Ontslag ziekenhuis en afscheid

De darm bacterie die Scottie fataal werd, had zich gevestigd op de placenta en kon zo haar bloedbaan in. Deze bacterie bleek nog in mijn baarmoeder aanwezig te zijn. Hiervoor kreeg ik middels een infuus antibiotica.

Woensdag 8 juni waren mijn eerste 24 uur koorts vrij en mocht naar huis.

(Oh en een schoorsteentje en 2 klysma’s ervaringen rijker.

Mijn darmen lagen stil na de keizersnede en mocht pas weg als ik ontlasting had gehad.

Wat een f*#%*|ing hell moest ik door, voordat er uiteindelijk iets mijn uitgang bereikte! ) maar dat ter zijde..

Eindelijk! Eindelijk mag ik na al die dagen ziekenhuisbed liggen weer naar huis.

Eindelijk samen thuis met zijn 4e!

Daar rijd je dan, door het eenmens grote ziekenhuis, in een rolstoel die onmenselijk hard is, waar nog net niet je hechtingen bij open springt van de trillingen.

Met een klein stil en koud meisje in een mandje op schoot. Mijn dochter aan mijn rechterhand lopend langs de rolstoel.

En mijn partner die me duwt op weg naar de uitgang.

Met een gevoel van leegte en verdriet.

De rit naar huis viel zwaar… thuis viel zwaar.

Elke minuut die verstreek, kwam dichter bij het moment dat we haar voor altijd los zouden moeten laten.

‘Begeleiden naar de sterretjes’ zoals we dit benoemde tegen onze dochter.

Wat moet je anders zeggen tegen je kwetsbare schat van 4 jaar, die oh zo blij was dat ze grote zus werd van een klein zusje.

Diezelfde woensdag kwamen ze foto’s maken vanuit Make a memory in de middag, een stichting waarvan fotograven op locatie de mooiste herinneringen vastleggen.

Zo waardevol dat dit bestaat!

Dit hebben we gedaan op advies van mijn schoonzus, zij en haar partner verloren 6 jaar geleden hun eerste kindje, hij werd stil geboren💫

Bewust hebben we deze dag geen bezoek ontvangen.

We vonden het belangrijk dat haar zus de kans kreeg, om op haar manier, in alle ruimte afscheid te kunnen nemen.

Zo lag Scottie in haar mandje op de bank, of bij ons op de slaapkamer op een hoogte waar ze zo bij kon.

Dat als ze behoefte had om haar een kus of knuffel te geven of wat dan ook, ze dit zonder beperkingen kon doen.

Onze laatste dag om met zijn viertjes te kunnen zijn.

Zo mooi om te zien hoe ze met haar zusje om ging alsof het nooit anders is geweest.

De verloskundige belde tegen de avond op en vroeg of ze nog even langs mochten komen om ons te condoleren en mijn check te doen.

Bij aanhoudende verhoging/koorts moest in me direct melden bij ons eigen ziekenhuis in de regio.

Nou, ik had natuurlijk weer de jackpot en kreeg koorts en voelde me met de minuut slechter.

De situatie werd ondanks de paracetamol en ibuprofen niet beter en kon om 21.55 uur de auto in om opgenomen te worden in het ziekenhuis.

Daar ging mijn laatste avond samen zijn.. mijn eerste nacht in mijn eigen bed.. en het ergste van alles mijn dochter die ik had beloofd dat mama er in de ochtend gewoon zou zijn als ze wakker zou worden.

Wederom verscheurd van ongeloof en verdriet verliet ik met een koffertje gevuld met wat spullen ( die notabene nog geen 3 uur geleden was uitgeruimd ) de achter deur.

Mijn partner bleef met zijn verdriet en 2 dochters achter in huis.

Mijn schoonzus heeft me toen naar het ziekenhuis gereden. Gevolgd door de verloskundige.

Na 10 min zijn we aangekomen bij het Geboortencentrum.

Gelukkig is het vanuit ons niet zo ver rijden. Hup, weer die ellendige ziekenhuis rolstoel in.

Ik werd een kamer opgereden en wilde me weer een infuus prikken omdat waarschijnlijk de orale antibiotica niet goed genoeg zijn werk deed.

Nu is het zo dat ik hele slechte aderen heb om te prikken.

En elke ader die enigszins goed was, was al aangeprikt en ontstoken en mijn armen waren bond en blauw.

Daarbij kwam ook nog eens kijken dat ze dikkere naalden gebruikte, dus na 3 keer een poging te hebben gedaan hebben ze het via een echo gedaan.

Deze wordt dieper in de huid gezet, de juiste ader kunnen ze dmv een echo apparaat vinden en prikken.

Gelukkig vonden ze er een ging deze handeling goed!

Om 02.30 konden we dan eindelijk proberen te slapen.

Om 6.30 kreeg ik weer een antibiotica shot en gelukkig met toezegging van de arts mocht ik naar huis.

Deze middag konden de vrienden en familie afscheid komen nemen van Scottie bij ons thuis.

Zonder deze mensen was dit überhaupt niet mogelijk geweest, iedereen heeft gezorgd dat dit moment zo mooi mogelijk werd

Alles hebben zij geregeld, we wilde dit graag bij ons thuis met mooi weer onder onze open aanbouw.                             Gelukkig was het mooi weer en kon dit ook doorgaan.                      Zij hebben alles klaar gemaakt.. de bloemen.. de foto’s.         Mijn partner en ik zijn helemaal ontzien.

Onwijs bijzonder dat dit voor ons gedaan werd en we zijn ze eeuwig dankbaar hiervoor.

Daarna zouden we met zijn vieren naar het crematorium rijden om haar aan haar laatste reis te laten beginnen.

Eenmaal thuis kon ik weer even met zijn viertjes zijn tot iedereen zou komen

Tot dat ik een enorme terugslag kreeg rond half 2. Ik werd weer ziek en kreeg koorts.

In overleg met de artsen moest ik toch weer naar het ziekenhuis komen om weer een shot antibiotica te krijgen.

Dit meen je niet!! Niet nu! Ik kan nu toch niet weer weg!

Van binnen schreeuw ik het weer alweer uit.. van buiten ben ik rustig en benoem, wat moet dat moet.

Ze haalde Scottie nog even zodat ik haar nog een kus kon geven en ‘afscheid’ kon nemen.

We wisten immers niet of ik nog bij de crematie kon zijn.

Stapte in bij vriendinnen in de auto en reden weg.

Hoi, daar zijn we weer! + rolstoel 😉 in het ziekenhuis hebben we overleg gehad en beoordeelde de arts, dat als de controles goed waren na de antibiotica, ik meteen door mocht naar het crematorium.

Maar daarna wel terug moest komen voor opname.               Waarom bleef ik toch zo ziek!? 

Godzijdank was alles ‘oké’ en was ik op tijd bij het crematorium.

Zo opgelucht dat we dit nog konden doen met zijn viertjes. Voor de aller laatste keer bij elkaar💫