Helvakantie - meningokokken deel 1

Ik zal mij eerst even voorstellen:

Mijn naam is Devany 26 jaar en ik ben mama van twee prachtige dochters. Elena van 3,5 jaar oud en Milana*, die helaas maar 9 maanden oud mocht worden. 

Zoals elk jaar gingen wij ook deze keer weer op vakantie naar Turkije, samen met familie. In totaal met 11 personen. We hadden het goed naar ons zin een week lang. Totdat Milana in de nacht van 3 op 4 juli ziek werd. Om 04:00 uur snachts begon ze met overgeven. In eerste instantie niks aan de hand, kinderen kunnen nu eenmaal ziek worden. Dus ik maakte mij ook niet direct zorgen. 

De ochtend daarna was ze nog steeds niet zo lekker. Ze was wat aan het jengelen en je kon merken dat ze zich echt niet fijn voelde. 

Na het ontbijt heb ik besloten om samen met Milana naar de hotelkamer te gaan. Misschien knapt ze wat op als ze even heeft geslapen en koel bij de airco ligt. Mijn man is met Elena en de rest van de familie naar het zwembad gegaan. 

Een paar uur zijn verstreken en in die tijd heeft ze eigenlijk alleen maar geslapen. De momenten dat ze wakker was, was ze alleen maar aan het huilen. De fles melk die ik haar gaf kwam er nu ook met golven uit. Ik vond dat ze ook wat moeilijker begon te ademen… ik heb op dat moment ook mijn schoonmoeder gebeld, die direct naar onze kamer is gelopen. 

Samen met Milana en mijn schoonmoeder zijn we naar de receptie gelopen. De EHBO zag daarachter. De dokter die was gebeld snelde naar de receptie. Toen ze aankwam vroeg ze wat er mis was met Milana. Ik tilde haar armpje omhoog en liet deze vervolgens los. Haar armpje viel levenloos naar beneden. De dokter zei dat ik snel naar de kamer moest om wat spullen te halen en onze paspoorten. Ondertussen was de ambulance al gebeld. 

Op dat moment raak je natuurlijk in paniek, maar dan ga je nog niet van het ergste uit. Dan denk je dat ze na een nachtje ziekenhuis en een infuus wel weer opknapt. De ambulance kwam er aan en samen met mijn schoonmoeder ben ik ingestapt. Het ging zo snel dat ik nog niet eens de tijd had om mijn man en de rest van de familie in te lichten. 

Met loeiende sirenes zijn we naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Manavgat gebracht. Daar werd ze verder onderzocht. Ik moest wat formulieren invullen en ondertekenen en direct met de verzekering bellen in Nederland. Ze moesten zeker weten dat het geld betaald zou worden. 

Toen ik na het invullen van de formulieren weer naar Milana mocht zag ik in een keer blauwe plekjes over haar lichaam, en dan voornamelijk bij haar luier. De dokter vroeg aan mij sinds wanneer zij deze had. Maar die had ze in de ambulance, zo’n 10 minuten geleden, nog niet. Ze kreeg een zuurstof kapje en vocht via het infuus. Ondertussen namen ze ook wat bloed bij haar af. 

Er werd ons ook al verteld dat we werden doorverwezen naar het ziekenhuis in Antalya, zo’n uur verderop. Daar zitten de beste kinderartsen en een infectiespecialist. Nadat ik een paar keer heb gevraagd wat er met haar is, gaven ze aan dat ze denken aan een hersenvliesontsteking. Oké shit, dat kan best heftig en zelfs dodelijk zijn voor zo’n klein meisje. Op dat moment schieten de ergste gedachtes door je hoofd en lijkt het alsof je in een slechte film zit. 

Mijn schoonmoeder en ik bleven aandringen op antibiotica via haar infuus. Maar dat was niet nodig volgens de dokter. Eerst naar Antalya en daar kijken ze verder, tot onze grote irritatie. 

