Het verhaal van Noah* - 08.01.2019

Vrijdag 4 januari 2019 - Hoe het begon ..

Ik word wakker. Het is 08:47 uur. Niets aan de hand.

S. is vanmorgen naar zijn werk gegaan, ik lig nog in bed een beetje door Instagram en Facebook te struinen. Dibbs, 1 van mijn katten, loopt te mekkeren voor de slaapkamer deur. Zij vindt dat het tijd is om op te staan.

Even denk ik terug aan afgelopen nacht, toen ik 2 x een rug kramp voelde, maar ik zocht er verder niets achter. Heb de afgelopen maanden zoveel klachten gehad dat ik nu echt dacht: "zal er wel weer bij horen".

Ik ga gelijk vanuit bed even een wasje draaien, vaatwasser uit en inruimen en ineens voel ik echt een gejaagd gevoel door mijn lijf gaan. Zo een bloedhete vloed door mijn lichaam en m'n hart gaat tekeer. Ik sta er ook echt even bij stil en denk: "wat is dit en wat moet ik hiermee?" Ik ga naar de WC en zie 2 DRUPPELTJES bloed bij het vegen. Ik denk nog: "komt dit nu van 'voren' of van 'achteren'?!" Gelijk app ik S. en die zegt: "bij zorgen gewoon de verloskundige bellen".

Even wacht ik, ga ik nog een keer naar de WC en heb geen bloed meer gezien. Tot dat ik om de 8 a 10 minuten een soort van menstruatie krampen voel, laag in m'n buik en dat straalt uit naar m'n onderrug.

Het is inmiddels 13:10 uur en ik krijg steeds de voicemail van de verloskundige. Rond 13:30 uur word ik terug gebeld en ze komt gelijk even langs met een potje voor urine zodat ze die later kan laten controleren om blaasontsteking/urineweg infectie uit te sluiten. Tijdens het bezoek van de verloskundige kan ik haar duidelijk laten voelen wat er met mijn buik gebeurd als ik kramp heb. Ze geeft aan dat het wel echt mijn baarmoeder is die samen knijpt, maar ik ben de krampen niet aan het weg puffen en qua pijn zijn ze op zich wel dragelijk ,dus zij denkt niet aan weeën.

Om 15:30 uur kan ik met mijn huisartsenpraktijk bellen voor de uitslag van mijn urine. Nog nooit in mijn leven hoopte ik op een blaasontsteking of urineweginfectie. Dan zou ik simpelweg een antibiotica kuurtje krijgen en dan was het hopelijk wel klaar.

Mijn urine was brandschoon. "SHIT" denk ik. Ik bel mijn verloskundige over de uitslag. Inmiddels komen de krampen vaker en zijn ze heftiger. Om de 5 a 7 minuten. S. is onderweg naar huis. Paniek raast door mijn lichaam. 'Wat als het ècht al is begonnen? Wat als ik ga bevallen. NÚ? Ik ben vandaag pas 23 weken en 1 dag zwanger. Ze kunnen pas wat voor Frummel betekenen vanaf 24 weken!!' Ik krijg van mijn verloskundige te horen dat ik gelijk naar de verlos afdeling in het Flevoziekenhuis moet gaan. Ze zijn al een beetje geïnformeerd door mijn verloskundige en ze wachten daar op mijn komst.

Om 16:20 uur kom ik aan in het ziekenhuis. Inmiddels heb ik, op de seconde, elke 1 minuut en 50 seconden een heftige kramp. Ik moet ze inmiddels ook weg puffen, want de pijn is minder dragelijk.

Ik ga naar een onderzoekskamer, moet wederom weer in een potje plassen voor onderzoek en er komt een co-assistente verhaal halen. Ondertussen houdt ze haar hand op mijn buik om de krampen te voelen.

Een paar minuten later komt de arts binnen. Bekend gezicht voor mij: Dr. Ruiter heb ik eerder dit jaar gezien bij een echo na een miskraam. Ze komt binnen en zegt: "Hey pechvogel.." Ja, dat ben ik ook ècht.

Bij de uitwendige echo is er niets bijzonders te zien. Frummel is blij, goeie hartslag, lekker aan het bewegen.

Bij de inwendige echo is het anders. Ik lig daar heel oncomfortabel, voelde mij niet fris en met die krampen tussendoor is die houding met je benen in zo een standaard ook niet optimaal.

Het moment dat zij de inwendige echo inbrengt, vergeet ik nooit meer.

Het eerste wat ze zegt is: "Shit vrouw, dit is niet goed".

De stoel voel ik onder mijn lichaam verdwijnen, er is geen vloer onder mij te voelen, mijn hartslag gaat naar 150 slagen per minuut. Ik kijk naar S. en die trekt wit weg in zijn gezicht. Ik vraag haar: "WAT is er niet goed?!" Ze draait het scherm en ik zie eigenlijk gelijk al wat er mis is. Ik heb ontsluiting..... Mijn hoofd maakt overuren, ik voel geen emoties meer. De arts is ondertussen aan het uitleggen wat ze ziet. Ik hoor alles in een echo vorm, heel ver weg. Ik kijk haar aan, ik kijk de co-assistente aan, ik kijk S. aan. Hij blijft, ondanks zijn stand van zijn ogen en lijkbleke huid, doorvragen wat er is en wat wij kunnen doen. Ze is klaar met de inwendige echo, neemt met een wattenstokje nog een kweek af en ze verdwijnt uit de kamer.

