Verder leven

Er gebeurt zoveel op het moment en ik merk dat ik het bijna niet kan bijhouden. Mijn brein is gewoon te vol.

Ben weer begonnen met werken op locatie en dat is heel erg fijn! Ik heb dan ook de beste collega's ever! Maar het is ook gewoon heel fijn om weer lekker productief te zijn en weer iets anders te zijn dan mama of die moeder van dat dode kind. Nuttig zijn en voelen. Ik heb het gemist! Maar het vreet wel nog bergen energie en het kost me nog veel tijd om bij te komen. Soms moet ik daardoor leuke dingen afzeggen en dat vind ik wel erg moeilijk. Maar ik probeer wel te luisteren naar mijn lijf ook al komt dat heel vaak niet overeen met mijn hoofd. Tis wel kei hard nodig..

Om me heen gebeurt ook een hoop, fijne dingen soms ook moeilijke dingen, dingen waar ik echt even tijd voor nodig heb en dingen die ook ronduit pijn doen. Allemaal zaken waar ik geen invloed op heb maar die wel een stevige impact hebben op mijn leven. Mag er allemaal zijn maar tis wel een behoorlijke berg waar ik nu (alweer) tegenop moet klimmen.

Het zou fijn zijn om even een vlakke weg voor mij te hebben. Een pad zonder hobbels, kuilen en steile stukken maar zover is het nog niet. Ik moet door, dwars door alle emoties heen, ook al snak ik er wel eens naar om even te kunnen stoppen. Even niks te voelen... Maar daar is geen gezonde manier voor en ik ben het mezelf, mijn lieve kindertjes en de rest van alle lieve mensen om me heen verschuldigd om dat niet te doen. Pim had het niet anders gewild dan dat ik door zou knokken zonder gekke sprongen te maken. Maar tis zwaar...

Terwijl ik dit zit te tikken, zijn mijn lieverds hier, valentijns kadootjes aan het uitwisselen met hun eigen lieverds. Wat ontzettend fijn om die koppies te zien stralen! Ze verdienen het zo hard! Maakt me heel erg dankbaar en blij dat ze zulke mooie relaties hebben. Trots ook, want het is ook voor hun vaak niet makkelijk.Het drukt mij wel met de feiten op mijn neus dat ik dat mis in mijn leven... Nou heb ik niet zoveel met Valentijnsdag maar een onvoorwaardelijk paar armen om me heen, een echt maatje die er door dik en dun voor me staat. Ja, dat mis ik wel. Samen strijden tegen deze immense pijn... Het even niet alleen hoeven doen...

Het bijzondere lieve kringetje om me heen doet veel voor me en dat maakt me heel erg blij en dankbaar maar dat stukje kunnen ze me niet bieden. Ach wie weet... ooit...Vanavond dus maar lief zijn voor mezelf. Lekker onder een warme deken met mijn lieve hondenbeestjes. Kaarsjes aan, wierookje aan... even niks.. even rust. Verder werken aan mijn genezingsproces, verder werken aan mezelf... Ik kom er wel met alle steun, hulp, troost en liefde om me heen! Tijd...rust en (zelf)liefde helen!