Hoe ging het verder?

Er ging van alles door me heen. Even rustig de tijd om te verwerken wat er allemaal gebeurd is kreeg ik eigenlijk niet. Of nou, die nam ik eigenlijk niet. 

Na een onrustige nacht waar ik amper sliep en me heel alleen voelde kreeg ik s’morgens opnieuw een echo. 

Het bleek dat er nog minder vruchtwater was, dus dat de bevalling onherroepelijk zou gaan beginnen. Het lange wachten was begonnen. De bevalling liet op zich wachten, er gebeurde helemaal niets. 

De volgende dag was een zaterdag. De ex van mijn vriend kwam zijn dochtertje even langs brengen, ze (toen 2 jaar) wilde pappa graag zien. Ze hadden samen een kaarsje gebrand voor de baby. Maar die avond was het kaarsje natuurlijk uitgegaan. Zijn dochtertje zei toen: Als het kaarsje uit is, is de baby dood. 

We hebben dit maar beaamd, want met deze termijn zou het kindje niet levensvatbaar zijn. Hoe moeilijk dat ook was. 

Deze dag (zaterdag) kroop voorbij. Het enige verschil was, dat ze s’morgens vroeg begonnen met tabletten die de bevalling op gang moesten helpen. Het had echter geen effect, tegen 18:00 kreeg ik geen nieuwe dosis meer. Mijn vriend mocht die avond ook blijven slapen. 

Er was die avond een hele lieve verpleegkundige die ons hielp een plekje te visualiseren waar ons kindje naar toe zou gaan. Dit was fijn om te doen en maakte me wat rustiger in mijn hoofd. Het was alsof dat moment de knop omging en ik kon accepteren wat er zou gaan gebeuren. 

De volgende dag was een zondag, zondag 25-01-2009. 

Opnieuw begon ik de dag met de tabletten om de bevalling op gang te helpen. Heel langzaam had dit wat effect. 

Mijn moeder kwam langs en is niet meer weggegaan. Ze kon de afgelopen nacht niet slapen en had iets gemaakt voor de baby. 

Gedurende de dag vorderde kwam de bevalling op gang. Tegen een uur of 14:00 werden de weeën steeds feller en ineens voelde het anders..