Vervolgens ben ik op de brancard gelegd met Milana boven op mij, in de ambulance. Ze had een infuus, een zuurstofmasker en een hartslagmonitor. Deze stond tussen mijn benen. Je weet dat het een lange rit is van Manavgat naar Antalya. Maar je verwacht dat het met loeiende sirenes iets sneller gaat. Niet dus…. Wat dat betreft hebben de mensen op de weg dikke vette schi*t aan je. En weigeren ze aan de kant te gaan. 

Ik weet nog steeds niet wat er op dat moment allemaal door mij heen ging. Wel dat ik ontzettend in paniek was. Ik lag op de brancard en had Milana met haar ruggetje boven op mijn buik liggen. Een hand had ik op haar buikje. En ik merkte eigenlijk dat het met de minuut steeds minder op en neer begon te gaan. Ze viel ook constant flauw. De twee zusters die bij ons achter in de ambulance zaten knepen haar steeds in haar tepels, arm en neus. Een keer knepen ze zelfs haar keel dicht. Oh wat was ik woest! 

Hoe langer we in de ambulance zaten, hoe meer je de angst ook in de ogen zag van de zusters. Ze schreeuwde constant iets in het Turks naar de chauffeur van de ambulance. Ondertussen was ik in Milana haar oor aan het fluisteren dat het goed is, dat ik bij haar ben en dat ik ontzettend veel van haar hou. Ik keek steeds met een schuin oog naar de hartslagmonitor. Je hoeft geen dokter te zijn om te zien dat haar hartslag ernstig aan het dalen is. 78….64…..53….44…….. en vervolgens niks. Een zwarte lijn. Mijn meisje krijgt een hartstilstand in mijn armen. De twee zusters achterin beginnen te schreeuwen en de ambulance stopt direct langs de weg. Milana wordt uit mijn handen gerukt en ik wordt van het bed getrokken. Mijn schoonmoeder hoorde mij achterin de ambulance schreeuwen en heeft de achterdeuren opengetrokken. Ik viel letterlijk uit de ambulance en ik lag huilend en schreeuwend op de grond. 

Uiteindelijk heeft mijn schoonmoeder mij voor in de ambulance getild en zijn we weer snel doorgereden, terwijl ze achterin bezig waren met mijn meisje. Binnen 3 min tijd stonden we voor het ziekenhuis. 3 min voor aankomst heeft ze een hartstilstand gehad… ze werd bij aankomst direct de CPR-Room ingereden en wij mochten buiten op een bankje plaatsnemen. 

Ondertussen was mijn man ook op de hoogte gebracht door mijn schoonmoeder. Hij is samen met mijn schoonvader de taxi ingestapt richting het ziekenhuis in Antalya. Toen wij buiten op het bankje zaten te wachten op nieuws, kwam er gelukkig een dokter aangelopen die ons meer kon vertellen. Dachten we. Het was inderdaad iemand van het ziekenhuis, maar met een briefje met daarop een mailadres. Hij had het dringende verzoek dat ik wederom de verzekering moest bellen, zodat zij de garantie hadden dat het geld betaald zou worden. Ik wist niet wat ik hoorde. Ze zijn mijn meisje aan het reanimeren, en het enige waar zijn op dat moment aan denken is geld? Mijn hoofd staat er nu echt niet naar om wat stom papierwerk te moeten regelen. Ik besloot om mijn moeder die in Nederland zat te bellen. “Mam, ga maar zitten er is iets ernstigs gebeurd. Ik kan niet te veel zeggen maar ze zijn Milana aan het reanimeren, wil jij alsjeblieft de verzekering bellen”. 