Ik doe mijn broek en sokken aan, voel nog steeds geen emoties. Ik voel alleen dat ik lucht tekort kom, dat ik de controle kwijt ben over mijn ademhaling. Ik ga op de rand van het bed zitten, S. zit voor mij op een krukje, houdt mijn handen en buik vast en begint te huilen. Het komt keihard binnen. Zijn verdriet, het besef wat er net is gezegd. Schuld gevoel....

Ik word naar een andere kamer gebracht, waar ook een andere vrouw ligt die zwanger is van een tweeling. Ik wil helemaal niet met een onbekende op een kamer. Ik wil niet mijn verdriet delen met iemand die ik niet ken. Ik wil niet dat S. zo weg moet omdat er hier geen plek voor hem is.

Af en aan komt er een verpleegkundige binnen voor het checken van mijn bloeddruk, mijn hartslag, mijn temperatuur. Er moet bloed geprikt worden en ik krijg een zetpil om m'n baarmoeder wat rustiger te krijgen. Ik moet formulieren invullen voor het geval dat ik met spoed geopereerd moet worden en moet kenbaar maken of ik BRMO/MRSA heb. Allemaal bekende dingen voor mij omdat ik zelf in dit ziekenhuis werk.

Inmiddels is het 16:50 uur. Ik bel mijn moeder, omdat ik weet dat ze ook nog aanwezig is in het ziekenhuis voor haar werk. "Hi mam, kan je naar de verlos afdeling komen?" Ik hoor gelijk aan haar stem dat ze in paniek is, dat ze angst voelt. Ze weet dat dit niet goed is. Nog geen 5 minuten later hoor ik haar voetstappen al door de gang banjeren. Haar blik in haar ogen... Een bezorgde moeder.

S. heeft uitgelegd wat er allemaal is vertelt, wat er is gezien. Ik kan niets meer uitbrengen, ben mij aan het focussen op de krampen die ik voel. De krampen zijn wel minder geworden, of voor mijn gevoel is het minder geworden want ik voel op dit moment helemaal niets meer. Ik kan nog steeds niet huilen.

De arts komt binnen terwijl ik net aan het bellen ben met mijn verloskundige. Ik wil haar toch even op de hoogte stellen dat het een goede zet was van haar om mij door te sturen. De arts komt vertellen over wat er nu precies is gezien en welke mogelijkheden er zijn. 1 ding is zeker: acute bedrust met ziekenhuisopname. Ze komt met een aantal opties die we kunnen overwegen, maar we krijgen niet gelijk de consequenties te horen. Maar goed ook, want alles gaat nog steeds langs mij heen. Er word gesproken over een hechting/bandje plaatsen (ook wel een cerclage genoemd). Echter mag dat alleen geplaatst worden als ze zeker zijn dat er geen infectie is en mijn krampen weg zouden zijn. Ook word er gesproken dat de krampen kunnen verdwijnen, loos alarm en hopen nog minimaal 6 dagen vol te houden tot we sowieso de 24 weken (levensvatbaar grens) zouden halen.

Later die avond, toen wij naar een verlos kamer gebracht waren waar S. ook kon blijven slapen, komt de arts vertellen over de risico's van het plaatsen van een cerclage, mocht er geen infectie uit het kweekje komen. Ik heb namelijk niet alleen ontsluiting, ik heb ook een uitgezakte vruchtzakje van 4cm buiten mijn baarmoeder. Als dat vruchtzakje breekt, dan is het gelijk einde verhaal, geen weg meer terug. Het risico is dus heel groot dat als de arts bij mij een cerclage gaat plaatsen dat het vruchtzakje gaat scheuren bij het terugduwen de baarmoeder in. De kans dat het bandje plaatsen succesvol gaat verlopen is minder dan 50%. Ook word ons vertelt dat als ik harde buiken zou krijgen na het plaatsen van het bandje, dat het bandje dan met spoed weer verwijderd moet worden en dat dan wéér de kans heel groot is dat het vliesje gaat scheuren. We gaan er een nachtje over slapen. S. en ik hebben er maar 5 minuten over gehad en we waren er over uit: we gaan geen cerclage laten plaatsen. We laten het lot over aan Moeder Natuur. De kans is groter dat het tijdens de OK mis zou gaan dan dat Moeder Natuur nu zou zeggen: "tot hier en niet verder".

