Jouw gevoel zit altijd goed, twijfel niet aan jezelf!

Mijn tweede zwangerschap verliep totaal anders dan mijn eerste. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik zo zwanger: ik stopte met de pil en het was direct raak! De tweede keer verliep dit totaal anders. Na het stoppen met de pil, een gezonde leefstijl (gestart met foliumzuur, geen wijntjes meer) heeft het ruim 7-8 maanden geduurd voor ik die positieve test in mijn handen had. Hoe hard iedereen ook roept “je moet je er niet op focussen, dan gaat het vanzelf”. Jij weet beter. Je weet hoe graag je iets wilt en dat je je daar dan toch op gaat focussen. Iedere menstruatie is toch een kleine teleurstelling.

“Eindelijk” (zo voelde het, en ik weet dat wij heel dankbaar mogen zijn!) had ik de positieve zwangerschap in handen. We waren dolblij & gelukkig, onze dochter werd grote zus! Na drie weken nam ik contact op met de verloskundige voor een afspraak. Met 8 weken zou de eerste echo plaatsvinden. De echo was goed, gelukkig! Het hartje klopte en de grootte van het kindje gaf inderdaad ongeveer 8 weken aan. De verloskundige feliciteerde ons en benoemde: “dit verkleint de kans op een miskraam tot 5%”. Toch had ik buikkrampen. De verloskundige probeerde mij gerust te stellen en gaf als verklaring dat dit zou kunnen komen omdat dit mijn tweede zwangerschap was en alles sneller oprekt dan bij de eerste zwangerschap. De verloskundige feliciteerde ons nogmaals en we vertrokken weer richting huis. In de auto benoemde ik nog hoe gek ik het vond dat de verloskundige benoemde dat de kans op een miskraam nog maar 5% zou zijn…. ‘Hoezo? Waarom vertellen vrouwen het algemeen pas na het eerste trimester dan? Een miskraam komt toch vaker voor?’ Mijn man vond dat ik mij aanstelde, dat ik niet zo negatief moest doen en juist blij moest zijn. Ergens was ik ook heel blij, maar toch had ik een onderbuikgevoel. Eenmaal thuis liet mijn man vol trots de echo aan mijn ouders zien die op dat moment op onze dochter pasten. Ook zij waren erg blij en positief en snapten niet waarom ik nog twijfelde gezien de verloskundige zo positief was. Ik besloot het even los te laten, want wie weet hadden ze wel gelijk…

De twee weken daarna bleef ik buikkrampen houden. Uiteraard is Google op dat moment mijn beste vriend (tegen beter weten in), en lees je de meest vreselijke verhalen. Iets in mij zei dat het niet goed zat. Ondanks de echo positief was vertrouwde ik het niet. Ik moest nog anderhalve week wachten op een volgende echo. Ik besloot de verloskundige te bellen. De verloskundige vertelde dat de buikkrampen echt normaal konden zijn en het erbij kon horen. Maar omdat mijn gevoel zo sterk was, besloot ik mijn verhaal toch wat aan te dikken. Ik vertelde dat ik flink wat bloedverlies had gehad en ik het niet vertrouwde. Dat ik absoluut niet kon wachten op de volgende echo. Gelukkig was er in de middag nog een spoedplek vrij, dus kon ik na de middag terecht. Mijn man lag te slapen (hij zat midden in zijn nachtdienst). Hij vroeg of ik hem wakker wilde maken zodat we samen konden gaan. Op dat moment had ik geen oppas voor mijn dochter, dus we zouden haar mee moeten nemen. Ik had mijn dochter op bed gelegd voor haar middagdutje en zou hen beide wakker maken voor de echo.

De ochtend duurde lang, het voelde een eeuwigheid tot het zover was. Omdat mijn dochter nog sliep en mijn man nog een nachtdienst had, besloot ik om alleen te gaan. Hij kon zijn slaap goed gebruiken, en wie weet zat het toch gewoon allemaal tussen mijn oren, zoals iedereen dat al riep.

Ik had één vriendin geappt, omdat ik het toch met iemand moest delen. Ook toen ik in de wachtkamer van de verloskundige zat appte ik alleen haar. Zij begrijpt mij, heeft aan een half woord genoeg en zegt precies wat ik op dat moment nodig heb. Mijn hart zat in mijn keel, ik werd steeds meer gespannen. Ook het wachten in de wachtkamer duurde erg lang voor mijn gevoel. En toen mocht ik naar binnen. De verloskundige wilde mij niet langer in spanning houden en ik kon gelijk op de onderzoekstafel liggen voor de echo. De verloskundige was erg rustig, maar voelde mijn stress. Ik zocht naar het hartje op het scherm, naar het geluid wat we de vorige keer nog hoorden toen ik daar twee weken geleden met mijn man was, toen we zo blij waren dat het hartje klopte, toen we ons zo gezegend voelden, maar helaas… Ik zag en hoorde niks kloppen. Ik riep gelijk: “Ik zie het niet, het is niet goed hè”. De verloskundige wilde nog een optie proberen, om te kijken met kleur. Zo kon de zien of er zuurstofrijk en -arm bloed van en naar de navelstreng zou stromen. Alles in mij vertelde mij al dat dit niet goed was. En toen de verloskundige geen bloed toevoer meer kon vinden zei ze letterlijk: “Helaas, het spijt me. Het hartje klopt niet meer, je hebt het kindje verloren”.