Na een kort gesprek hing ik op. We werden eindelijk meegenomen naar binnen. Waar we in een algemene ruimte plaats mochten nemen. Die ruimte zat zo vol met mensen. Er waren geen stoelen meer vrij. Na ruim 20 minuten werden we een kamertje in geroepen. De eerste vraag was of het gelukt was met de verzekering…. Echt mijn bloed begon op dat moment te koken. Nadat ik aangaf dat de verzekering geregeld zou worden gaf hij ons meer informatie. De dokter gaf aan dat ze weer een pols hadden gevonden en dat ze momenteel in zeer kritieke toestand op de IC lag, de kans op overleving is zeer klein. Op het moment dat ze met een lampje in haar ogen schijnen reageren haar pupillen niet meer. Dus ze heeft flinke hersenbeschadiging opgelopen. Door de hartstilstand heeft ook haar hartje flinke beschadiging opgelopen. Maar hoe veel, kunnen ze nu nog niet zeggen. Ze weten inmiddels ook wat Milana heeft. Het is meningokokken. Een stomme bacterie die nauwelijks voor komt. Op het moment dat de dokter ons dit in het Engels verteld wordt hij gebeld. Het was de IC. Milana heeft weer een crash gehad en haar hartje stopte wederom met kloppen. 

We werden weer in de overvolle wachtkamer gezet. We konden alleen maar hopen op een wonder. Ik heb alleen maar gehuild en gehuild. Na bijna een uur wachten werden we door een dokter geroepen. We mochten hem volgen. Dit kon twee kanten op gaan. Of we mogen eindelijk naar haar toe, of ze is overleden…. 

Op het moment dat je een kamertje binnenloopt waar een bureau staat met een computer en een doos tissues weet je al genoeg. De woorden die de dokter op dat moment uitspreekt, zal ik nooit meer vergeten. “Sorry, ze heeft voor de derde keer een crash gehad. We hebben 45 minuten gereanimeerd maar het heeft niet geholpen. Ze is overleden”. 

Op dat moment stort mijn hele wereld in. Hoe kan het nou? Waarom? Heb ik iets over het hoofd gezien? Wat als ik eerder naar de dokter was gegaan? Hoe moet ik dit aan mijn man vertellen? HOE moet ik dit hemelsnaam aan mijn man vertellen. Hij zit momenteel in de taxi. Waar blijft hij? Ik pak mijn telefoon en ik besluit om mijn schoonvader te bellen. “Waar zijn jullie?” “We zijn er bijna, de taxi is al langs drie verkeerde ziekenhuizen gereden” “oké…Milana is overleden” “……” “wil jij het alsjeblieft zeggen tegen Coen, ik kan het niet. Ik zie jullie zo”. 

Mijn schoonmoeder en ik worden weer meegenomen door de dokters. We worden in een donkere bedrijfskantine gezet. Niemand die een lichtje voor ons aanzet. Niemand die de moeite neemt om in het Engels met ons te communiceren. Ik denk dat we wel 5 of 6 keer hebben gevraagd om een bekertje water. Maar we kregen helemaal niks. Na de laatste keer vragen zeiden ze “hier aan de overkant van het ziekenhuis zit een supermarkt, daar kunnen jullie wat te drinken halen”. Wat is dit? Waar zijn we in godsnaam in beland? 

Het wachten leek uren te duren. Maar daar kwam eindelijk mijn man aan gelopen. We hebben alleen maar gehuild. 

Na lang wachten mochten we eindelijk naar Milana toe. Het eerste wat ze zeiden voordat we de kamer instapte was “5 minutes”. We mochten maar maximaal 5 minuten bij haar zijn. Ik liep de kamer binnen en zag een bed met een hoopje witte lakens. Om het bed stonden 4 zusters. Ik loop naar het bed toe en ik haal de lakens van haar mooie gezichtje. Heel haar lichaampje zat van haar teentjes tot aan haar kruin volledig onder de blauwe plekjes. In 3 uur tijd, heb ik mijn mooie meisje af moeten geven. Na 3 minuten werden we weg gestuurd. En werd het lakentje weer over haar gezicht gelegd. Waar zijn we in hemelsnaam in beland…….?