Zaterdag 5 januari 2019

Het is midden in de nacht. 01:33 uur. Nergens voel ik positieve gedachten. Ik voel weer emoties, maar het is alleen maar angst, paniek en verdriet. Nergens is er plaats voor een grapje. Iedereen voelt de onzekerheid. Wij, familie, vrienden, het personeel. In mijn hoofd speelt alles zich nogmaals af. Ik probeer het te analyseren. Frummel is druk in m'n buik, de krampen zijn wat afgenomen. S. ligt gelukkig nu even te slapen. De uren zie ik, met open ogen, aan mij voorbij gaan. Inmiddels 05:16 uur en bedenk mij ineens: 'zou Frummel hier iets van mee krijgen? Zou hij bang zijn? Zou hij mijn angst voelen?' En dan: 'zou het een reden zijn geweest dat we nog geen kraamzorg geregeld hebben? Dat we nog niet begonnen zijn aan de kinderkamer (die wij nog moesten bouwen)? Zou het allemaal een voorteken zijn geweest?'

Ik heb afgelopen 3,5 uur 2 x een krampje gevoeld die lang niet zo erg waren als wat ik eerder heb gevoeld. Ik word er wat rustiger van, maar nog steeds denk ik: dit is niet goed. Het is niet oké dat dit allemaal gebeurd en dat we nog zoveel dagen moeten uitzitten tot er mogelijkheden zijn tot levensvatbaar voor onze kleine jongen.

Ik kan mij nu druk maken om de kleinste dingen: niezen. Ik wil NIET niezen. Dan komt er druk op mijn buik te staan, dan zakt het vruchtzakje nog meer, of erger nog: mijn vliezen breken!

De ochtend medicatie ronde komt langs. Het is 06:10 uur, heb 30 minuten even ècht geslapen voor het eerst deze nacht. Gelijk kreeg ik de klap van de molen: het is allemaal echt wat er nu gebeurd. Het is geen nachtmerrie, het is real life. Wat nou als Frummel nu geboren wordt? Dan gaan wij veelte vroeg hem al noemen bij zijn echte naam. De naam die wij pas in april/mei aan hem willen geven.

Tijd voor weer een controle met een echo. Stabiele situatie. Ontsluiting is 2.3 cm en het vruchtzakje zit nog steeds op 4 cm. Voor de zekerheid moet ik nuchter blijven. We hebben nog niet met de dokter besproken dat we afzien van een cerclage plaatsen, dus tot die tijd hou ik mij koest qua eten en drinken. In de middag ontstaan er weer harde buiken. Mooi moment om de arts erbij te halen en aan te geven dat we het over laten aan Moeder Natuur, dat wij geen risico's nu willen nemen en ook met het oog op de toekomst dat ik geen zwakke plekken aan mijn baarmoeder wilde toevoegen, vooral nu de prognose zo slecht is voor Frummel en de huidige situatie. De dag verloopt verder rustig. Hier en daar wat harde buiken, een drukke Frummel in mijn buik, bezoek van familie en vooral veel bedrust.

Zondag 6 januari 2019

12:25 uur. Best oké geslapen, maar wat heb ik een onstuimige ochtend achter de rug. Rond 06:30 uur kreeg ik weer een zetpil om mijn baarmoeder rustig te houden. De avond ervoor had ik een zakje vezels gekregen voor mijn darmen, zodat ik geen verstopte darm bovenop mijn baarmoeder krampen zou krijgen. Rond 07:15 uur werkte het zakje vezels en voor mijn gevoel is mijn zetpil er toen een deel weer uitgekomen. Of dit nu tussen mijn oren zit of dat het echt zo is: sinds 07:30 uur ontstond er een hele vlaag aan krampen/harde buiken/drukke Frummel. Frummel had iets nieuws bedacht: hij gaat steeds met zijn voetje langs mijn baarmoedermond naar buiten trappen. Voor alle vrouwen die een spiraal hebben (gehad): het voelt als het plaatsen van een spiraal, en dat dan elke minuut. Doordat hij dat zo vaak doet, reageert mijn baarmoeder door krampen te geven. Ik huil van de pijn, de krampen zijn niet weg te puffen, Frummel zit zo laag in mijn baarmoeder, alles word mij teveel. Arts komt langs met echo en we zien dat het vruchtzakje voor 2 cm extra buiten de baarmoeder ligt. Met de kleine man is er niets aan de hand. Je ziet wel heel duidelijk op de echo dat hij steeds met zijn voetje mijn baarmoeder uit gaat en weer terug trekt.

Ik heb 30 minuten lang op m'n handen en knieën gezeten, m'n billen de lucht in, in de hoop dat ik Frummel hoger in m'n baarmoeder kon krijgen, weg bij die 'uitgang'. Helaas werkt het niet, ik zit te huilen en te puffen, maar niets werkt meer. Ik krijg, voor het eerst in mijn leven, morfine. Niet perse voor mijn pijn, maar om Frummel wat rustiger te krijgen. Als hij namelijk zou stoppen met trappen bij mijn baarmoedermond, dan worden de krampen hopelijk ook minder. Ik vind het maar niets, die morfine. Ik raak deels controle over mijn lichaam kwijt, mijn reactie vermogen word langzamer, voel mij totaal niet mezelf. Slapen lukt ook niet omdat ik het gevoel van die morfine echt niet prettig vind en Frummel is hooguit een uurtje wat rustiger. De rest van de dag was vermoeiend, onzeker, pijnlijk. M'n bed stond bijna verticaal rechtop, m'n billen en benen de lucht in. Alles met de hoop dat hij zich wat gedeisd zou houden.

