De wens: een broertje of zusje voor sijmen

Na 2 jaar begint de wens voor nog een kindje te kriebelen. Samen besluiten we te proberen voor nog een kindje. Na een paar maanden lukt dat ook. Allebei in de wolken dat het zo snel lukt. Ik maak meteen een afspraak bij de verloskundige waar ik bij sijmen ook ben geweest voor de eerste echo. Ik krijg een afspraak als ik zo'n 8 weken ben, nog even geduld dus. Ik was een week of 6 op dat moment. Tijdens de afspraak zien we een kloppend hartje. Maar het is nog klein en het lijkt erop dat het hartje nog maar net is begonnen met kloppen. Ze zegt dat ik zo'n 5 weken ver ben. Ze vindt het zelf ook een beetje vreemd. Ze maakt meteen een afspraak in het ziekenhuis voor de week erna. Met een gek gevoel en veel zorgen ga ik weer terug naar huis. Door corona mag ivar niet mee naar de afspraken. Na een spannende week maar nog met hoop ga ik naar het ziekenhuis. Daarna maken ze een echo maar vinden geen hartje meer. Omdat ik terug gezet was was ik nu 6 weken. Ze zeiden dat het daarom was dat ze niks konden vinden, maar ik moest ook rekening houden dat het een miskraam kon worden. Na weer een week ging ik weer op controle, maar weer geen kloppend hartje. Het gene waar ik voor vreesde was waar. het werd een miskraam. Ik mocht nog wachten of het vanzelf af kwam. Wel besloot ik om de pilletjes om het op te wekken mee te nemen. Dan hoefde ik niet eerste terug mocht het niet vanzelf beginnen. Ondertussen was alles rond mijn diabetes al in gang gezet voor de zwangerschap, dit moest nu weer stopgezet dat vond ik ook zo moeilijk en dubbel. Het weekend erna gebeurde het vanzelf. Het voelde echt als een kleine bevalling. Na een aantal uren flink wat krampen kwam het vruchtje af. Daarna nog wel krampen gehad. De dagen erna voelde het als een hevige menstruatie. Ik had niet gedacht dat het zo intens zou zijn. Wat waren we verdrietig over het hele gebeuren. 2 weken na de miskraam moest ik terug op controle of ook alles weg was. Het was echt moeilijk om in de wachtkamer te zitten met een lege buik tussen al die buiken vol leven. Ik kon het ook niet om aan om het te vertellen aan de mensen om ons heen. Ik heb eerst zelf wat tijd genomen en toen moest ik het wel aan mijn moeder vertellen want ze ging mee naar een afspraak en daar zou het wel eens ten spraken kunnen komen. Gelukkig was er verder niks aan de hand en mochten we wel weer opnieuw proberen.