Gelijk de laatste 5 weken

Maandag 6 juni 2022, deze dag zullen wij nooit meer vergeten. Zoals elke ochtend belden wij naar de afdeling om te vragen hoe de nacht was verlopen van Finn. Hij had geen goede nacht gehad, 4x een dip in de saturatie, Finn vergat dan even adem te halen, ze hebben een paar keer op het punt gestaan om ons te bellen maar dan herpakte hij zichzelf weer. Wij zijn snel naar het ziekenhuis gegaan om bij ons kleine mannetje te kijken, wat schrokken wij toen we hem zagen liggen in dat grote ziekenhuisbed. Omdat het onze laatste dag met z'n drieën zou zijn wouden wij graag met Finn op bed liggen, dit hadden ze dus al gedaan. Helaas kregen wij heel weinig reactie van Finn, we hebben wij hem op bed gelegen en foto's gemaakt. Maar wat zagen wij dat ons mannetje aan het vechten was en eigenlijk op was. Mijn man en ik besloten toen dat wij niet nog een dag langer wouden wachten maar dat wij ons mannetje rust gunnen dus vandaag wouden stoppen met de adem ondersteuning die hij al die weken al kreeg.

Nadat wij een gesprek hadden gehad met de arts en verpleegkundige hebben wij onze families en de dominee gebeld om te zeggen dat we gingen stoppen met de ondersteuning. Die zijn allemaal gelijk in de auto gestapt om naar Utrecht te komen. Om 14.00 zijn we gestart met morfine geven want het laatste wat we willen is dat Finn pijn zou hebben. Dit moest even de tijd hebben om in te werken en zodra wij eraan toe zouden zijn, zou de adem ondersteuning er af gehaald worden. De arts had aangegeven dat het onbekend is hoelang Finn het zelf zou doen zonder ondersteuning,  dit zou uren maar ook dagen kunnen duren. 

Finn is in mijn armen gelegd en tegen 14.45 is de ondersteuning gestopt. Eindelijk zagen wij ons mooie mannetje zonder slangetjes maar we zagen ook gelijk dat hij het erg benauwd kreeg. De morfine is nog 1x iets opgehoogd. Het grootste gedeelte sliep hij in mijn armen. Op een gegeven moment keek hij mij aan, net of hij vragen wou of het goed was dat hij ging. Daarna keek hij links naar de hoek van de kamer, daarna een keer naar rechts en toen weer naar links, mijn man zei tegen Finn, als de engeltjes er zijn ga maar met ze mee, Finn heeft ook geen andere kant meer opgekeken. Tegen 17.00 is onze lieve Finn in mijn armen rustig ingeslapen. 

Amper 2 uur heeft ons lieve ventje het zelf volgehouden. Wat was dat voor ons een naar gezicht om je zoontje te zien vechten, je bent zo machteloos. 5 weken hebben wij van hem mogen genieten, 5 veel te korte weken, 5 weken waarin dat stomme onbekende syndroom ons mooie mannetje vanbinnen volledig heeft vernield. Vanbuiten was het ons mooie gave kereltie maar vanbinnen was het lichaampje een grote puinhoop. Wij zijn blij dat hij nu niet meer hoeft te vechten, maar dat maakt ons verdriet niet minder.

Gelukkig konden wij Finn diezelfde avond meenemen naar huis. Maar dan komt al het geregel....