Snap
  • Miskraam
  • Zwanger
  • zwangerschap
  • zwangerschapsverlies
  • Kinderwens
  • ziekenhuis
  • missedabortion

Mijn missed abortion - deel 3

Toch nog ziekenhuis

Nadat de heftige buikkrampen 7 november waren afgenomen dachten wij echt dat de miskraam geweest was. Die avond/nacht had ik nog wel flink wat bloedverlies gehad. De volgende dag bleef mijn man voor de zekerheid thuis van zijn werk, maar overdag leek het meer op een menstruatie. Zowel qua bloedverlies maar ook de pijn was nagenoeg weg en hooguit wat menstruatiekramp.

Tijdens het avondeten kwamen de buikkrampen ineens terug. Zo snel als deze de vorige avond waren afgenomen, zo snel was het ook direct weer op een hoog pijnniveau. Ook het bloedverlies werd weer meer. Waarschijnlijk was de miskraam nog niet volledig en was mijn lichaam nu bezig om hiermee verder te gaan. Na ongeveer 1,5 tot 2 uur kwamen de stolsels en hield de buikpijn weer op, het bloedverlies werd geleidelijk ook weer minder.

Eigenlijk zijn de twee dagen hierna een soort herhaling van de voorgaande dagen. Overdag geen pijn en minder bloedverlies, 's avonds echt wel heftige buikkrampen en veel bloedverlies met stolsels. Al moet ik zeggen dat de pijn van maandag (de dag dat het begon) het heftigst voelde, maar dit kan ook zijn omdat het mij toen echt overviel. De 3 dagen erna herkende ik de pijn en het patroon: elke keer vanaf het avondeten en na ongeveer 1,5 tot 2 uur houdt het op. Alleen op donderdag duurde het langer, toen was het totdat ik in slaap viel. Ik denk een kleine 3 uur nadat het begon.

Vrijdagochtend was anders. Ik had niet veel pijn maar vlak na het opstaan verloor ik wel nog steeds grote stolsels, ook werd ik steeds duizeliger. Na contact met de verloskundige werd besloten dat ik die middag langs kon komen.
Om 13.30 uur waren we bij de verloskundige, we hadden een foto gemaakt van een stolsel waarvan wij dachten dat dit het wel geweest had kunnen zijn. De verloskundige bekeek de foto en gaf aan dit inderdaad zo zou kunnen zijn. Ze stelde voor om maar direct met de (inwendige) echo te kijken of er nog resten van de miskraam te zien zijn. Er moest toch een reden zijn dat ik al 4 avonden op rij pijn en bloedverlies had.

Bij de echo werd duidelijk dat er nog miskraam resten zitten. De verloskundige kan niet zeggen of dit alleen een vruchtzak is, of dat alles er nog zit.
Er wordt besloten om mij door te sturen naar de gynaecoloog. Omdat ik ('s avonds) pijn en bloedverlies heb, maar vooral ook omdat ik steeds duizeliger begin te worden, wordt dit een doorverwijzing naar de spoedpoli. We moeten daar om 15.20 uur terecht.

Om 15.15 uur komen we aan in het ziekenhuis. Daar worden direct bij aanmelden een aantal standaard onderzoeken gedaan, zoals bloeddruk en hartslag meten en lichaamstemperatuur opnemen. Daarna mogen we in de wachtruimte plaatsnemen.

Vrij snel daarna krijg ik een brief waarmee ik in een andere afdeling van het ziekenhuis bloed kan laten prikken, wat dan met spoed beoordeeld wordt. Dit is om het ijzergehalte te bepalen, ivm duizeligheid, maar ook om mijn bloedgroep te bepalen.
Ondanks dat het kindje al ruim 4 weken geleden gestopt is met groeien en al ruim 3 weken geen hartslag meer heeft, ben ik inmiddels officieel gezien toch 12 weken en 5 dagen zwanger. Als mijn bloedgroep Rhesus negatief is, dan moet ik een anti-D prik krijgen (dit is belangrijk voor een volgende zwangerschap). Gelukkig blijkt dit niet het geval.

Na het bloedprikken moeten we weer wachten in de wachtruimte. Om 16.20 uur worden we door de gynaecoloog naar binnen geroepen.
De gynaecoloog maakt weer een echo. Hiermee wordt duidelijk dat alles nog compleet in mijn baarmoeder ingenesteld zit. Als je puur naar het echobeeld zou kijken, zou je kunnen zeggen dat de miskraam nog niet eens begonnen is. De gynaecoloog kon ook zien dat de placenta al die tijd nog doorgegroeid is, dus ondanks de pijn en bloedingen is de zwangerschap gewoon doorgegaan alsof er niks aan de hand was. 

Er wordt uitleg gegeven over de opties en de risico's die daarbij horen. Omdat mijn ijzergehalte nog oke was, iets lager maar niet gevaarlijk, mag ik nog zelf kiezen tussen 2 opties: opwekken met medicatie of curettage.
Ik vind het idee van een curettage sowieso niet fijn. Al is het niet levensvatbaar, het is toch je kindje wat ze zo wegzuigen, dat voelt niet fijn. Ik heb liever dat mijn lichaam het zo veel mogelijk zelf oplost. Zeker nadat ook nog de risico's bij curettage werden uitgelegd (kans op complicaties is klein, maar het gevolg kan groot zijn) kies ik ervoor om mijn lichaam een duwtje in de goede richting te geven met de medicatie. 

De gynaecoloog gaat overleggen met haar collega of ik thuis de medicatie mag nemen, of dat dit in het ziekenhuis gedaan wordt. Normaal moet dit na 12 weken in het ziekenhuis, omdat de kans op gevaarlijk hevige bloedingen groter is, maar de groei van mijn kindje is al ruim 4 weken gestopt.

Uiteindelijk wordt besloten dat ik de medicijnen thuis mag nemen, maar wel alleen als mijn man thuis blijft om op mij te letten. Ook wordt er nog een keer benadrukt dat ik ook in het ziekenhuis de medicijnen mag nemen als ik mij daar fijner bij voel. Dit wil ik liever niet, de kans is groot dat dit minimaal 2 nachten ziekenhuis betekend.
Ik krijg uitleg over de medicijnen, hoe en wanneer ik deze in moet nemen. En wat ik moet doen als het niet goed gaat: bij hevige bloedingen, meer of langer dan dat ik de afgelopen dagen had, moet ik direct weer naar het ziekenhuis komen. Ik krijg ook een telefoonnummer mee wat 24/7 gebeld kan worden als we ergens over twijfelen.

De gynaecoloog geeft aan dat ik zelf mag kiezen waar ik de lichamelijke controle volgende week wil doen, in het ziekenhuis of bij mijn eigen verloskundige. Dit zal een echo zijn om te kijken of de miskraam nu wel volledig is. Ik kies ervoor om dit bij de verloskundigenpraktijk in te plannen, omdat zij redelijk buiten de 'dikke buiken' de afspraak kunnen plannen. Ook daarheen gaan is confronterend, maar het ziekenhuis toch een tikje meer.

Er wordt wel een afspraak ingepland voor een telefonische vervolgafspraak met de gynaecoloog en om 17.30 uur verlaten wij het ziekenhuis.

Klik hier voor deel 1 te lezen