Even thuis met Jaime, als een gezin van 4

Vrijdag 23 februari 2024

De dag dat ons engeltje Jaime (vannacht om 0:22) is geboren, en ook de dag dat we hem/haar mee naar huis mogen nemen. Thuis. Ook het thuis van Jaime. Voor een paar dagen maar, want het afscheid zal onvermijdelijk en veel te snel moeten volgen.

In de ochtend slaap ik tot iets na 7 uur, en mijn partner wordt ongeveer om 8 uur wakker.

Wat voel ik mij leeg, leeg van binnen. Wat een vreselijk gevoel is dat, niet te beschrijven, zo zwaar. Ik wordt weer met die enorme kater wakker. En flink last van mijn rug, nog van de ruggeprik. Er komt een beetje besef, ik ben vannacht bevallen, en echt niet meer zwanger, en dat al na 20 weken, in plaats van 40. Ik kijk, en zie even verderop het nachtkastje onze lieve Jaime liggen, in een schaal met koud water met ijsblokjes erin, de hand en voetafdrukjes, en twee kaarsjes ernaast. Het was dus geen droom, het is nog steeds echt gebeurd...

We krijgen weer een ontbijtje. Ik ga douchen, want wat voel ik me vies. Ik had afgelopen nacht echt de puf, kracht en energie niet meer om me te douchen. Ik blijf lekker lang onder de douche staan. Dat is toch wel ontspannend. En gek genoeg verbaasde ik me nog over het feit, dat ik in de badkamer behang op de muur zag, waar de douche hing. Gek dat je dat soort onbenullige details nog kan opvallen en onthouden op zulke bijzondere momenten.

Ondertussen komen de verpleegkundige en verloskundige nog even checken hoe het gaat. Afentoe breek ik weer. Ze zullen alle papieren in orde maken, zodat we straks lekker weer naar huis toe kunnen gaan, met onze Jaime.

Ondertussen besluit mijn partner toch ook even te douchen, even opfrissen en een beetje ontspannen.

We beginnen met alle spullen in te pakken en vast naar de auto te brengen. We mogen onze auto parkeren bij de spoedeisende hulp. Dan hoeven we straks niet met het mandje met Jaime erin door het hele ziekenhuis heen. Dat is wel een fijn idee.

De papieren zijn in orde gemaakt, na enkele kleine correcties. Alles is ingepakt. Dan komt het moment dat we Jaime uit het water moeten halen, in het omslagdoekje moeten leggen, die we eerder hebben uitgekozen, en dan in het mandje. We vinden het nog een beetje eng. De verpleegkundige helpt ons, en zij haalt Jaime uit het water, en legt hem/haar in het omslagdoekje en dan in het mandje. We doen er een doekje overheen, zodat niemand straks erin kan kijken.

Dan is het zover, we mogen gaan. Ik ga in de rolstoel zitten. (Al vind ik het onzin, want ik kan prima lopen, maar het moet). We gaan naar de auto toe, en we bedanken de verpleegkundige en nemen afscheid. Dan rijden we naar huis toe. Het is een heel onwerkelijke rit naar huis toe.

Thuis aangekomen loop ik, met het mandje met Jaime erin, naar binnen, en zeg tegen hem/haar: Welkom thuis. Thuis, voor even...

Nu zullen we Jaime toch echt zelf in het water moeten leggen. We vinden het allebei eng en spannend. Mijn partner vindt het eng om Jaime vast te pakken, dus doe ik het. Ik vind het ook wel een beetje naar, maar ook bijzonder, om Jaime nu voor het eerst echt vast te kunnen houden en te voelen. We pakken het water wat ik nog snel gisterochtend in de koelkast heb gezet voordat we naar het ziekenhuis gingen. Ik leg Jaime in het water, en ik maak er een mooi plekje van, en steek kaarsjes aan.

Zoals afgesproken, bel ik met de lieve uitvaartonderneemster. Ze is heel lief, meelevend en begripvol. Ze komt later op de dag even langs. Ook neem ik weer contact op met stichting Still voor de fotoreportage. Er is een fotografe die morgenmiddag tijd heeft. Heel fijn dat dat ook zo snel kan.

En nu even bijkomen en uitrusten, voor zover dat kan.

De uitvaartonderneemster komt bij ons langs. We bespreken de nodige zaken. Ook dat ik bevallen ben bij 20 weken, en dus de uitvaartverzekering uitkeert en vergoed. Ze belt nog eens met de uitvaartverzekering, waar wij bij zijn, zodat wij ook alles kunnen horen. Er wordt bevestigd dat alles omtrent de uitvaart, zoals een mandje, de crematie, koffietafel na de dienst, kleding voor ons drieën en zelfs de kapper vergoed wordt. Wat een opluchting, dat we ons niet ook nog zorgen over dat geld hoeven te maken. We kunnen het afscheid dus zo mooi maken als we zelf willen, en waar wij ons goed bij voelen. Dat was voor mij het allerbelangrijkste, hoe klein ook, Jaime is wel ons kindje, en ik wil dat hij/zij een heel mooi en waardig afscheid krijgt, dat heeft hij/zij verdiend. Met minder neem ik geen genoegen, want het gaat tenslotte om ons kindje, ons meest kostbare bezit, onze alles, onze wereld. We krijgen ook de bevestiging van het crematorium dat we komende donderdag 29 februari, schrikkeldag, om 10 uur terecht kunnen voor de afscheidsdienst. Hoewel het fijn is, dat Jaime nog bijna een week bij ons mag zijn, schrik ik ook wel, dat het "pas" donderdag zal zijn, over 6 dagen. Dat klinkt nog als best wel lang, waarin we tegen het afscheid op moeten zien/kijken, en er ook veel geregeld moet worden. Ik voel me ook gelijk schuldig dat ik dat denk, want het is toch juist fijn, dat we Jaime nog 6 hele dagen bij ons mogen houden, en goed afscheid van hem/haar kunnen nemen?

Eind van de middag gaat mijn partner ons zoontje Jack ophalen van het kinderdagverblijf. Wat is het fijn dat we ham na anderhalve dag ook weer kunnen zien en knuffelen. We hebben hem gemist, en hij ons.

En dan komt de avond. Moe en op zijn we allebei. We gaan slapen, lekker weer in ons eigen bed. En wat doen we met Jaime? Het water moet koud blijven, zo koud mogelijk. En daar is de koelkast de enige juiste plek voor. Het klint zo cru, om je kindje in het water in de koelkast te zetten s'nachts, tussen de flessen drinken. Maar het kan even niet anders, zo blijft Jaime het langst zo mooi mogelijk, en dat is dan ook weer fijn voor ons.