Keep Smiling, Keep Shining

Mijn eerste blog. Die ik durf te posten.

Vandaag is een reflectie dag. Geen negatieve, een bewuste dag om knopen door te hakken. Dat ik heel bewust in mijn hoofd een uitroepteken zet achter de zin:  Nee het gaat niet meer alleen, ik heb hulp nodig!En, begrijp me goed, ik krijg alle hulp van alle dierbare mensen om me heen aangeboden. En ergens wist ik heus wel dat ik hun nodig was en liever gezegd, ik ben ze nodig. Dat wilde ik alleen niet. Ik heb veel geschreven de eerste 2 en halve maand. En heel bewust opeens gestopt hiermee. Ik voelde zoveel tijdens het wegschrijven van ons, mijn en jou verhaal. En dat wilde ik niet meer. Stop nou eens met huilen, er zijn vele male ergere dingen in het leven, praatte ik mezelf streng toe. Ook richting werk, we besloten dat ik weer 100% ga werken. Lekker, mijn gedachtes voluit op werk storten. En, met mezelf afgesproken, dit is een moment dat ik mijn poot stijf kon houden om niet meer te veel te werken. Je raad het al.. Weken van 55 uur passeren met gemak, echter, niet geheel met gemak. Eigen schuld...

Jou geboorte kwam te vroeg, je beviel in de 23e week. Je bent overleden. Dit is mijn trauma en dit doet zeer om te zeggen, want het is niet jou schuld. Tijdens de bevalling die bij elkaar 12 en half uur duurde, heb ik fors veel bloed verloren die gehele tijd, het gutste eruit. Waardoor nu, 5 maanden later, er een enorme ijzer te kort is in mijn bloed.Ik heb 16 weken medicatie geslikt en de waardes gingen alleen maar achteruit. Dit mede door mijn maagverkleining die het medicament gewoon niet opneemt. Je kant je voorstellen, dat ik moe ben. En nee ik bedoel niet moe na een avond en nacht doorhalen. Maar ik.. ben dood op. In mijn hoofd, lichamelijk en emotioneel. Want... Altijd blijven lachen.Vandaag naar de huisarts, plan bespreken wat betreft het ijzer te kort. Dat was een makkelijke, daarvoor gaan we advies inwinnen bij Rijnstate ziekenhuis, daar waar ik mijn maagverkleining gekregen heb. Dus, afwachten.Maar, ja hoor, daar kwam de vraag, hoe voel je je verder? Prima..! Ik voel de tranen branden en druk ze met alle macht weg. Ze prikt nog even verder en ik hou het niet meer. Mijn lach, zeg ik, kan ik niet meer opzetten.. Ik ben uitgeput. Ik vertel over het feit dat ik 1 dag eerder van werk moest gaan, ik een kleine medicatie fout gemaakt heb, dit nooit gebeurd en ik niet eens toe kom om te sporten, laat staan mijn eten goed op de rit heb. Het voelt als een waterval aan alles wat ik zeg en opeens ben ik stil. Ik kijk mijn huisarts aan en zeg dat ik het alleen wil doen maar dat het me niet meer lukt. Ik zie haar blik. Klinisch en professioneel maar bezorgd. Wat een top vrouw is het toch maar ze gaat nu iets doen wat ik heeeel vervelend vind diep in mij. Ze verwijst me toch door naar een POH-GGZ (Praktijkondersteuner in de huisartsenpraktijk).Gewoon voor gesprekjes zegt ze. Ik zucht en ga akkoord. Ik voel me een gekkie, dat ik dit niet alleen kan oplossen, ook weer niet want, duhh, hoezo een trauma alleen oplossen. Maarja, zo ben ik nou eenmaal.

Terug naar huis, voel ik ergens opluchting een verademing. Misschien, is dit ook wel goed. Dit ben ik inderdaad nodig. De eerste afspraak staat gepland. Ik stel mijn man, mijn ouders en zussen op de hoogte van dit alles. En ze zijn blij dat ik nu eindelijk hulp aanvaard. 

En nu beseffende, dat ik niet altijd meer hoef te lachen, is toch eigenlijk wel heel geruststellend. Ik mag laten zien dat het nog niet gaat zoals ik zou wensen. De stralende Tamara is er heus nog wel. En ja ik lach heel snel en meen het vaak ook oprecht. En ook zal ik er altijd voor mijn medemens zijn in goede en slechte tijden. Maar nu, pak ik even iets meer tijd erbij voor mezelf.

SideNote: Is er interesse in mijn verhaal om te lezen?