Geboorte van jou 🤍

Dinsdag 20weken echo op 19+6 weken. Daar kregen we te horen hoe perfect je bent. 

Woensdag, 20 weken, deed ik samen met jouw meter de avondmarkt. Eventjes gezellig genieten. En ja net als elke zwanger vrouw, liep ik praktisch heel de avond met mijn handen op mijn buik. Was je aan het stampen, gaf ik een duw terug alsof je daardoor zou weten dat je mama pijn deed. Eten op het terrasje was niet zo gemakkelijk. Veel zin in eten had ik al 5 maanden niet en zelfs als ik zin had, kreeg ik niet veel binnen. Die avond viel het ook op dat ik nog wat meer last had van bandenpijn dan anders. Maar ik had er ook echt wel een stevige wandeling op zitten. Samen met Nova (mijn mechelaar van 11 maand) had ik toch wat teveel gedaan. Dat terwijl de gynaecoloog zei dat ik rustig aan moest doen. 

Toen ik thuis kwam, ben ik dan ook direct naar het toilet gevlucht. Ja, ik moest nog niet vaak plasse,n maar als ik moest, dan moest ik direct! Ik zat op het toilet toen papa mij tegemoet kwam en vroeg hoe de avond was geweest. Ik zeurde, net als altijd. Pijn, ambutant, geen eetlust, moe maar geen zin om al in me bed te kruipen. Ik had een zakje snoep meegenomen van de avondmarkt en natuurlijk begon hij er direct van te smullen. 

Het moment dat ik opstond van het toilet, voelde ik iets raars. Wat was dit? Een groot, taai stuk slijm. Ik had door die bloedingen wel al eens wat slijm verloren. Dus ik bedacht me snel. Dit is niks. Waarschijnlijk van zo lang niet naar toilet te gaan en nogal veel gedaan te hebben. Misschien is in bed kruipen wel de beste oplossing tegen de pijn. 

We hadden al een goede week niet goed geslapen. Elkaar wakker houden door te draaien en keren. De warmte hielp ook niet echt mee. Ook deze nacht was een ramp. Om 3u stond papa op en zei hij met duidelijke woorden: "Ik hou het niet langer om hier te blijven liggen. Ik ga een douche nemen tegen de warmte en dan zie ik wel of ik in de zetel slaap of wakker blijf." Ergens diep van binnen was ik blij. Het bed voor mij alleen, geen gesnurk en de warmte valt dan sneller mee, want de grootste warmtebron is weg. Ik viel snel terug in slaap. 

4u15, schoot ik wakker. Ben ik zoveel bloed aan het verliezen? Angst schoot door mijn lichaam. Ik sprong op. Neen! Geen bloed! Mijn water is gebroken. Wat? Water? Nu? Ik ben net over de 20 weken!  

Ik liep naar toilet en riep zo luid of ik kon: "Schat! Schat!" Zonder meer hoorde ik hem naar boven lopen. Met kleine oogjes. "Ik moet nu bellen naar verloskwartier! Maak snel een zak klaar, steek wat kleren erin, maandverband..." Ik zag zijn gezicht veranderen. Er kwamen geen woorden uit. Als een kip zonder kop hoorde ik hem boven rondlopen. Ene kamer ik, andere terug eruit. 

Ik pakte mijn telefoon. "Mijn water is gebroken", was het enige dat ik kon uitspreken toen ik aan de andere kant een zachte vrouwenstem hoorde opnemen. Ik kreeg een kort antwoord terug dat ze klaar zouden staan. Ik belde mijn beste vriendin op. "Mag ik Nova brengen?", was de enige vraag die ik kon uitbrengen. Zonder uitleg. Ik kon toch een puppy niet alleen laten 's nachts? Ze zou de hele buurt wakker blaffen. 

Ik deed kleren aan, maar bij elke beweging voelde ik meer en meer water over mijn been vloeien. Ik voelde mijn volledige lichaam en hoofd in overlevingsmodus overschakelen. In de auto zei mijn vriend dat het goed zou komen. Ik reageerde niet. Hij bleef in mijn arm knijpen en probeerde mij gerust te stellen. 

We kwamen aan in het ziekenhuis. De vroedvrouw hielp me direct uit mijn kleren. Die waren kletsnat. Binnen 20min zou de gynaecoloog van wacht komen.

Daar lag ik dan. Op tafel bij de echo. Het hartje klopt nog, maar hij is helemaal ingedaald. De baarmoeder is zeer actief. De verwachting is dat de bevalling tussen nu en 2 weken plaatsvindt. Dat was wat we te horen kregen. Zonder tranen wist ik hoe laat het was. Mijn verhaal met ons zoontje is gedaan. Mijn zwangerschap is te vroeg gestopt. Hij is niet levensvatbaar. Hoe had dit kunnen gebeuren?