Op dat moment kon ik alleen maar huilen, ik was zo intens verdrietig. Ik voelde mij zo eenzaam, terwijl ik niet alleen was. Zo machteloos, het voelde echt als falen. Ze vroeg waar mijn man was, ik vertelde haar dat ik hem had laten slapen, omdat ook zij dachten dat er niks aan de hand was maar toch een echo ‘voor de zekerheid’ wilde doen. Ze vroeg me of ze hem voor mij moest bellen, maar dat hoefde niet, ik wilde naar huis.

Ik droogde mijn tranen en liep de kamer uit. Ik moest nog door de wachtkamer heen, maar barstte weer in tranen uit. Snel liep ik de trap af. Ik wilde niemand aankijken, ook niet de andere zwangere vrouwen in de wachtkamer. Ik liep direct naar de auto, waar ik mij helemaal liet gaan. Ik keek op mijn telefoon en mijn vriendin had mij wel 30 appjes gestuurd hoe het ging. Ook mijn man was inmiddels wakker en appte mij hoe het ging. Ik had 5 gemiste oproepen van hem. Hoe moest ik hem dit vertellen? Hoe moest ik vertellen dat mijn gevoel al die tijd goed zat? Hoe moest ik zeggen dat we ons kindje waren verloren, waar het hartje twee weken geleden nog van klopte?

Ik startte de auto, belde hem op en zette hem op de luidspreker. Ik kon geen woord uitbrengen of begon weer te huilen. De weg naar huis heb ik hem huilend aan de telefoon gehad, ik kon nog steeds niks zeggen. Toen ik thuis aan kwam hoorde hij de auto al en kwam gelijk naar buiten. Zonder iets te zeggen, hebben we 5 minuten alleen maar gehuild. Die 5 minuten voelde als een uur. Daarna kwamen de vragen: Waarom? Hoe dan? Het hartje klopte toch? Wat was er mis? Waarom zei ze 2 weken geleden dat de kans op een miskraam verkleind was tot 5%? Hoorde ik dan tot die 5%? Waarom zeg je überhaupt zo iets? Waarom heb ik niet naar mijn gevoel geluisterd? Zie je nu wel, het onderbuikgevoel van een vrouw zit vaak goed!

Er waren zoveel vragen, zoveel onzekerheid, er was zoveel verdriet. Maar we moeten ook verder. We hebben een superleuke en gezonde dochter. We hebben veel om dankbaar voor te zijn! Maar hoe nu verder?

Het advies van de verloskundige was afwachten, tot de miskraam vanzelf op gang zou komen en het vruchtje zou afstoten. Op deze manier blijft de baarmoederwand onbeschadigd en zal het geen effect hebben op een volgende zwangerschap. Ik besloot dit advies te volgen.

Ik belde mijn werkgever en zij had gelukkig alle begrip. Ze meldde mij ziek tot aan mijn vakantie (nog 2,5 week) en zei dat ik na mijn vakantie contact met haar op moest nemen om te kijken hoe het met mij ging en wat ik daarna zou doen. Ik voelde mij gelukkig zo gesteund door haar, ik kreeg de dagen daarna nog appjes van haar hoe het met mij ging en of ze iets voor mij kon betekenen. Mijn man en ik besloten een vakantie te boeken samen met onze dochter. We moesten er even tussenuit na alles en even tot rust komen.

