Helvakantie- meningokokken deel 2

Nadat we de kamer werden uitgestuurd zijn we naar de receptie van het ziekenhuis gelopen. Ik had de keuze om óf mee naar het hotel te gaan, of om in het ziekenhuis te blijven slapen alleen. In eerste instantie wil je graag bij je kind blijven, alleen je mag er natuurlijk niet bij. Je ligt dan alleen in een ziekenhuiskamer zonder de mogelijkheid om naar je eigen dochter te gaan. Dus besloot ik met pijn in mijn hart om ons kleine meisje achter te laten. We hadden natuurlijk Elena ook nog, die mij de hele dag niet gezien heeft. Met we zijn de taxi ingestapt en naar ons hotel gegaan.

Onderweg naar ons hotel hadden we iemand van Corendon gebeld. We hadden gevraagd of ze bij het hotel een familiekamer hadden waar we even in alle rust samen konden komen, zonder al te veel pottenkijkers. Dat zou geregeld worden. Tot we aankwamen bij het hotel laat in de avond. “Sorry, we hebben momenteel geen kamers beschikbaar”. Oké prima, dan gaan we wel met z’n allen naar een van onze hotelkamers.

Toen we richting onze kamer wilde lopen zagen we vanuit de verte een tafeltje staan voor onze kamerdeur. In eerste instantie dacht ik nog “o, wat lief. Ze hebben een tafeltje met wat eten en drinken neergezet”. Totdat we dichterbij kwamen. Het was inderdaad een tafeltje, maar dan met desinfectie middel, mondkapjes, veiligheidsbrillen en handschoenen. Als klap op de vuurpijl hadden ze óók nog onze kamerpasjes geblokkeerd. Nadat we kwaad bij de receptie hadden gestaan hadden we weer toegang tot onze kamer. Er kwam iemand van de Guest Relations naar onze kamer gelopen. Om excuses aan te bieden en om ons te condoleren. Die vrouw gaf aan dat als we ook maar iets nodig hadden, we gewoon naar de receptie konden bellen. Zij zouden het vervolgens naar onze kamer brengen. De cola die we 5 keer telefonisch hebben doorgegeven moeten ze nu nog komen brengen. Onze kamers werden niet meer schoongemaakt en onze schone handdoeken hebben we zélf van de karren in de gang af moeten halen.

Nadat we eindelijk in bed lagen hebben we Elena de hele nacht tussen ons in gehad. Hoe moet je een meisje van 3,5 uitleggen dat haar zusje dood is? Ze vraagt dan ook steeds “mama, waar is mijn zusje? Waar is mijn Milana?”. Je hart breekt in één miljoen stukjes. Wat moet je zeggen?

De volgende ochtend zijn we weer met de taxi terug gegaan naar het ziekenhuis. Ditmaal om de “death certificate” te ondertekenen. Wederom was de taxi 3 keer verkeerd gereden, wat ontzettend frustrerend was. We hadden bij het ziekenhuis afgesproken met iemand van Concordia. Zij zorgen ervoor dat Milana terug naar Nederland komt. Doordat de taxi dus meerdere keren verkeerd is gereden kwamen wij te laat aan en is die contactpersoon gewoon weggegaan. Na een paar keer telefonisch contact te hebben gehad zijn ze uiteindelijk teruggekomen.

We zaten voor de receptie maar te wachten tot we opgehaald zouden worden door een medewerker van het ziekenhuis om de papieren te ondertekenen. Die medewerker kwam wel, maar we werden niet naar een aparte kamer gebracht. We mochten alle belangrijke papieren zo ondertekenen op een bankje voor de receptie, waar iedereen zo langs je heen liep. Vervolgens moest ik op een wit A4-tje de volgende tekst zetten “I have checked the corpse and I confirm that the body is in one piece”. Dat moest ik daarna ondertekenen. Wat een walgelijke tekst om te schrijven.

