Op reis met geen rugzak maar een bus vol bagage(4)

Ken je dat, je staat ergens en voelt je ineens niet thuis.. Je wilt gewoon weg. Geen idee waar heen maar in ieder geval je biezen pakken en vluchten maar. Het overkomt mij regelmatig. Laten we het onderbuikgevoel noemen een extra zintuig of gewoon een beetje zweverig, geen idee maar soms is het er.  Zo stond ik afgelopen zomer in Italië bij een meer, prachtig mooi en heerlijk weer. Maar de camping waar we een nachtje zouden slapen was een drama. We zijn altijd nogal een bezienswaardigheid met z'n drieën in ons busje maar deze keer werden we aangestaard. En op zo een manier dat toch minimaal je hele gezicht nog wel onder de chocopasta moest zitten, wat niet het geval was.. Het was oncomfortabel een beetje beangstigend misschien zelfs. Maar het was warm dus snel de zwembroeken aan, blikken negeren en naar het dorp om in dat meer te plonzen.  Het onderbuikgevoel bleef maar de verkoeling deed zijn werk. We genoten van het water, elkaar en de prachtige omgeving totdat mijn zoon zijn voet openhaalde. Overal bloed, een flinke snee en in alle haast helemaal niets meegenomen uit de bus natuurlijk. Maar zoals dat dan gaat op vakantie, Nederlanders hoor en zie je overal dus ook hier. Een vriendelijke moeder die beter op weg was gegaan kwam met een serieuze EHBO kit aanzetten, eind goed al goed. Tijdens het professionele pleisterplakwerk kwamen we in gesprek en deelde ik mijn "campingzorgen”. Deze redders in nood hadden ook nog een geweldige camping boven op een berg met plek genoeg. Je begrijpt het al, dezelfde dag stonden ook wij boven op de berg.  De kinderen kregen vriendjes en ik kwam tot rust. Het moest zo zijn. We bleven nog een extra nachtje, op aandringen van de kinderen, het was immers zo een plek waar je simpelweg niet weg komt. En dan worden we de volgende dag wakker en is er nieuws, het is noodweer geweest. Op de plek waar wij heen zouden gaan is een modderstroom geweest, campers zijn meegesleurd door dit natuurgeweld. Afschuwelijk. En dan staan wij hier, boven op deze berg. Is het toeval, geluk of moest het zo zijn. Ik weet het niet maar dankbaar ben ik wel. Voor elke dag samen met mijn 2 avonturiers.