Deel 1: Dag van de inleiding

De wekker gaat al vroeg. Vandaag moeten we ons om 9 uur melden op de afdeling verloskunde, voor de inleiding en bevalling, wat zien we er tegenop. Dit moet wel één van de meest vreselijke dingen zijn, waar je als ouder doorheen gaat.

We douchen, maken ons klaar, en pakken onze tas verder in. Nog steeds zegt alles in mij: Nee, ik wil de tas niet inpakken, niet hiervoor!

We maken ons zoontje Jack klaar voor het kinderdagverblijf. Wij eten een ontbijtje. Ik moet een licht ontbijtje nemen, zonder zuivelproducten, omdat er een kans bestaat dat ik na de bevalling naar de OK moet. Bij deze termijn van de zwangerschap is de kans groter dat de placenta nog achterblijft, en deze manueel op de OK onder narcose verwijderd moet worden. We hebben niet veel bijzonders in huis, bedenk ik me. Uiteindelijk eet ik een halve appel, en drink ik wat ranja van Jack, meer krijg ik niet op.

Als we alles zover hebben, pakken we de auto in, en rijden we eerst naar het kinderdagverblijf, om Jack daar te brengen. Daarna rijden we door naar het ziekenhuis.

Keurig op tijd melden we ons bij de balie. Hier worden we gelijk naar onze kamer gebracht. Er is gelukkig een speciale kamer, voor dit soort gelegenheden. In een "uithoek" op de afdeling. De kamer heeft ook nog een extra tussendeur. Zo hoeven we geen andere vrouwen te horen gillen, en baby's te horen huilen. Ook staan er twee bedden naast elkaar, heel fijn, kunnen we allebei lekker in bed liggen, en de bedden tegen elkaar aan zetten.

Één van de verpleegkundigen is degene die er maandag ook bij was, toen we het slechte nieuws kregen tijdens de 20-weken echo, en de andere verpleegkundige, die we dinsdag op de afdeling hadden gesproken. Het was fijn om twee gezichten te zien, die we afgelopen week al hadden gezien.

Er wordt nog eens de gang van zaken besproken. Ik zal elke vier uur 2 tabletten ingebracht krijgen, die de weeën op moeten gaan wekken, het plan is in principe voor vandaag 4x 2 tabletten. Wanneer dat niet voldoende is geweest, gaan we morgen daar weer mee verder. En wanneer die weeën gaan komen, weet niemand precies, dat is bij iedereen anders. Vreselijk om zo te moeten wachten, en je niet (precies) weet wanneer/hoelaat het zal gaan gebeuren. Ik mag pijnstilling nemen wanneer ik dat wil gelukkig. Ook wordt weer besproken wat de opties zijn voor onderzoek naar de oorzaak. De gynaecoloog had in haar team besproken dat een biopt uit het beentje niet zinvol zou zijn, gelukkig maar, want ik vind het een naar idee, een biopt, uit dat toch al zo kleine beentje, en dan nog wel bij mijn lieve kindje. Bloedonderzoek bij mij zou sowieso al gebeuren, daar komt straks iemand voor. En besloten is de placenta gelukkig wel voor pathologie onderzoek op te sturen. Maar ik wil ook na de geboorte de placenta zelf zien, dat geef ik aan. Ik heb ze vaak genoeg in mijn handen gehad op het werk, ik weet waar ik naar moet kijken. (Ik werk als pathologist's assistent op een pathologie laboratorium).

We krijgen nog wat te drinken, en er komt iemand langs voor de bloedafname, zeker wel 10 buisjes, of meer. Ik heb ze niet geteld.

Om 11 uur is het dan eindelijk zover, ik krijg de eerste 2 tabletten ingebracht. Ik vind het doodeng, want nu gaat het echt gebeuren. Maar tegelijkertijd gaat het ook tegen mijn natuur in, ook al weet ik dat ons kindje niet meer leeft, hij of zij zit nu nog lekker warm en veilig in mijn buik, dat had nog zeker 20 weken zo moeten zijn. Ik moet een halfuur op bed blijven liggen zodat ze in kunnen werken, en er niet uit vallen.

Ik zie vanuit mijn ooghoeken, dat mijn partner op onze laptop aan het typen is. Hij wordt emotioneel en begint te huilen. Ik vraag wat er is, maar hij wil niks los laten. Ik voel me machteloos, want ik kan niet naar hem toe om te troosten, want ik moet dat halfuur blijven liggen. Als hij eindelijk klaar is, blijkt hij een mooi stukje voor het afscheid van ons engeltje te hebben getypt. Hij laat het me lezen, en het is prachtig, we huilen allebei.

Dan is het lunchtijd. We bestellen onze lunch, en geven door wat we willen voor het avondeten.

Na de lunch krijg ik het ontzettend koud, en wordt ik wat rillerig. Ik besluit op bed, onder de dekens te gaan liggen en wat te proberen rusten.

Ik voel aan alles dat ik lichamelijk en geestelijk helemaal op aan het raken ben. Ik heb nergens anders meer puf voor, dan op dat bed te blijven liggen. Na een aantal uren merk ik dat ik al wat kramp in mijn buik en onderrug begin te krijgen. Ik vind het zo eng, want het betekent dat er iets begint te gebeuren. En hoewel iedereen ons zo goed mogelijk probeert voor te bereiden, weet ik niet precies wat me te wachten staat, de komende uren, en dat vind ik doodeng. Ik ben zo bang, dat ik het niet zal doorhebben dat de bevalling echt begint met weeën en het kindje er zomaar ineens uitfloept. Maar er wordt mij meerdere malen op het hart gedrukt dat ik het zeker wel ga merken als het echt begint.

Ondertussen krijg ik ergens halverwege de middag de tweede ronde tabletten ingebracht. De krampen beginnen wel wat toe te nemen, mar nog wel goed te doen. Afentoe breek ik, omdat ik weet dat wat ik in mijn lichaam voel, het voor niks zal zijn, en dat maakt het zo moeilijk.

Ik blijf op bed onder de deken liggen, geen puf en energie meer, zowel fysiek als mentaal, ik begin wat koorts te krijgen, dat is één van de bijwerkingen die de tableten kunnen hebben. We hebben de tv aangezet voor wat afleiding. Ondertussen komt aan het begin van de avond het avondeten. Het smaakt me niet, ik heb niet veel trek.

Om ongeveer 20:15u krijg ik de derde ronde tabletten ingebracht. Er is nog niet veel veranderd, nog steeds dezelfde krampen in mijn buik en onderrug. Ook wordt gecheckt of ik al iets van ontsluiting heb. Er is wel iets opening, maar echt maar minimaal. Er gebeurt nu dus eigenlijk nog niet zo veel. Ik vind het wachten zo vreselijk, het wachten op het moment dat ons overleden kindje geboren moet gaan worden. Dat wachten de hele dag (of eigenlijk al de hele week), maakt het een marteling voor mij, het maakt me op dat moment geestelijk kapot.

Ik ben op, dus ik probeer ondertussen wat te slapen, dat lukt niet echt, ik dommel wel een beetje in.

Om iets na 22u merk ik het, de weeën zijn begonnen...