Maandag 7 januari 2019 - Naar WKZ ..

Weer een dagje dichterbij donderdag. Weer een dagje dichterbij de 24 weken grens. Niemand had met oudjaarsdag gedacht dat dit een week later allemaal gaande zou zijn.

Vannacht op de po de schrik van m'n leven. Ik had ineens zóveel bloedverlies. Ik kreeg gelijk een flashback naar 29 juli 2018, de dag dat ik een miskraam kreeg van Ukkepuk*. Wat is dit heftig allemaal. Waarom moet dit allemaal zo zijn?

Het is 06:40 uur, heb net mijn laatste zetpil gekregen en nog een zakje vezels. De medicatie voor mijn baarmoeder mag ik maar hooguit 3 dagen gebruiken omdat het anders de niertjes van Frummel aantast. Daarom is dit de laatste.

Om 11:15 uur komt er een arts binnen en vertelt ons even tussen neus en lippen door dat ik om 12:00 uur opgehaald ga worden door een ambulance en dat ik naar het AMC ga voor een counseling en verdere opname. BAM! Die komt even flink binnen. We wisten dat 1 deze dagen een switch van ziekenhuis zou plaats vinden als voorbereiding op een bevalling vanaf 24 weken, maar dit komt even heel hard en (te) snel binnen. Ik raak ook een beetje in paniek. Ik weet namelijk dat de kans nihil is dat S. nu 's nachts bij mij mag/kan blijven en dat vind ik een doodenge gedachte. Om 11:20 uur (5 minuten na het bericht over de overplaatsing) krijgen wij een wijziging door: je gaat naar het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis in Utrecht... "Oké?! Hoe zit dat?"

Nu blijkt in het AMC alleen plek te zijn voor een counseling gesprek, maar niet voor een opname. In het WKZ is plek voor gesprek èn opname. Nou, prima. Om 12:00 uur lig ik gestrekt en vastgebonden in een ambulance, onderweg naar Utrecht. Frummel is rustig in m'n buik, soms een schopje of een flinke draai, maar hij doet het prima. S. komt met onze eigen auto erachteraan, met in ons achterhoofd dat hij die avond gewoon weer naar huis moet, iets waar ik nog steeds heel erg mee zit, waar ik heel verdrietig en angstig van word.

Om 12:31 uur kom ik aan in de kamer in het WKZ. Gelukkig komt 10 minuten later S. ook al binnen lopen. Na wat gesprekjes met de verpleegkundige is het nu wachten op de gynaecoloog en neonatoloog. Wat een heftig gesprek volgde met hen en wat moeten we, wederom, bizarre en heftige beslissingen gaan nemen. Ze gaan direct beginnen met weeën remmers en om 00:00 uur stipt vanavond krijg ik de eerste corticosteroïden injectie om de longen van Frummel te versterken. We moeten nu al bespreken wat wel/niet niet te doen als Frummel de bevalling zou overleven vanaf de 24 weken. Wel/niet reanimeren, wel/niet beademing toepassen etc. Als ik de 24 weken zou halen: wel/niet keizersnede, wel/niet helpen tijdens de natuurlijke bevalling. Welke pijnmedicatie wil ik gebruiken? Morfine? Ruggenprik? Allemaal dingen waar ik eigenlijk nog niet over na had gedacht, maar waar wel nú een besluit over genomen moet worden.

Nadat we het gesprek achter de rug hebben is het tijd om infuus bij mij te prikken. De krampen komen weer vaker, paracetamol is uitgewerkt en m'n zetpil mag ik niet meer. Een co-assistente doet haar best om een infuus bij mij te prikken. Tot 2 x aan toe lukt het niet. Ik word gek in m'n hoofd onderhand. De krampen zetten door en het infuus prikken doet echt zeer. Ik wil geen kracht op mijn buik zetten, waar wel gebeurd door het gepruts met het infuus. De gynaecoloog lukt het ook tot 2 x aan toe niet, dus er komt iemand van de anesthesie. Gelukkig, haar lukt het wel. Voor 3 uur lang krijg ik een versnelde dosis van de weeën remmers. Ik voel al snel dat dit niets voor mij doet. De krampen worden erger... Bij de laatste echo vanmiddag zagen ze dat het vruchtzakje niet nog meer naar buiten was gezakt, wel dat mijn ontsluiting inmiddels van 2.3cm naar 3cm was gegaan.

Het bed waar ik op lig is niet zoals in het Flevoziekenhuis. Dit is een echt verlos bed en ik kan dus niet het bed zo stellen dat m'n billen en benen wat hoger liggen. Ik voel mij hier helemaal niet prettig bij want Frummel zit daardoor weer heel laag in mijn baarmoeder en dus krijgt hij de kans om weer te trappelen bij m'n baarmoedermond.

1 lichtpuntje van deze namiddag: er is geregeld dat S. kan blijven vannacht. We gaan wel nog verhuizen naar een andere kamer, maar wel pas als de weeën verminderd zijn.