Een week later gebeurde er nog niets. Toch wilde ik het vruchtje er nu uit hebben. Ik werd er onzeker van, durfde de deur niet uit (voordat het buiten de deur zou gebeuren), en we zouden op vakantie gaan. Ik zou twee weken na de uitdrijving van het vruchtje niet mogen zwemmen vanwege kans op infecties. Ik besloot toch dat ik voor curettage wilde gaan. Dan was ik er gelijk vanaf en wist ik zeker dat alles weg zou zijn en ik aan mijn herstel kon beginnen. Het was erg druk vanwege de vakantieperiode dus ik kon pas een week later bij de gynaecoloog terecht, 1,5 week voor onze vakantie. Niks aan te doen helaas. Twee dagen voor de afspraak kwam de miskraam spontaan op gang. Mijn man was werken. Mijn dochter en ik waren net klaar met het avondeten. Ik ging staan om de tafel af te ruimen en voelde dat ‘er iets uit kwam’. Op dat moment belde een collega mij. Ze vroeg hoe het met mij ging. Ik vertelde haar wat er op dat moment gebeurde en ze loodste mij hier doorheen. Ik zette mijn dochter voor de televisie (niet heel goed, maar wel erg fijn en ze bleef rustig zitten), zodat ik ‘de miskraam’ uit mijn broek kon halen. Want ja, het moest er toch uit. Met een bal tussen mijn benen liep ik naar de badkamer. In het begin vond ik het erg spannend om te kijken, maar ik was ook nieuwsgierig. Zou ik een embryo zien? Zou het ergens op lijken? Mijn collega bood mij aan om langs te komen, maar ik vond het wel prettig om dit telefonisch met haar samen ‘te doen’. Heel voorzichtig deed ik mijn broek omlaag en zag een grote rode massa, weefsel, in mijn broek zitten. Met handschoenen aan pakte ik het vast om te bekijken. Ondertussen had ik mijn collega op de luidspreker en benoemde wat ik zag. Ik besloot het zachtjes af te spoelen onder de kraan. Ik kon geen duidelijk vrachtzakje of embryo zien. Wel heb ik het ‘weefsel’ in een emmer gedaan omdat ik niet wist of mijn man het wilde zien.

Van te voren had ik gedacht dat ik erg dramatisch zou reageren, dat ik in huilen zou uitbarsten, direct mijn man zou bellen in paniek en hij direct naar huis zou komen (zijn werkgever was op de hoogte en hij mocht thuis blijven tot aan de vakantie of direct naar huis als ik hem zou bellen. Hij koos in overleg met mij voor het tweede). Het tegendeel was waar. Door mijn collega bleef ik erg rustig, ik was op dat moment niet verdrietig. Ik voelde mij ergens opgelucht, dat ‘het’ er dan ook eindelijk uit was. Blij dat de curettage toch niet nodig zou zijn. Dankbaar voor mijn collega. En mijn man heb ik niet gebeld. Hij was aan het werk, dit was voor hem een moment van afleiding. Ik besloot te wachten tot na zijn dienst om het hem te vertellen. Hij zou naar huis komen om er voor mij te zijn, maar ik was rustig. Dat was op dat moment niet nodig. En ik had steun van mijn lieve collega, die ik daar nu nog erg dankbaar voor ben!

Toen mijn man thuis kwam heb ik direct verteld dat het vruchtje eruit was. Ik vroeg hem of hij het wilde zien. Hij voelde zich hier niet prettig bij dus dat heb ik hem niet laten zien. Ik wist niet goed wat ik ermee moest doen. Begraven is geen optie, in de kliko is ook zo raar, dan gooi je er een dag later aardappel schillen overheen en dan ziet mijn man het alsnog. Dan komt het bij de DAR terecht. Ergens vond ik dat ook heel respectloos voor het vruchtje. Het voelde niet echt als ons kind, maar toch ook weer wel. Hoe erg ik het ook vond, we moesten er toch iets mee doen. Met pijn in mijn hart heb ik het door het toilet gespoeld. Ik troostte mijzelf met de gedachte dat er geen duidelijk embryo zichtbaar was. Dat mijn lichaam het vruchtje al deels had afgebroken en ik geen mini mensje doorspoelde.

De dag hierna belde ik de verloskundige, moest de afspraak met de gynaecoloog nog wel doorgaan? Het advies was om dit door te laten gaan. Zo kon hij middels echo kijken of de miskraam volledig was en alles uit mijn lichaam was. ‘Gelukkig’ was dit het geval. Mijn lichaam kon herstellen. Die avond pakten wij een aantal wijntjes, tot de fles leeg was. Dat hadden we verdiend (vond ik)!

Anderhalve week later gingen we op vakantie, mijn man, onze dochter en ik. Het was heerlijk. Even weg van thuis, weg van ons verdriet, even tot rust komen. De cocktailtjes hebben we in de avond zeker niet laten staan! En ondanks dat, gebeurde een wonder… Twee weken na onze vakantie bleek ik weer zwanger te zijn. Ik wist niet eens of ik mijn miskraam wel helemaal verwerkt had. Moet ik nu blij zijn, of juist niet? Ik liet mijn dochter het aan mijn man vertellen: “Mama heeft een baby”. Verassing!

En toen begon de angst….

Wat mij wel opviel, is dat ik veel appjes en telefoontjes kreeg. Van collega’s, familie en vrienden. Iedereen die dicht bij ons stonden leefden met ons mee en vroegen hoe het met míj́ ging. En met mijn man dan? Een enkele persoon heeft hem gevraagd hoe het ging. Een vader heeft net zoveel verdriet! Hij draagt het kindje misschien niet, maar dat maakt het verdriet zeker niet minder. Een vader voelt zich net zo machteloos, misschien nog wel meer dan de moeder. De man wordt in zo’n situatie helaas vaak vergeten.