Een positieve test zonder een positief einde

Een aantal weken geleden kregen we het nieuws waar we al zo lang op hadden gehoopt. Net nadat we alles al weer ingeslagen hadden voor een nieuwe poging proberen en testen, kwam na eerst een negatieve test, toch die positieve test. Totaal onverwacht maar zo ontzettend blij dat het er toch mocht zijn. Nu we weer een aantal weken verder zijn, wilde we toch delen dat het niet heeft mogen aflopen zoals we hoopte.

Na de eerste paar weken op een roze wolk te hebben gezeten was het eindelijk zo ver. In de wachtkamer van de verloskundige hadden we het met z'n drietjes over hoe graag we de kleine rijstkorrel voor het eerst wilde zien en hoe blij en benieuwd we waren naar het geluid van dat kloppend hartje. Toen we een na een paar minuten die als uren voelde naar binnen werden geroepen en de echo werd gemaakt, bleef het juist angstvallig lang stil. Iedereen die in deze situatie heeft gezeten kent denk ik wel het gevoel dat met elke stille seconde, de moed je verder in je schoenen zakt. Hoewel alle extra testen tot nu toe aangaven dat het zo ver zou zijn, bleef dat scherm toch leeg.

Omdat er wel "vrij vocht" was te zien wat een zwangerschap op de verkeerde plaats kon betekenen, wilde de verloskundige dat we misschien toch langs de gynaecoloog gingen voor een extra controle. En zo reden we van de praktijk in stilte naar Maartjes huis en vanuit daar bijna direct door naar het ziekenhuis. Een gek idee, omdat naast dat ziekenhuis het kraamhotel ligt waar we hopelijk ooit na 9 goede maanden onze kleine in het echt zouden ontmoeten, maar waar we nu voor totaal andere redenen heen moesten.

De gynaecoloog herhaalde precies dezelfde echo, maar deze keer met een totaal ander resultaat. Daar op het scherm was toch echt een klein zakje met ons kleine rijstekorreltje te zien. Wel veel kleiner dan dat ie zou moeten zijn en voor nu nog geen hartslag. En daar schoten we weer met onze achtbaan, van razend snel omlaag, naar nog sneller omhoog. Even was er de korte hoop dat we misschien te vroeg waren, of dat die kleine nu al het gevoel voor drama van z'n vader had. Zou het dan toch kunnen?

De weken er op volgde elke week een echo om te kijken of die kleine korrel misschien toch gegroeid was en het een storm in een glas water was. En elke week hielden we toch die stille hoop dat, dat kleine korreltje was uitgegroeid tot een hele Lassie rijsttafel. Maar met elke echo werd meer en meer bevestigd dat er zeker wel een goed begin was, maar dat het helaas nooit verder had mogen groeien.

Nou heb ik al eerder gezegd dat ik ontzettend blij ben met Maartje en Chris en dat ik mij niet kan indenken dit alles met iemand anders te moeten doormaken. En hoewel we hadden gehoopt deze blog nooit te moeten schrijven, had ik deze weken met geen andere kunnen doorstaan. Tussen de ruimte voor negatieve gevoelens, waren er momenten dat we elkaars hoop konden ondersteunen, elkander terug met twee benen op aarde konden zetten als we te ver weg vlogen en gelukkig ook erg konden lachen. Ondermeer door onze gynaecoloog  die met zijn dikke Duitse accent het toetsenbord er van langs gaf en zonder dat hij het door had net even het rouwste randje er af wist te halen.

Nadat we er al een tijd tegenaan hadden gehikt, was afgelopen week het moment daar dat niemand er meer omheen kon dat deze zwangerschap voorbij was. En voor nu? Voor nu hebben we elkaar als ondersteuning en afleiding en nemen we vooral rust om alles een plekje te geven. Nog even geen straks of daarna, gewoon even nu met z'n drietjes verder.