Uren verstrijken, weeën worden heviger en komen sneller na elkaar. Het begint met elke 30 minuten, al snel word dat elke 15 minuten en voor ik het wist zit ik de ene na de andere wee weg te puffen. Ze zijn ook echt pijnlijk, ik krijg bovenbeen weeën en ik weet niet meer hoe ik moet liggen. Het besluit is genomen dat wij niet meer van kamer gaan wisselen. S. is aan het timen hoe snel de weeën achter elkaar komen en die komen op dit moment elke 1 a 3 minuten. De arts komt binnen. Ik wil weten waarom die weeën remmers niets doen. Hij geeft een simpele en korte uitleg: "Als er bijvoorbeeld een infectie in je baarmoeder zit, dan kan je medicatie toedienen wat je wilt, maar dan is je lichaam sterker. Als je lichaam het eruit wilt, dan kan je er niets meer tegen doen".

Oké, we gaan hier dus al langzaamaan ervan uit dat het om een infectie gaat wat dit allemaal in gang heeft gezet. Het moet dan wel alleen in mijn baarmoeder zitten want uit mijn bloedresultaten en urine onderzoeken komt niets van infecties naar voren.

23:52 uur. Weer een wee. Ik ben mezelf weer aan het voorbereiden op de pijn.... en ineens voel ik geen pijn meer. Ik voel dat het tussen m'n benen warm begint te worden, ik voel mij leger worden. Ik weet het zeker: mijn vliezen zijn gebroken. Ik zeg het hardop tegen S. Hij dut soms tussen m'n weeën door een beetje in slaap, maar nu is hij goed wakker. Hij blijft maar aan m'n broek voelen, in de hoop dat ik het mis heb. Inmiddels al op het belletje gedrukt om de verpleegkundige erbij te roepen, die vrij snel binnen komt lopen. Sylvia, lieve Sylvia. Ze komt binnen en stelt zichzelf eerst nog netjes voor. Haar dienst is net pas begonnen. Ik kan alleen maar "sorry", "het spijt me", "het is allemaal mijn schuld", zeggen. Ik voel mij kansloos. Alsof ik niet genoeg heb gedaan om mijn kleine Frummel binnen te houden. S. roept alleen maar dat ik er niets aan kan doen, dat ik mij niet schuldig hoef te voelen, maar ik kan niets anders dan dat. Mijn hoofd denkt alleen maar: "kutwijf, je hebt gefaald.."

Dr. Daan komt binnen. Het eerste wat ze zegt: "Ik had jou vanavond eigenlijk niet willen zien,,,".

Nee, ik jou ook niet, lieve Nadine. Maar wat zijn wij blij dat jij er uiteindelijk wel bent, samen met Sylvia.

Dinsdag 8 januari 2019 - Noah ..

Het is 00:15 uur en er wordt een echo gemaakt om te kijken hoe het in mijn baarmoeder eraan toe gaat.

Ze wilt zeker weten dat mijn vliezen zijn gebroken. Kleine Frummel ligt daar, zonder vruchtwater om zich heen. Zijn hartslag is al gehalveerd, mijn kleine jongen....

Dr. Daan gaat bij mij voelen en ik blijk al 7 a 8 cm ontsluiting te hebben en mag bij een wee gaan mee persen. Dit gaat zó tegen mijn principe in. Ik ben al 4 dagen mijn best aan het doen om NIET te persen, om alles weg te zuchten en te puffen en nu krijg ik ineens de taak om te gaan persen. HÓÉ pers je überhaupt? Ik weet het gewoon allemaal niet meer en de arts zegt: "Je hoeft niet te persen, je mag het ook aan je lichaam overlaten. Het heeft geen haast, want jullie lieve zoontje gaat dit helaas niet overleven". De arts is zo lief. Zo behulpzaam. Samen met de verpleegkundige slepen ze mij erdoorheen.

We zijn zo een 3 uur na het breken van mijn vliezen verder en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik pers mee tijdens elke wee, ik heb elke positie aangenomen die ik kan bedenken. Ik heb gezeten, gestaan, gelegen, gehurkt. Niets helpt. Niets laat mij denken of voelen dat ik vooruitgang boek. Ik weet gewoon NIET hoe ik moet bevallen. Ik heb echt hulp nodig en die word mij geboden.

Bij elke perswee die ik voel zitten de arts en de verpleegkundige mij aan te geven of dat de juiste manier is van persen of dat ik het toch anders moet doen. Inmiddels zit ik ook op de 10cm ontsluiting en heeft Frummel dus echt genoeg ruimte om met zijn kleine lijfje naar buiten te komen.

Om 03:32 uur werd Frummel zijn stuit geboren. Prachtig met zijn billen en 1 voetje zichtbaar tegen het vliesje aangedrukt. Ook zijn navelstreng is duidelijk te zien en kon de arts ook 100% aangeven dat Frummel niet meer in leven is. Er is geen puls meer te zien. Precies 4 uur na het breken van mijn vliezen, om 03:52 uur is mijn prachtige zoon Noah* volledig geboren. Zo volmaakt, maar zo klein. Ben zo trots en tegelijkertijd zo intens verdrietig. Ik ben moeder geworden. Moeder van Noah*. Mijn eerste kind.

