"Ik denk dat Pim dit gewild zou hebben"

Opbouwen...Ja, zo voelt het wel wat we doen hier. Bouwen aan een leven met zonder Pim. Ik weet niet, je gaat echt anders leven. Niks is meer gewoon, alles is bijzonder. Bijzonder mooi, bijzonder pijnlijk of gewoon simpelweg bijzonder.

Bewust zijn van alle kleine wonderen om je heen en niks meer is vanzelfsprekend. Dat ene kleine, mooie bloemetje dat er ineens zo mooi staat te bloeien, die spontane knuffel en een ik hou van je van een lieverd om me heen, de kleine baby konijntjes die liggen te wriemelen in het hok (als iemand straks interesse heeft in baby bunnies?!) Complimentjes krijgen van een onverwacht persoon, goede gesprekken.. Ik waardeer het zoveel meer!

Alles is intenser, brengt zoveel meer gevoel naar boven. Het raakt meer en harder, zowel positief als negatief. Angsten en bezorgdheid zijn soms hevig maar houden van is ook veel groter.Het leven is mooi ook al is het zwaar beschadigd!

Bijzondere mensen op mijn pad. Vriendschappen groeien hard, nieuwe o zo waardevolle connecties, lotgenoten contact met wie er grootste plannen zijn om te kunnen helpen voorkomen dat andere moeders voor dit enorme verdriet komen te staan. Gewoon heel erg bijzonder...

Mijn bijzondere kind heeft dit hard naar voren gehaald met zijn dood. En hoe verschrikkelijk dat ook is, life goes on.. En hoe!Ik kan niet zeggen dat het makkelijk is. Verre van.. maar het heeft me dus naast die enorme diepe, bizar grote pijn ook zoveel moois gebracht. Misschien heel gek maar dat geeft zijn sterven wel een functie. Deze bewustwording is een houvast in barre tijden. Het zorgt ervoor dat ik niet constant in dat hoekje ligt te huilen maar dat ik durf te genieten van het leven naast het rouwen om mijn mooie kind. Ik denk dat dit ook is wat Pim gewild zou hebben. 

Doorgaan mama...en daar ga ik dan ook voor. Op momenten met heel veel pijn en moeite maar ook met een glimlach en een traan aan de herinnering aan mijn o zo bijzondere Pim

In mijn hart blijf je leven Pim!