De jaargetijde was er weer een hoor!

Tuurlijk, je verwacht dat de emoties los gaan komen rond deze tijd. 3 augustus was het twee jaar geleden dat wij onze eerste liefde hebben moeten laten gaan, dat wij afscheid hebben genomen.

Ik had verwacht dat het eerder binnen zou komen, dat er een aanloop zou zijn net als vorig jaar. Maar ik voelde mij goed, stond er niet bij stil en wij zaten lekker in de vakantiemodus. Tot de eerste kaart binnenkwam op 2 augustus.. BAM!

Gelijk met beide benen op de grond. De teksten die je leest komen ineens zo binnen. “Ja Sanne, het is nu twee jaar geleden dat Javaj is DOODGEGAAN” dat schoot er door mijn hoofd en ik krijg medelijden met mijzelf. Mijn eerste kindje, mijn prachtige knul, perfect als hij was, hij is hier niet meer. Ik zal hem nooit meer zien, nooit meer knuffelen, zijn slissende stem horen. Ik mis hem meer dan ooit. Vanaf die eerste kaart voel ik mij down. Neergeslagen. Niet in mijn hum.

De volgende ochtend worden wij wakker, we hebben een dagje Efteling en een hapje eten op de planning staan, vooraf bloemen brengen bij Javaj zijn grafje. De ochtend voelt zo zwaar. Wij komen beide niet vooruit en James kan deze emoties niet reguleren, hij is enorm dwars. Dat helpt ook niet mee, maar hé, als wij het al niet kunnen..

We janken wat af en uiteindelijk lukt het ons om te douchen, eten en spullen in te pakken voor een dagje weg. Het was warm, maar we hebben genoten met zijn allen. Een dag die gewoon hoort te zijn, met 3 kinderen jengelend en ruziënd door de Efteling…