Noah

08.01.2019

03:52 uur

600 gram, 30 cm

Noah heeft gelijk de volledige placenta mee getrokken. Ik ben heel erg opgelucht, want ik trek het niet om ook nog naar de OK te gaan om die te laten verwijderen. Gelijk kostbare momenten te verliezen met mijn zoon. S. mag de navelstreng doorknippen, net als ieder andere papa mag hij dit doen en na het doorknippen van de navelstreng wordt Noah* bij mij neergelegd.

Hij is nog helemaal paars/rood, nog helemaal verfrommeld, maar zo verdomd mooi en perfect.

Terwijl ik aan het genieten ben van mijn mannetje wordt er bij mij gecheckt of er lichamelijke dingen zijn waar nu iets mee gedaan moet worden. Omdat Noah* nog zo klein is ben ik gelukkig niet uitgescheurd of iets dergelijks. Nog een klein pluspuntje in al deze narigheid.

Na een poosje geeft de verpleegkundige aan dat ze mooie afdrukjes van Noah* zijn handen en voeten kan maken. Dat wil ik natuurlijk heel graag en ik zeg heel stoer tegen m'n vriend: "Ga met haar mee, foto's maken etc".

Ze zijn net een paar minuten de deur uit en de angst vliegt mij naar mijn keel: ik ben alleen...

Geen kleintje meer in mijn buik die ik voel bewegen, geen arts of verpleegkundige. Ik raak in paniek.

Ik wil bijna op het alarm knopje drukken, maar ze zijn gelukkig alweer terug. Ze zijn hooguit 15 minuten weg geweest, maar het voelde langer dan die hele nacht, of eigenlijk zelfs langer dan alle afgelopen 4 dagen bij elkaar. Uren gingen voorbij waarin ik samen met Noah* zit.

Het voelt oprecht vertrouwd, heel gewoon, maar ook komt elke keer de keiharde realisatie dat dit kleine ventje niet lang meer fysiek bij mij zal blijven. Niets aan Noah* voelt onnatuurlijk, behalve dan dat hij niet ademt en dat hij zo klein is. Hij is af, volmaakt. 10 vingertjes, 10 teentjes, mijn wipneus, alles klopt. Dit ventje is in mijn ogen het mooiste kindje op de hele wereld!

Het is tijd om te douchen, op te frissen en wat te gaan slapen. Noah* wordt in een bak met water gelegd. Dat doen ze sinds kort vaker met stil geboren (prematuren) kindjes. De kleur van het huidje trekt bij en alles is een beetje op zijn plek gaan zitten, zoals het 'hoort'. We kiezen er bewust voor om Noah* tijdens het slapen in een stilte ruimte te laten liggen. Zo kan ik even rustig proberen te slapen zonder de drang te hebben om continu naar hem te kijken. Ik weet namelijk dat ik hem een paar uur later gelijk weer bij mij krijg. Zo kunnen ze ook gelijk een biopt onder zijn oksel nemen voor nader onderzoek.

We hebben ongeveer 2,5 uur geslapen en toen kwam de gynaecoloog van de dag daarvoor bij ons langs. Zij heeft natuurlijk bij de overdracht vanmorgen meegekregen wat er allemaal is gebeurd afgelopen nacht. Dit had niemand verwacht, dat het ineens zo snel zou gaan. We hebben alles nog eens met haar besproken, tranen rollen natuurlijk weer over mijn gezicht. Het keiharde besef is niet te omschrijven. Ze geeft aan dat de placenta helemaal onderzocht gaat worden om te kijken of er iets te herleiden valt waardoor dit is gebeurd. Mijn vruchtwater rook anders dan gebruikelijk, dus dat dit het eindresultaat is van een infectie in mijn baarmoeder komt steeds meer naar de voorgrond. Na het gesprek wordt Noah* bij mij terug gebracht. Wat heeft een paar uur in het water liggen hem goed gedaan! Wat heb ik een prachtig kind. Ik heb samen met Noah* ontbeten. Hij ligt gewoon lekker bij mij op bed terwijl ik een broodje zit te eten. Alsof het normaal is. Alsof het zo hoort. Zoals het had moeten zijn, elke dag.

Later die ochtend komt Marcel van Stichting Still langs. Dit is een fotograaf die stil geboren baby's op een prachtige manier fotografeert. De meest bijzondere, meest tastbare foto's zijn hieruit gekomen. Kan niet anders zeggen.

Het is tijd om afscheid te nemen van mijn zoon. Ik kan nog wel uren met hem blijven zitten in het ziekenhuis, maar dat zou het niet makkelijker maken. Om 13:00 uur wordt Noah* weer terug gebracht naar de stilte ruimte en zijn wij onze spullen gaan pakken om, met z'n tweeën, naar huis te gaan. Zo oneerlijk. We willen niet met z'n tweeën naar huis, maar met z'n drieën. Allemaal levend en gezond.

