods. Wil ik het halve land door reizen voor de afspraak of weegt ook dit mee in mijn keuze? Uiteindelijk kwam ik bij Rijnstate Arnhem uit en zij werken samen met Vitalys in Velp. Voor mij prima te bereizen.

Oké, dan de volgende hobbel. En dit vond ik lastiger dan verwacht, want nu moest ik de wereld in met mijn wens. De verwijzing van de huisarts regelen. Hier moet je toch echt hardop zeggen wat je dwars zit. Hardop zeggen dat je het niet zelf kan.

En precies dat durfde ik niet toen het puntje bij paaltje kwam. We praten over mijn overgewicht, ik kreeg folders mee van een therapeut en een diëtist en klaar en zat weer in de auto. Shit, waarom durf ik dit niet? Waarom durf ik niet gewoon te zeggen dat ik graag een verwijzing wil voor een obesitas kliniek? Waarom is dit z’n taboe?

Uiteindelijk heb ik een week later om een telefonisch consult gevraagd en daarin mijn wensen uitgesproken. De arts was akkoord. En heeft direct de verwijsbrief aangemaakt. Simpel als wat.. Snel daarna kreeg ik een bericht van aanmelding vanuit de kliniek. En toe volgde stilte.

Het wachten zou wel een beetje een thema zijn van het traject, wachten en onzekerheid over wanneer ect. Na enige tijd volgden er een hoop psychologische vragenlijsten en de opdracht om een week lang een eetdagboek bij te houden. Dit alles ten behoeve van de screening. Met gematigde tegenzin ben ik aan beide begonnen. De vragenlijsten geen probleem. Het eetdagboek wekte weerstand op. Iedereen die kampt met overgewicht heeft dit namelijk vroeg of laat wel eens moeten doen. En soms veel vaker. En juist omdat ik niet meer wil dieten en daarom kies voor deze weg is het extra crue dat het weer terug komt, dat verrekte eetdagboek.

Alles was ingeleverd en toen… Weer stilte. Het bleef stil. En dat vond ik verrekte lastig. Als je eenmaal de knoop het doorgehakt wil je gewoon actie! Dagelijks checkte ik mijn account bij MijnRijnstae terwijl ik ook heus wist dat ik ook gewoon een mailtje zou krijgen als de screening datum bekend was. En toen, eindelijk een datum!

He verdorie, net in onze vakantie… Ga ik het verzetten? Nee! Ik wilde zo graag door dat ik de datum heb laten staan. Dan maar heen en weer rijden…

Wil je weten hoe het ons vergaat in mijn zoektocht/eerste stappen in het traject van een maagverkleining? Volg ons op Instagram of Facebook