Even thuis met Jaime, als een gezin van 4

Dinsdag 27 februari 2024

Ook vandaag beginnnen we weer met ons zoontje Jack naar het kinderdagverblijf te brengen. Zo kunnen wij ons eigen ding doen. Beter voor iedereen.

Mijn schoonzus zou vandaag langskomen, maar ze voelt zich niet lekker, we spreken af dat ze morgenmiddag langs komt.

Vandaag hebben we een relatief rustige dag. We halen Jaime weer uit de koelkast en verversen deels het water, en er gaan weer ijsblokjes in het water. Het besef komt, dat het definitieve afscheid steeds dichter bij komt. Het maakt me angstig. In het begin vond ik het erg lang duren van de dag van thuiskomst, afgelopen vrijdag, tot komende donderdag, wanneer de afscheidsdienst zal zijn. Maar nu lijken de dagen ineens voorbij te vliegen. Ik wil Jaime zo graag bij me houden. Ik aai een beetje over het hoofdje van Jaime, en ik pak zijn/haar handje even vast, dat is het enige wat voor nu even nog kan. We mogen Jaime helaas niet meer uit het water halen, omdat al een heel deel van het bovenste huidlaagje los laat. Ik vind het erg dat we dat niet meer kunnen doen. Maar zo kan ik Jaime gelukkig nog even aanraken, een beetje geborgenheid geven.

We besluiten nog even het dorp in te gaan. Ik heb bij de juwelier mooie oorbellen gezien, met een sterretje, ik koop ze. Het sterretje staat symbool voor Jaime, our little shooting star...

In de avond komt onze uitvaartonderneemster langs, om de puntjes op de i te zetten, voor de afscheidsdienst. Officieel hebben we tot morgenmiddag om nog eventuele aanpassingen te doen in de dienst zoals we die hebben samengesteld. Maar ze wil liever alles op tijd klaar hebben. Snap ik, daar hou ik zelf ook van, liever op tijd klaar, dan te haasten en/of te laat zijn, en zeker met dit. Ze vindt dat we het heel mooi gedaan hebben. Het is goed zoals het nu is. Mooie muziek, mooie foto's die we erbij kunnen laten zien, natuurlijk allebei ons geschreven stukje.

Woensdag 28 februari 2024

De dag voor het afscheid...

Vandaag is Jack gewoon thuis, het is woensdag, normaal mijn vrije dag, dus hij hoeft niet naar de opvang.

In de ochtend komt mijn zus even langs. Ik breek even als ze binnen komt. Ook zij heeft weer een mooi bloemetje voor ons meegenomen. Ze ziet Jaime nu ook voor het eerst. Ze vindt het ook heel bijzonder om Jaime te kunnen zien, maar ook zo oneerlijk, zo'n lief klein mensje. We drinken thee, en spelen samen even met Jack. Ze gaat op tijd weer weg, want ze moet vanmiddag werken.

In het begin van de middag komt mijn schoonzus langs. Ze heeft een mooie armband voor mij meegenomen. Met een hartje, het staat symbool voor de eeuwige liefde voor Jaime, wat een ontzettend mooi en lief gebaar! Ik breek weer even. We hebben ondertussen Jack op tijd in bed gelegd voor zijn middagslaapje, dan is hij straks op tijd wakker zodat w nog even samen het dorp in kunnen gaan. We moeten nog een aantal bestelde kledingstukken ophalen, kleren voor mij zoeken en Jack moet nog naar de kapper toe.

Ik merk dat ik veel moeite heb, om het huis uit te gaan voor een aantal ur. Ik besef me maar al te goed, dat dit de allerlaaste dag is, dat we Jaime nog bij ons thuis zullen hebben. Dat is morgen om deze tijd wel anders. Als we nu de deur uit gaan, laten we Jaime weer daar alleen, in dat kommetje met water. Door nu weg te gaan, in de laatste paar uur dat Jaime nog bij ons is, heb ik het gevoel dat ik hem/haar alleen laat, en in de steek laat. Ik voel me een beetje een slechte moeder. Het doet me verdriet. Maar tegelijkertijd weet ik ook, dat we wel even weg moeten, we hebben nog dingen nodig voor morgen.

We gaan even in het dorp lunchen, wel laat, want we moeten op Jack wachten dat hij wakker wordt, en onze bestelling wordt vrij laat opgenomen. Maar uiteindelijk hebben we wel lekker gegeten. Daarna vinden we voor mij vrij snel een setje kleren voor mij, met dank aan mijn schoonzus. Het zijn niet de kleren die ik normaal zelf zou kopen, maar het is wel mooi en netjes. En ook belangrijk, voor de dienst voor Jaime geen zwarte kleren. Daarna gaan we de bestelde kleren ophalen. En dan is het tijd voor de kapper voor Jack. Het is altijd een drama met hem, hij vindt het vreselijk. Uiteindelijk lukt het gelukkig.

Daarna zet mijn schoonzus ons thuis af, en gaat zij gelijk door naar huis. Thuis gekomen ga ik direct het water van Jaime verschonen, en ijsklontjes in het water.  Ik besef dat het ook één van de laatste keren is, dat ik dat nog kan/moet doen. In het dorp maakte ik me al zorgen, ik had eigenlijk voordat we gingen koud water moeten bijvullen en ijsklontjes erin moeten doen. Het water was nu niet zo koud meer. Daar voelde ik me ook weer een beetje schuldig over, omdat ik voor mijn gevoel niet goed voor Jaime heb gezorgd, nu dat nog een beetje kon.

Ook deze avond gaat langzaam weer voorbij. Ik tel de uren af, dat we ons lieve engeltje nog bij ons hebben. Ik heb een enorme knoop in mijn maag. Dan is het tijd om de kom met daarin Jaime voor de allerlaatste keer weer in de koelkast te zetten. Wat zie ik op tegen morgen...