Daar lagen we terug op onze kamer. Ondertussen hadden we de zonsopgang gezien. Hoe mooi was dit uitzicht? Alsof ik nog aan het dromen was. Maak je mij wakker als het gedaan is? 

Rond 8u30 kwam mijn gynaecoloog binnen. De weeën kwamen al sneller en harder. Hoe kon dit allemaal zo snel gebeuren? De bloedingen zullen ervoor gezorgd hebben dat er een ontsteking in de baarmoeder plaatsvond. Dat in combinatie met bloed zorgt voor een fragielere vruchtzak. Op deze manier kon het scheuren en waren we bij af. 

Toen kwam de vraag of ik geen epidurale wou. Tuurlijk niet! Ik wil dit voelen... Mijn zoontje? Toen zei de assistent: "Je moet nu emotioneel zoveel dragen. Waarom jezelf lichamelijk nog laten afzien? Je weet niet hoelang dit zal aanhouden. Laat ons tenminste dit verzachten voor je."

De pijn werd erger en mijn bloedresultaten kwam terug. De infectiewaarden stonden al veel te hoog. Koorts begon ook zijn parten te spelen. Toen werd er besloten om medicatie te geven. Zowel antibiotica tegen de ontsteking, als medicatie om te versnellen. 

Om 10u30 hadden ze dan maar de epidurale gegeven om om 11u de eerste tabletjes te geven om te versnellen. De bevalling zou nu binnen de eerste 48u plaatsvinden. Daar lag ik dan. Hoe sneller, hoe liever... 

Om 15u kreeg ik nog eens reeks tabletjes. Toen zat ik op 2cm ontsluiting. Hoelang zou dit duren? Niemand kon erop antwoorden. Om 16u30 had ik 4cm ontsluiting. Nu begon alles sneller te gaan. Ze kwamen vaker controleren. Om 17u10 drukte ik op de knop. Nu moeten jullie komen! Want ik ga bevallen! Ik voelde hem gewoon komen. Niet persen! Gewoon laten gebeuren. 

Om 17u27 kreeg ik mijn zoontje op mijn borstkas. Hij was zo mooi, zo perfect? Hij ademde, hij gaapte, hij bewoog. Niet heel lang. Het zou z'n 20min geduurd hebben. Ik merkte dan ook zelf op als het niet meer zo was. Toen namen ze hem mee.  

Mevrouw, je placenta zit te goed vast. Dit zal nog moeilijk worden! Iets na 18u namen ze me mee naar de arbeidkamer. Ja, de bevalling was op een gewone kamer. Maar nu hadden ze toch meer nodig dan enkel een bed. Daar lag ik dan. Met 2 duwen op mijn buik, gynaecoloog druk bezig... Was dit de placenta? Neen hoor, een stukje bloedklonter. Zo bleef het toch nog eventjes aanhouden. Tot ik opeens een drukkend gevoel had. Dit is de placenta. En op eerste zicht leek het volledig. 

Om 19u02 werd ik de kamer terug binnen gerold. Ik zag de klok in de gang hangen. Ik zag de deur nog voorbij gaan maar daarna viel ik flauw. Bewusteloos.. hoelang? Weet ik niet maar ik zag mijn vriend als ik wakker was. Hij zag er zo bang uit. Hoe moet dit niet voor hem geweest zijn. 

Na het bekomen kreeg ik mijn dood zoontje terug bij ons. We kozen kleertjes en een draaddoekje waarin hij werd gebaren. Tibbe werd zijn naam en we keken vol ongeloof hem na. We bekeken hem van top tot teen en namen alles in ons op. 

Na een tijdje mocht ook Omi & Opi en Oma langs komen om hem te zien. Dit viel ons zo zwaar. Erna vielen mijn vriend en ik gewoon in slaap in de kamer. Later kregen we te horen dat we toch zeker de nacht moesten blijven. 

Om de 2uur werden paramaters gecontroleerd en om de 6u kreeg ik een nieuwe antibiotica kuur. 

De vrijdag ochtend had ik nog last van naweeen. Dit is normaal in de situatie. Maar de koorts die nog hoger was en de bloedwaarden die nog slechter werden was teken dat er iets niet klopte. We willen je nog 24u opserveren dus je mag nog niet naar huis. 

De hele dag door viel ik in slaap, en de uren dat ik wel wakker bleef was omdat Tibbe bij me lag. Ik praatte tegen hem alsof hij me hoorde. En die vrijdag ochtend was er terug een mooi zonsopgang. Ik had hem op dat moment in me armen als ik nog bedacht hoe mooi het uitzicht eigenlijk is. 

Die vrijdag sliep mijn vriend terug bij mij. Eigenlijk wou hij thuis zijn. Voor de dieren en voor zich zelf om weg te zijn uit het ziekenhuiskamertje waar alles gebeurd was. Maar ik kon niet alleen zijn. Dit deed hij echt voor mij en niet voor zichzelf. 

