Even thuis met Jaime, als een gezin van 4

Zaterdag 24 februari 2024

We worden weer samen wakker in ons eigen bed.

Ik heb de behoefte om even lekker te douchen, even een beetje proberen te ontspannen. De douche is heerlijk. Als ik na het douchen mijn kleren aantrek, vind ik het niet fijn, ik ben net bevallen, en ik moet er toch aan geloven om nog even zwangerschapskleren aan te trekken. Mijn zwanger-lijkende buik zit er nog steeds, ik zou willen dat die nu meteen weg was, ik wil er niet meer aan herinnerd worden, vreselijk.

We halen ons zoontje Jack uit bed. Hij zorgt ervoor dat het leven enigszins, voor zover dat kan in deze week natuurlijk, weer een beetje "normaal" doorgaat. Hij is er tenslotte ook nog, ook hij heeft zorg, liefde en aandacht nodig.

Beneden aangekomen, hebben we de schaal met daarin Jaime uit de koelkast gehaald. Ik heb Jaime er weer even uitgehaald, en vastgehouden, zodat mijn partner er schoon koud water in kon doen.

Halverwege de ochtend komt de uitvaartonderneemster weer bij ons langs. Ze heeft ontzettend lief, broodjes en soep voor ons meegenomen. Ondertussen wordt er ook aangebeld, en wordt er een ontzettend mooi bloemstukje bezorgd, van de uitvaartonderneemster, wat is ze toch een schat! 

We gaan vandaag het kaartje maken. Wat een gek idee, tegelijkertijd een geboorte en rouwkaartje ineen, voor je eigen kindje gaan maken. Dat is niet iets wat je verwacht te moeten gaan doen. Het zou ook eigenlijk niet moeten mogen, het klopt gewoon niet. Het had in de zomer, in juli een mooi geboortekaartje moeten worden. Hoe oneerlijk...

De teksten die erop moesten komen, waren voor ons niet moeilijk. Die had ik immers een aantal dagen geleden al zelf bedacht, en op ons zelf ontworpen kaartje gezet. Nu de uitvaartverzekering de kosten gewoon vergoed, kunnen we het wat mooier en "proffesioneler" aanpakken. Uiteindelijk hebben we het perfecte kaartje ontworpen. Ook de voetafdrukjes wilde ik erop hebben, last minute bedacht ik me, dat die er ook nog op moesten, wat was ik blij dat ik daar nog op tijd aan dacht. Nadat de uitvaartonderneemster weer weg was, hebben we digitaal het kaartje ontvangen. We braken allebei, omdat het ineens zo dichtbij kwam. Het kaartje was perfect, er hoefde niks meer aan veranderd te worden. Met ons akkoord, zouden de kaartjes gedrukt gaan worden. En zouden ze aan het eind van de middag, en anders morgen langsgebracht worden. Zodat we ze z.s.m. zouden kunnen versturen. Morgen is het zondag, er zou iemand van de post langs komen om de kaarten op te halen, zodat ze dan z.s.m. bij de mensen op de deurmat zouden vallen.

We hadden ook via de mail alvast een linkje toegestuurd gekregen, waarin we de dienst voor komende donderdag konden samenstellen. Daar zouden we dan maandag mee verder gaan.

Onze uitvaartonderneemster vertelde dat ze ook heel hooggevoelig is. Mijn vader is plotseling overleden, toen Jack nog maar 7 weken oud was. Na die tijd heel veel signalen gehad, dat hij bij ons in huis was. (Schaduwen en lichtflitsen zien, zijn stem horen) We hebben geprobeerd hem over te laten gaan, met een medium. Maar ze kon voelen en zien, dat hij nu bij ons was. Ze wist ons te vertellen, dat mijn vader Jaime had opgevangen, en hij voor Jaime zou zorgen. Ook vertelde hij ons, dat we hier samen doorheen moesten komen, en ons pad moesten kiezen/bewandelen. Wat was dit bijzonder om te horen. Wat een enorme troost, dat opa klaarstond om ons lieve engeltje Jaime te ontvangen en voor te zorgen. Ik ben haar zo dankbaar dat ze ons dit verteld had. Wederom een hoop tranen gelaten hierbij.

Het was een drukte die dag. Op het moment dat de uitvaartonderneemster bij ons was, om samen met ons het kaartje te maken, kreeg ik nog telefoon van de verloskundige. En tegelijkertijd kwamen de goede vrienden, die ook op Jack hadden gepast, toen wij in het ziekenhuis waren nog even langs, om de autostoel te brengen. Ze waren snel weer weg, toen ze zagen hoe druk het was. Ik heb nog even met ze gepraat nadat ik aan de telefoon was geweest.

De verloskundige belde mij, zoals ik net al aangaf. Dit was ook de verloskundige, die bij de bevalling van ons zoontje Jack aanwezig was, dat was wel fijn. Ook zij was erg lief en begripvol voor mij. Ze zou maandag aan het eind van de ochtend, begin van de middag even langskomen, om te checken hoe het met ons, en mij gaat.

In de middag, rond 16 uur, kwam de fotografe van stichting Still bij ons, voor de fotoreportage. Voordat ze begon, kwam ook de uitvaartonderneemster nog even bij ons langs, om de gedrukte kaartjes te brengen. Wat waren ze mooi geworden!

Ik vond het maken van de fotoreportage wel spannend. Jack was ondertussen ook wakker geworden van zijn middagslaapje. Mijn partner haalde hem ondertussen uit bed. En intussen zijn de fotografe en ik vast begonnen. We hadden Jaime uit het water gehaald, en bij mij gelegd, en toen alvast wat foto's gemaakt. Ik vond het wel spannend om Jaime zo bij me vast te houden, maar ik vond het ook wel bijzonder, want zo kon ik Jaime ook kusjes geven. We hebben Jack ook betrokken bij het maken van de foto's. Als we vroegen: Wie is dat? Zei hij baby. Hij vond het ook niet eng, ik denk dat we zelfs nog wel foto's hebben met hem er ook bij. Mijn partner wilde Jaime liever niet zo in zijn handen vasthouden, maar wel met een hydrofiele doek, zo heeft hij ook Jaime even vast kunnen houden. Jaime even veilig in de handen van papa. Zo hebben we hele bijzondere foto's met deze herinneringen van ons als gezin van 4. Ik ben zo blij dat we er wel voor gekozen hebben om deze reportage te doen.

Aan het eind van de middag ben ik gelijk begonnen met het schrijven van de adressen op de kaarten. En ermee doorgegaan totdat het klaar was. De envelop klaar leggen voor morgen, als de kaarten opgehaald worden.

Aan het eind van de dag was het weer tijd om voor ons naar bed te gaan, en de schaal met daarin Jaime, in de koelkast te zetten. Wat blijft het een gekke gedachte, je eigen kindje in de koelkast zetten...