Mijn miskraam: gewoon dikke pech gehad

Oke, ik heb net van de verloskundige gehoord dat ik naar het ziekenhuis moet, omdat ik teveel bloedverlies heb. Dat is wel het laatste waar ik op zit te wachten, ik moet even schakelen en dan loop ik naar boven om het te vertellen aan Edwin. Helaas ligt hij hondsberoert op bed, en kan dus niet met mij mee. Bovendien moet er ook iemand bij de kinderen blijven. Mijn moeder besluit om mee te gaan, de verloskundige vraagt of iemand mij naar het ziekenhuis kan brengen. Ik antwoord dat ik dan even mijn schoonvader moet bellen, de verloskundige beslist uiteindelijk om mij zelf te brengen. 

Aangekomen in het ziekenhuis kan ik gelijk doorlopen naar de afdeling, ze zijn al op de hoogte dat ik kom. Ik loop naar de balie om mij aan te melden, maar ik wordt meteen naar de echo kamer doorgestuurd. Na 2 minuutjes loopt de dienstdoende arts naar binnen. Ze stelt mij een aantal vragen en geeft aan dat ik op de stoel mag liggen. Ze gaat een inwendige echo maken. We kijken naar het beeldscherm en ik kan mijn kindje niet meer zien, de arts geeft aan dat ze ziet dat ik ontzettend veel bloed in mijn baarmoeder heb zitten. Ook wilt ze lichamelijk onderzoek doen, voor ik het weet plaatst zij een eendenbek en gaat ze met een soort lang pincet naar binnen. Ze verwijderd wat weefsel, waarvan zij denkt dat het het begin is van de placenta. Mijn moeder gaat bijna van haar stokje en moet echt bijkomen op een stoel. Ze voelt zich opgelaten en biedt haar excuses aan. Na het lichamelijk onderzoek maakt de arts weer een inwendige echo. Ze adviseert mij om medicatie in te nemen, zodat mijn miskraam sneller voorbij is, ik moet dan wel een nacht in het ziekenhuis blijven. Ik besluit om dit te doen, thuis kan ik niet in rust mijn miskraam krijgen. Daar lopen 3 kindje rond die aandacht willen en een man die ziek is. Mijn moeder spreekt met mij af dat zij bij mij thuis blijft slapen zodat zij voor de kinderen kan zorgen morgenochtend.

Na de echo's en lichamelijk onderzoek, mag ik met de verpleegkundige meelopen naar mijn kamer. Zij legt voor de zekerheid een infuus aan, en neemt bloed af. We hebben het nog even over de miskraam en wat voor klap ik ervan heb gekregen en daarna gaat ze verder met haar werkzaamheden. Ik bel Edwin op, om hem te vertellen dat ik in het ziekenhuis blijft. Hij pakt een aantal spullen voor mij in, een nachtjapon, schone kleding voor de volgende dag en douchspullen. Zijn ouders komen het brengen en dan kan mijn moeder met hun mee naar huis rijden. Om 23:00 uur 's avonds komt de arts nog langs, met de medicatie die ik moet innemen. Hierna ga ik slapen. 

Ik ben de nacht kom ik goed doorgekomen, het bloedde is gestopt. Na de douche heb ik de behoeften om mijn kinderen te zien, en ik bel ze via WhatsApp. Alles gaat goed thuis, de kinderen vragen wanneer ik naar huis mag. Ik zeg dat ik even moet wachten op de arts, voordat ik dit weet. Niet lang na mijn gesprek komt de arts al kijken, uit mijn bloedonderzoek is niets gebleken. Ik mag van haar naar huis, ze benadrukt dat ik gewoon dikke pech heb gehad en dat er geen bijzonderheden zijn waarom ik een miskraam heb gekregen. Wat een opluchting! Ik moet wel een afspraak maken voor een nacontrole, ik vind het prima en bel na het gesprek mijn schoonouders zodat zij mij kunnen ophalen. Om 12:15 ben ik weer thuis, gelukkig. Ik ben blij om iedereen weer te zien.