De zaterdag ochtend wou hij weg. Weg van de kamer en ik had alle respect daarvoor. Ik lag alleen als ze assistent gynaecoloog mij kwam halen voor een checkup aan de echo. Ik had nog steeds naweeen. En nu was dit toch iets te lang. Ik lag op tafel, huilend als een klein kind. Ik lag daar nu voor het eerst zonder hem in me buik. Met niemand naast me. Kreeg ik de meest arrogante vraag:" Scheelt er iets?" Ik dacht dat ik haar iets ging aan doen. Scheelt er iets??? Serieus?? Ik heb nog geen 48 uur geleden mijn zoontje verloren! Maar voor de rest is alles ok! Toen kwam mijn gynaecoloog binnen. En godzijdank! Zonder haar zou ik niet weten wat ik moest doen. Ze bleef rustig. We bekeken samen de echo en zagen inderdaad nog iets zitten. Toen kreeg ik te horen dat ik die dag een prikje ging krijgen. In de hoop dat mijn baarmoeder nog eens goed zou samen trekken en natuurlijk alles eruit zou duwen. Curettage was nu geen optie omdat mijn bloed resultaten daar te slecht voor waren. Mijn ontsteking was nog veel hoger. De koorts was wel al weg. Daarvoor waren we al blij. 

Die zaterdag heb ik hele dag lang veel pijn gehad. Mijn baarmoeder was zo aan het samentrekken. Toch wou ik die middag eens eventjes naar buiten. Het weer was goed. Mijn vriend kwam die middag terug en nam me mee naar beneden met de rolstoel. Buiten onder te parrasol. Die avond wou hij wel thuis slapen dus vroeg ik aan mijn mama om te komen. Dat ik niet alleen was. Zo gevraagd, zo gedaan. Die avond met mijn mama had ik heel wat bloed verlies. Beide dachten dat alles misschien wel weg zou zijn. Wat waren we blij dat er eens iets goed ging. 

Die avond namen we Tibbe terug bij ons. Van alle keren dat ik hem bij me nam viel het nu op dat zijn lichaampje er last van had. Hij werd tussendoor wel in een koudwater bad gelegd maar je merkte dat zijn huis zo fragiel was. Zijn knietjes waren lichtjes beschadigd. Zijn handjes en voetjes waren aan het vervellen. Toen besloot ik ook dat het de laatste keer was dat ik hem zou uithalen. Niet voor mezelf maar voor hem. Hoe kan je als mama toe zien dat zijn lichaam beschadigd raakt puur om jezelf een beter gevoel te geven? Maandag zou de kisting zijn dus dan zou ik hem nog een keer vasthouden. 

De zondag ochtend werd ik wakker om te plassen. Ik zat op het toilet terwijl mama nog sliep. Ik voelde een raar onderbuik druk. Ik herbeleefde mijn bevalling opnieuw. Het gevoel, de druk... wat was dit??? Ik nam een stuk toiletpapier in me hand en voelde een gewicht erop vallen. Ik bekeek het en zag dat ik een bloedprop, de grootte van een tennisbal en het gewicht nog zwaarder dan een tennisbal, vasthad. 

Ik duwde op de bel en 2 vroedvrouwen kwamen binnen. Ze namen het mee om naar labo te sturen. Daar zat ik dan. Was dit het? 

Een uurtje later mocht ik terug voor echo. En toen zag alles er beter uit. Dit zal het geweest zijn. Als je wilt mag je vandaag naar huis. Maar eerst willen we nog bloed resultaten bekijken. 

Mijn hemoglobine stond veel te laag. Er is nood voor bloedtransfusie. 2 bloedzakken kreeg ik binnen en die avond ben ik effectief naar huis gegaan.

Die avond wachtte ik mijn vriend op die aan het werken was. Samen kropen we stilzwijgend in bed. Beneden lagen de propere nieuwe kleertjes van Tibbe waarmee hij gecremeerd zou worden. Daarnaast lag zijn knuffelbeertje en een dodo. 

De volgende ochtend stonden we op en gingen de samen naar ziekenhuis. Om 8u30 kregen we Tibbe in ons handen. Stilzwijgend met af en toe een traan keken we samen naar ons zoontje. We verwisselde de kleertjes. Zo kon zijn kleertjes waarin hij sinds donderdag zat mee naar huis en kon ik met verse propere kleertjes in de kist liggen. Om 9u20 werd hij effectief in zijn kist gelegd. Een laatste kus van mama en papa en daar ging hij. Kistje in toe en dat was de laatste keer dat we hem zagen. 

Ons zoontje was geboren donderdag 14 juli 2022 om 17u27. Woog 343 gram en was 25,0cm groot. Maandag 18 juli om 9u25 was de laatste keer dat we hem vast hadden en zagen. Ons verhaal was zo kort. Te kort.