Rouwen is

Rouwen is...Rouwen is ongrijpbaar. De ultieme achtbaan van emoties waarin je heen en weer geslingerd wordt tussen al je emoties. Rouwen is puur, rauw, heel pijnlijk maar soms ook heel mooi. 

Rouwen is afscheid nemen van vriendschappen waarvan je dacht dat ze nooit stuk zouden gaan maar ook nieuwe diepe connecties maken.

Ik sprak er al over op Pim zijn afscheidsfeestje (uitvaart blijft een stom woord want we vierden meer zijn leven): er gebeuren ook zoveel mooie dingen. Een mooi voorbeeld daarvan zijn de lieve mensen van de Dela met wie ik nog steeds contact heb. Inmiddels niet meer professioneel maar gewoon omdat Pim ons heeft verbonden. Ook de kunstenaar die bezig is met de urn van Pim. Mooi mens is dat en hij is met zoveel passie bezig om iets gaafs te maken voor mijn kind. Iets heeeeeel unieks!

Kennissen die aan het uitgroeien zijn naar echte vrienden. Hele waardevolle toevoegingen aan mijn lieve kringetje. Maar zeker ook mijn familie, mijn allerliefste vrienden, collega's, buren en natuurlijk mijn lieve gezin en hun aanhang niet te vergeten. Ik ben zo dankbaar voor al deze mensen. Ze maken het een heel klein beetje makkelijker om op mijn pootjes te blijven staan.

De pijn is nog steeds ellendig groot en soms gewoon even niet te dragen. Dat mag, dat is okay. Mijn mooie lieve kind is dood...Al 3 en een halve maand... Het gemis groeit gewoon door want nooit meer duurt ellendig lang!

Het leeg halen van zijn kamer was een enorme klap. Die had ik niet echt zien aankomen want ik kon zonder negatieve emoties op die kamer zijn. Het voelde alsof ik hem uit mijn leven wegveegde, alsof er geen plek meer voor hem was. Onzin natuurlijk maar dat is het ongrijpbare van rouw. Ik heb er maar aan toe gegeven en het verdriet heel erg aanwezig laten zijn. En ook toen waren er hele lieve mensen die me gedragen hebben! Terwijl ik dit tik, rollen de tranen over mijn wangen. Van verdriet maar ook van dankbaarheid!

Ik deed het al maar nu al helemaal: ik leef puur op basis van mijn gevoel. Voelt iets goed, dan is het okay en voelt het niet goed, dan loop ik ervan weg. Verdriet kan overigens ook gewoon goed voelen. Ik MAG verdriet hebben! Maar als iets (even) niet goed voelt, dan neem ik daar afstand van. Dan kies ik voor mezelf. Ik duik dan lekker mijn eigen bubbel in met een wierookje en een meditatiemuziekje en probeer uit te vogelen waarom iets niet goed voelt en wat ik daaraan kan en wil doen. Dan heb ik even tijd nodig maar ook dat is okay. Ik mag kiezen voor mezelf en wat ik in mijn leven wil hebben, welke energie ik toelaat. Dat is wel een les die ik echt geleerd heb na de dood van mijn Pimmie.

Rouwen is ook eenzaam want bijna niemand begrijpt je verdriet. Dat maakt juist dat ik bovenstaande keuzes maak. Het leven is kwetsbaar en kan zomaar voorbij zijn. Dus probeer ik te focussen op wat ik nodig heb (en mijn kindertjes natuurlijk) en probeer me niet te druk te maken over wat er verder gebeurd. Rouwen is dus ook loslaten en durven kiezen. Maar damn, wat is dit moeilijk!

We proberen er echt wel iets van te maken. Gisteren nog lekker de hort op geweest. Tijd en ruimte maken voor leuke dingen is zo belangrijk! net als tijd en ruimte maken voor verdriet...