Nadat alle papieren zijn ondertekend mogen we naar beneden, naar het mortuarium. De enige reden dat ik ons meisje nog mocht zien, was om te controleren of ze inderdaad nog in “een geheel” was. Ik liep de kale kamer binnen. Het enige wat er stond was een medewerker van het ziekenhuis en een soort metalen oven. De deur van de oven werd opengemaakt en daar trokken ze Milana uit. Ik rende huilend naar haar toe en pakte haar hoofdje vast met beide handen. Vervolgens pakt die medewerker van het ziekenhuis na 15 seconden mijn handen vast en haalt deze van haar gezichtje af. Ze leggen alle doeken weer over Milana heen, ze pakken haar vast bij kop en kont en leggen haar zo in een lelijke groene plastic container. Ik kan het niet eens een doodskist noemen. En ze wordt zo weggereden. Dat was mijn afscheid. Ze behandelen mijn mooie lieve meisje als een homp vlees.

Nadat we weer boven bij de receptie zijn krijgen we te horen dat Milana voor 90% zeker vrijdag naar huis komt met het vliegtuig. Onze oorspronkelijke vlucht stond gepland op donderdag. Om te voorkomen dat Milana vrijdag ochtend terugvliegt en er voor ons pas vrijdag avond een vlucht beschikbaar is, heb ik toch maar besloten om op donderdag mee naar huis te vliegen. Ik kan niet beschrijven hoe het voelt om jouw kind achter te moeten laten in een land waar je zo verschrikkelijk behandeld word. Ik heb heel de terugweg alleen maar kunnen huilen. Toen we waren geland op Schiphol opende ik mijn whatsapp. Het eerste berichtje wat ik lees was “sorry, er zijn geen rechtstreekse vluchten. Milana komt zaterdag”. HOEZO geen rechtstreekse vluchten? Het stond voor 90% vast! Hoeveel pech kun je hebben. Op dat moment wilde ik het liefst in het vliegtuig blijven zitten en mee terug naar Turkije. Eenmaal thuis stonden onze vrienden en familie ons op te wachten.

Vrijdag kregen we dan eindelijk de bevestiging en de vluchtgegevens van Milana. Ze zou zaterdagochtend om 09:00 uur landen. Een dag heeft nog nooit zo lang geduurd. Ondertussen zijn we gebeld door de Dela. En ze hadden goed nieuws voor ons. Op Schiphol is een mortuarium, daar zal Milana naar toe gebracht worden. Het is alleen niet meer toegestaan om je dierbaren zelf op te halen op Schiphol, alleen hadden ze voor ons een uitzondering gemaakt. Wij mogen samen met de Dela zelf ons lieve meisje ophalen. En als het een beetje mee zit, mag ik haar zelf op schoot in de auto vasthouden.

Omdat er nog een hoop papierwerk geregeld moest worden hadden we om 13:00 op Schiphol afgesproken. We werden heel vriendelijk ontvangen op het mortuarium. De medewerker vertelde ons dat Milana is aangekomen en momenteel nog in een kistje zit. De Dela gaat zo het kistje openmaken en kijken in wat voor “staat” ze is aangekomen. Daarna mogen we naar haar toe. We hebben misschien 10 minuten gewacht maar het leek uren te duren op dat moment. Toen de medewerker van het mortuarium naar ons toe kwam gelopen en zei dat ze er prachtig uit ziet en we eindelijk naar haar toe mogen, ben ik gaan rennen. Daar was eindelijk mijn meisje. Eindelijk mocht ik haar vasthouden en haar kussen. Ze zag er zo goed uit dat ik haar inderdaad in een dekentje achter in onze eigen auto op schoot heb mogen houden. Daar ben ik zo dankbaar voor.

Eenmaal thuis aangekomen heb ik haar zelf ik bad gedaan en haar mooiste kleertjes aangetrokken. Eindelijk thuis, in haar eigen kamertje, haar eigen bedje. Waar ze hoort.