Ik zit in de rolstoel, S. en ik zijn onderweg naar de auto vanaf de afdeling. Het kon ook niet anders, want we zijn in een kinderziekenhuis, maar het is zo hard, zo confronterend, om al die zwangere vrouwen te zien of al die (blije) gezinnen die hun kindje gezond en wel in hun armen hebben en onderweg zijn naar huis. Compleet. Zo oneerlijk...

We zitten in de auto en ik probeer het ergens anders over te hebben. Eigenlijk is het niet eens verantwoord om te rijden als je met zoveel emoties in je hoofd zit. De rit naar huis duurde voor mijn gevoel langer dan de gebruikelijke 35 minuten. Ondertussen stromen appjes en belletjes binnen van familie die ik zojuist op de hoogte hebben gebracht. Iedereen is van het veld geslagen, niemand had gedacht dat het toch nog zo slecht zou aflopen. Iedereen had hoop. De rest van de middag/avond hebben we in etappes bezoek gekregen van familie en vrienden. Een klein groepje van 17 man hebben wij continu op de hoogte gehouden van alle gebeurtenissen sinds vrijdag 4 jan. en die komen langs. Ik merk al heel snel op dat wij continu iedereen aan het troosten zijn en dat wij zelf onze emotie niet kunnen tonen. Het lukt simpelweg niet. Zodra bezoek weg is gaan bij ons de tranen pas weer lopen.

Woensdag 9 januari '19 - Uitvaart regelen ..

BAM! Wakker. Ik heb wel geslapen, maar ik krijg mij toch een partijtje een klap van de molen toen ik wakker werd en mij realiseerde dat dit geen nachtmerrie was. Je begrijpt dat gelijk de tranen over mijn wangen stroomde.

Ik moet naar beneden, ik moet een kaarsje branden voor mijn zoon, er moet een uitvaart geregeld worden...

Waar begin je? HOE regel je een uitvaart? Voor je kind? Dit is zo een harde wereld. Vooropstellende dat ik het absurd vind wat er aan prijzen worden gevraagd voor een mandje waarin je kindje hooguit 24 uur (in ons geval) ligt. €350,-(!!) voor een badstoffen mandje.... HOE DURVEN ZE?!

De hele dag bezig geweest met een uitvaartonderneming vinden die bij ons zou passen. Uiteindelijk hebben wij die, met dank aan een kennis die dit helaas ook heeft mee moeten maken, gevonden. Mees de Groot. Deze man heeft het allemaal zo snel en mooi voor ons laten verlopen.

Om 16:15 uur had ik voor het eerst contact met hem en gaf hij aan zijn best te doen om Noah* zo snel mogelijk op te halen in het UMC. Nog geen 50 minuten later belde hij terug en kon hij mij vertellen dat Noah* al bij hem in de auto lag en dat hij alweer onderweg was naar Huizen. Ik had met hem afgesproken dat wij de volgende dag, in de avond, langs zouden komen om definitief, fysiek, afscheid te nemen van Noah*. Ondertussen ontstond er een nieuwe, vervelende, bijkomstigheid. Ik voelde dat mijn borsten gevoeliger werden. Ik was hier al voor gewaarschuwd door de verpleegkundige: stuwing. HUP, strakke sport BH aan, niet aankomen, koelen en hopen dat het snel voorbij gaat.

Donderdag 10 januari '19 - Afscheid nemen ..

Definitief afscheid nemen. Ik dacht dat het normaal was om online iets te bestellen, zoals een mandje waarin je kindje zou komen te liggen, maar de prijzen die ik door kreeg (en dan ook nog echt voor iets wat helemaal niet bij ons past) ging ons ècht te ver. Dus wij zijn op pad gegaan naar, jawel, een tuincentrum. Daar heb ik een prachtige houten schaal en takjes eucalyptus gevonden, een mooie hydrofile doek van de HEMA, een prachtige witte roos, 2 foto's en een knuffeltje. Zo heb ik alles bij elkaar gelegd en Noah* in het midden in zijn quiltje van het WKZ. We hebben 's avonds heel rustig en vredig van hem afscheid mogen nemen. Dezelfde muziek stond op die ook de hele bevalling op repeat heeft gestaan (Ludovico Einaudi - I Giorni). Het was zo een mooi moment. Tranen vol trots, maar ook ondragelijk veel verdriet. Nog een laatste knuffel en kus. Je mag gaan.

Vrijdag 11 januari '19 - Crematie ..

08:45 uur. Het moment dat Noah* gecremeerd wordt. Ik heb allemaal dekens op de grond in de woonkamer gelegd, zijn kaars staat aan, tussen tientallen kaarten en bossen bloemen die afgelopen dagen zijn bezorgd. Net zoals 8 januari ga ik, op afstand, samen met Noah* ontbijten. Ik krijg alleen geen hap door m'n strot. Ik denk alleen maar aan hem en ik huil. Het is zo definitief nu. Nooit meer fysiek in mijn armen. Nooit ga ik hem uit zijn bedje pakken en bij mij in bed leggen, je gek maken met mijn kusjes, je ruiken, je voelen. Voor 30 minuten lang heb ik gezeten, in stilte. Ik kan alleen maar brabbelen dat je zo welkom was, dat je al zo geliefd was door iedereen. Dat ik alles voor jou over had, dat je het mooiste geschenk voor mij bent. Ik lig in foetus houding te huilen, op de grond, op al die dekens.

