Het komt nooit meer helemaal goed..

"Het komt nooit meer helemaal goed," schreef ik onder een bericht over rouw. "Maar dat is oké."

Ik schrok van de reacties die ik daarop kreeg. "Hoe kan je zoiets zeggen?" "Dat het nooit meer goed komt dat is toch niet oké." En ineens voelde mijn eigen zin zo verkeerd dat ik hem maar verwijderde.

Toch bleef ik er aan denken. Want waarom is dat niet oké? Ik denk dat wij mensen geneigd zijn om alles goed te willen praten. Om alle wonden te willen dichten. Ik merkte het al bij mijn miskramen.

"Gelukkig kan je wel zwanger worden." 

"Beter nu dan in een later stadium."

Toen vond ik die opmerkingen moeilijk, soms ronduit kwetsend. Nu zie ik in dat de meeste van die opmerkingen goed bedoeld waren, troostend. Dat mensen iets wilde zeggen om mij beter te laten voelen. Maar soms zijn er simpelweg geen woorden die daar voor kunnen zorgen. 

Zeven jaar geleden was vandaag, 11 april, mijn uitgerekende datum. In deze periode had onze tweede dochter dus zeven moeten worden, maar dat wordt ze niet. We hebben haar zevende jaardag al achter ons, en echt jarig zal ze nooit zijn.

Dat is niet oké, en dat zal ook nooit oké worden. En toch hebben mensen de neiging om het wel oké te maken. Want we zijn toch gelukkig? Het kwam toch allemaal goed?

Nee. Het kwam nooit meer helemaal goed.

Het gaatje in mijn hart zal altijd blijven. Soms tijster ik mezelf nog steeds met vragen of ik iets anders had kunnen doen, of de kennis van nu er voor had gezorgd dat ze hier nog was geweest. Soms droom ik over haar, en word ik wakker met het besef dat ze er niet is. Dat ze er ook nooit zal zijn.

Maar gelukkig, dat ben ik zeker. Ik word elke dag wakker naast de liefde van mijn leven. We mogen twee prachtige kinderen opvoeden en zien opgroeien. Door alles wat we samen hebben meegemaakt, genieten we juist extra van de kleine dingen in het leven.

Het is oké. Wij zijn meer dan oké.Het gaat goed met ons, we zijn gelukkig.Maar dat we ons tweede kindje zijn verloren, dat zal nooit goed zijn of oké worden.
En laat ik nu niet voor -of tegen- een ander spreken, laat ik puur zeggen hoe ik het voor mezelf zie:Het komt nooit meer helemaal goed, maar dat is oké ❤️.