Opname dag 9 juni

Na de crematie zijn we linearecta doorgereden naar het ziekenhuis.

Het enige wat ik nog wilde is beter worden en me beter voelen en snel!!

Ik was zo klaar met het pendelen tussen thuis en het ziekenhuis. Het frustreerde me.. en voor mijn dochter en partner wilde ik ook zo snel mogelijk rust en structuur.

Had me zelf bedacht dat dit ik hier een dag of 2 zou logeren, zo optimistisch als ik ben. Ik was heel blij dat er een airco aanwezig was op mijn kamer. Heerlijk!

In Maastricht smolt ik weg in mijn bed. Het was daar zo ontzettend warm. De ramen kunnen niet open en ze hadden daar alleen een klimaat regelaar die naar mijn idee niet veel toevoegde aan frisse lucht.

Het enige nadeel van de airco was de stuwing die hier op reageerde door de koele wind, dat was ik even vergeten😉

In de middag dat ik daar was begon ik wat last te krijgen van de hechtingen van mijn keizersnede. Hij begon wat te irriteren en er begon vocht uit te komen. Met koelpacks ingepakt in washandjes kon ik de last die ik ervaarde wat verlichten.

De eerste nacht heb ik geslapen als een roos na een lange en zware dag.

De volgende ochtend hebben ze wondvocht en inmiddels wat pus achtige substantie op kweek laten zetten..

Gezien de ik koorts bleef houden, ondanks de antibiotica die ik 3 maal daags kreeg. Kregen ze sterk het vermoeden dat er een nieuwe infectie gaande was bij mijn keizersnede.

ondertussen was mijn huid tot aan mijn navel vuur- rood.

Overdag voelde ik me steeds ‘beter’ en hoopte dat ik 24 uur koorts vrij zou blijven zodat ik lekker naar huis mocht.

Wat ik trouwens ontzettend heb onderschat, het herstel van mijn keizersnede.. ik deed er minimaal 15 min over om mijn bed uit te komen om vervolgens naar de badkamer toe te ‘stiefelen’ jezusmina.. leek een vrouw van 80!  alles bij mijn buik en vooral mijn darmen deden zeer..  met de ontlasting was overigens niks meer mis mee. Ik moest alleen maken dat ik op de wc kwam als ik enigszins druk ervaarde. stiefelen met tijdsdruk is nog al een kunst zal ik je zeggen😂 

Vrijdag werd zaterdag, zaterdag werd zondag, en zondag werd maandag. We hadden goede hoop dat ik deze dag koorts vrij zou blijven.

Fingers crossed bij de controle van 21.00 uur op zondag… de oormeter piepte en er kwam de uitslag.. 38.4

‘Helaas meid’ zei de verpleegkundige ‘het is weer verhoging’

Ik had mezelf wijs gemaakt dat ik maandag naar huis kon gaan.. wat dacht ik wel niet!

Dat was dus weer een verlening van 24 uur..

Er kwam een vloedgolf aan tranen uit, wat was dit een tegenvaller!

Ondertussen was ik het vertrouwen in mijn lichaam totaal kwijt.

Ik ben nooit ziek! En nu krijg ik deze verhoging niet de wereld uit!?

Had met mezelf en de verpleegkundige afgesproken dat ik geen deadlines meer zou gaan stellen. Vol goede moed ben ik uiteindelijk gaan slapen. De volgende ochtend kwam ze al vroeg met heel goed nieuws mijn kamer op. We hebben de uitslag van je kweek en we weten wat er aan de hand is.

Je krijgt andere antibiotica, deze die je al dagen hebt dekt niet met wat je nodig hebt.

Dit verklaart ook je verhoging die je dagelijks hebt.

‘Je krijgt oraal pillen mee, dus zeg je infuus maar gedag’!

Ik was zo blij! Maar ook zo schuw.. ‘wat als weer thuis koorts krijg’ ‘Kan ik weer hierheen’! ‘weer een echo infuus laten zetten’! ‘Dit wil ik niet meer’

Ze hebben me weten te overtuigen en heb alvorens ik naar huis ging, het infuus eruit laten halen. M’n armen konden nu ook eindelijk gaan genezen.

Voordat ik ontslagen werd kwam eerst een wond consulente om te bespreken wat er nu gebeurd is en hoe de wond te behandelen.

De darmbacterie waaraan Scottie overleden is,heeft nog in mijn baarmoeder gezeten.

Door de antibiotica heeft de bacterie een weg naar buiten gezocht om weg te kunnen. De plek met de minste weerstand was mijn keizersnede.

Resultaat; ondermijnde buikwond. Dit moet van binnenuit genezen tot dat de wond van buiten dicht kan gaan. 

Deze deed ontzettend pijn en zat een hele druk op. Het moet met heel veel tijd en rust vanzelf weer dicht gaan, werd er verteld. Hoe lang dit precies ging duren zeiden ze niet exact, maar kon ervan uit gaan gezien de diepte van de wond minimaal 4 tot 8 weken tot deze weer dicht zou zijn  

Een ontzettend tegenvaller uiteraard, maar wat moet, dat moet zei ik..

Toen hebben we mijn spullen weer ingepakt en konden we naar huis  

Maandagavond 13 juni lag ik eindelijk weer in mijn eigen bed.