De dagen erna ..

De dagen kruipen voorbij. Inmiddels is Noah* thuis, in zijn definitieve urntje. Ik heb een prachtig hoekje gecreëerd in huis waar ik elk moment van de dag dat ik thuis ben een kaarsje voor hem brand. Het hoekje waar ik minimaal 2 x per dag naartoe loop om hem "goedemorgen" en "slaap lekker" wens en om een kusje te geven. Het hoekje dat overspoeld is met tientallen kaarten, kaarten vol steun en liefde. Verschillende bloemisten komen dagelijks aan onze deur met gigantisch mooie bloemen, PostNL die elke dag de brievenbus vol duwt alsof het een scene uit Harry Potter is.

De dagelijkse dingen moet ik inmiddels ook weer oppakken, zoals boodschappen doen. Gelukkig hoef ik nog niet te werken. Iets waar ik ècht nog niet aan toe zijn. Soms is er een fractie van een seconde dat ik ben afgeleid en dat de rauwe, pijnlijke randjes minder voelbaar zijn, maar al heel snel komt het besef weer binnen, knalt het in als een atoombom en ben ik niets meer waard.

Ik heb enorm veel last van verlatingsangst. Zodra S. alleen al naar de WC gaat, of gaat douchen, dan komen de muren op mij af, raak ik in paniek, voel ik mij leger dan leeg. Ik kan het niet alleen zijn nog niet aan. Alles word donker om mij heen, geen getrappel in mijn buik van Noah*. Het punt gaat komen dat ik weer alleen zal zijn, maar ik kan mij niet voorstellen hoe ik dat moet gaan doen.

Stuwing is inmiddels weer verdwenen, mijn buik is weer helemaal plat. Alle spullen die door het huis lagen voor/van Noah* heb ik in tassen gedaan en opgeborgen op zolder. We zullen alles bewaren, maar het doet teveel pijn om het elke dag te moeten zien.

Lieve, knappe Noah*. Jij hebt mij mama gemaakt. Jij hebt mij trots gemaakt.

Door jou weet ik hoe speciale liefde voelt. Door jou ben ik sterker dan ooit.

Ik voel zoveel liefde voor jou, ik weet alleen niet waar ik ermee naartoe moet.

Loop over van liefde. Jou perfecte lijfje.

Ik mis je..

Maandag 4 maart 2019 - Dè uitslag ..

De dag van dè uitslag. Vandaag kreeg ik de uitslag van de placenta waaraan onderzoek is gedaan. 8 weken heb ik moeten wachten en eigenlijk vond ik het niet spannend, tot eergisteren. Ik ben toch een beetje het vertrouwen in m’n lichaam kwijt geraakt door dit alles, want waarom heb ik het niet duidelijk aangevoeld in die periode ervoor? Waarom kreeg ik geen seintje van: "Yo, er is iets niet pluis. Doe er wat mee". Misschien waren er genoeg seintjes, maar dacht ik, of de verloskundige, dat het erbij hoorde. Nu wuif ik sommige gevoelens weg omdat die enge/rare gevoelens sterk naar boven komen wanneer ik weer eens een paniekaanval heb en stellen die gevoelens niets voor als ik mij oké voel. Maar goed.. ik mag weer een klein beetje vertrouwen krijgen in m’n lichaam, want het bleek toch echt pure, misselijkmakende, pech te zijn wat mij is overkomen. Er zijn infectiewaardes gevonden in de placenta, maar geen infecties die erop duiden dat ik er iets aan kon doen. En, iets waar ik heel bang voor was: het is niets genetisch. Het blijft gissen hoe het is ontstaan: OF ik had vroegtijdige ontsluiting (bijvoorbeeld door een verkorte baarmoederhals/zwakke baarmoedermond) en daardoor is er een infectie naar binnen gedrongen, OF ik had eerst de infectie en daardoor heb ik ontsluiting gekregen. Beetje “wat was er eerder? Het kip of het ei?”. 100% duidelijkheid hierover zullen wij nu niet krijgen, maar in een volgende zwangerschap kunnen ze wel uitsluiten of ik een verkorte baarmoederhals/zwakke baarmoedermond heb. Maar zoals de gynaecoloog zei: “Je hebt een hele mooie uitslag, in hoeverre het mooi kan zijn”. Niets laat blijken dat dit in de toekomst sowieso weer gaat gebeuren. Wel zullen er voorzorg maatregelen getroffen worden, zoals een bepaalde injectie die ik wekelijks moet krijgen en krijg ik vaak metingen van de baarmoedermond etc. maar dat is het allemaal waard. Alles is mij waard om in de toekomst 2e x mama te worden, maar dan van een levend en gezond kindje. Ik ben heel erg opgelucht en ik proost op de toekomst. Een toekomst vol liefde, gezondheid, leven en geluk.