Snap
  • Verlies
  • afscheid
  • #afscheidnemen
  • sterretje

"De grond zakt onder onze voeten vandaan..."

Opeens komen de woorden: "Ik zie geen hartje meer kloppen"

Augustus 2022, na bijna 5 jaar, diverse ivf pogingen en een miskraam hebben we eindelijk weer een positieve test in handen. Blij durf ik nog niet te zijn, eerst maar eens de echo afwachten.

De eerste echo vind plaats in de fertiliteitskliniek. Gelukkig, een flikker lichtje, een kloppend hartje! Tranen springen in mijn ogen van blijdschap. En dan zegt de arts, ik zie nog wat knipperen! Ons geluk kon niet op, 2 kleine wondertjes.

Vol trots en blijdschap gaan we naar huis en zijn we volop aan het fantaseren over de toekomst met 2 kleine spruitjes.

Helaas krijgen we bij de volgende echo slecht nieuws. Na een mooi kloppend hartje gezien en gehoord te hebben, blijkt dat 1 kindje het niet heeft geredā€¦ van pure blijdschap ineens naar verdriet, we hebben er 1 af moeten staanā€¦ Na een week vol gemixte emoties besluit ik om vol goede moed voor het wonder dat er wel is positief te blijven. Verdriet en stress kan niet goed zijn, dus schouders eronder en toch gaan genieten denk ik dan maar.

De termijn echoā€™s zijn goed, het is een meisje. Ze is wat aan de kleine kant, maar zolang ze in haar eigen groeicurve blijft hoeven we ons geen zorgen te maken. Totdat ze eind december bij de verloskundige vinden dat ze toch wel heel klein blijft en ik wordt doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar hebben we iedere week een controle en worden we goed in de gaten gehouden.

Op vrijdag 20 januari lijkt de groei van ons meisje wat stil te staan. De arts besluit ons door te sturen naar het Erasmus. Ze zijn daar beter gespecialiseerd in groei achterstand bij ongeboren babyā€™s. En bij een bevalling voor de 32 weken zou ik toch daar moeten zijn volgens de gynaecoloog. Meteen hebben we maandag een afspraak. Het weekend was lang, je wil je niet teveel zorgen maken, maar dat doe je tochā€¦

Op maandag in het Erasmus beginnen ze met de echo. Vergelijkbaar met de 20 weken echo. Ze beginnen bij het hoofdje met meten en gaan zo langzaam steeds verder. Totdat het ineens heel lang stil blijftā€¦. Dan komen de woordenā€¦ Ik zie geen hartje kloppenā€¦.

De grond zakt onder me vandaan, dit kan nietā€¦ je kijkt niet goed, dit mag niet, dit kan nietā€¦ Mijn vriend en ik barsten allebei in tranen uit. Nog zo onwerkelijk, nog niet te beseffen. We worden in een ander kamertje gezet waar we even tot bezinnen kunnen komen. Na een gesprek met de arts gaan we verslagen naar huis. Wat nu?

Wat je dan voelt is met geen pen te beschrijven, ons kleine meisje nog steeds in mijn buik, maar geen leven meerā€¦ bijna 27 weken, ouder mocht ze niet worden.

De rollercoaster waar we in terecht komen is onbegrijpelijk. We hebben een folder meegekregen over ā€˜afscheid nemenā€™ en we zijn het gelukkig over veel dingen eens over wat we wel en niet willen qua afscheid. We willen er alles aan doen om haar een afscheid te geven die ze verdient, het mooiste wat we kunnen bedenken.

Na 2 dagen hebben we een gesprek in het ziekenhuis. Ik vraag of we de inleiding kunnen uitstellen tot na het weekend. Klinkt gek, maar ik wilde graag wat praktische zaken geregeld hebben. Zodat ik de week na de bevalling alle tijd heb om met ons meisje te zijn.

Gelukkig is dat geen probleem.

In de dagen die volgens regelen we alles voor de uitvaart. De dela komt langs, we hebben een prachtig mandje laten maken bij ā€˜Sterrenkindjeā€™. We zorgen dat alles in huis is om haar een mooi plekje thuis te geven. Zelfs het geboortekaartje is al bijna druk klaar, alleen nog de datum. We zorgen dat we een extra knuffeltje halen die we al hadden, maar dan kunnen we er 1 bewaren en 1 aan haar meegeven. We regelen dat er een fotograaf komt. Ik haal ballonnen en een helium tank, zodat ze iedere dag weer een mooi ā€˜kamertjeā€™ heeft. We doen er alles aan om zoveel mogelijk mooie herinneringen te kunnen maken.

Op dinsdag 31 januari beval ik met 27,5 week van ons prachtige dochtertje, Sammie. De bevalling ging goed en was bijzonder. Helemaal in de vruchtzak met placenta kwam ze er in 1 keer uit. Ik was zo trots op ons meisje, wilde haar vast houden en nooit meer loslatenā€¦

Een paar uur later stonden we buiten, op weg naar huis. Als gezin, samen met onze Sammie.

Thuis hadden we een mooi hoekje gemaakt en hebben we haar in een glazen bak in het water gelegd.

Sā€™ochtends legde we haar in schoon water, en sā€™avonds ook weer. We hadden haar ieder 1x per dag vast. Ons verzorg momentje, wat we met zoveel liefde deden. Dat ene momentje per dag dat je haar even kon voelen, strelen en verzorgen.

Onze ouders en zus kwamen de volgende dag kennis maken. Tranen van trots en verdriet, het zijn allemaal gevoelens die door elkaar heen lopen. Door de week heen kwamen vrienden en familie kennis maken met Sammie, want vol trots wilden we haar aan iedereen laten zien. Voor mijn gevoel hoort ze er daardoor echt bij. Weten onze naasten echt wie ze is, en voor ons altijd zal zijn.

Met alle visite die is geweest proostten we op haar. Het was zo fijn om te zien hoe ze werd opgenomen in de familie en vriendenkring. Hoe iedereen er ook voor ons was. Alle steun en liefde die we gehad hebben. De bijna 150 kaarten, de vele bloemen en cadeautjes, het was heel bijzonder.

En dan is het zover, de laatste dag samenā€¦ we hebben besloten om in heel kleine kring afscheid te nemen. Dus alleen onze eigen gezinnen. Dit is ook het moment dat opaā€™s en oma haar even vast kunnen houden. Een fotograaf was aanwezig om hier mooie herinneringen van te maken. Na een ochtend waar ik het gevoel had haar nooit meer los te willen laten, hebben we haar in haar mandje moeten leggen. Ze lag er zo mooi bij, met haar knuffeltje. We hebben haar zelf weggebracht naar het crematorium en daar echt afscheid moeten nemenā€¦ Dit was het moeilijkste van alles, je kindje achterlaten om nooit meer te kunnen zien of vast houden. Ik wist niet dat je zoveel pijn kon voelenā€¦

Nu zijn we bijna 2 maanden verder, en kan ik zeggen dat ik trots ben op hoe we het gedaan hebben. De week thuis heeft ze alle liefde gehad die ze maar kon krijgen. Van ons, maar ook van onze lieve familie en vrienden.

Met een lach en heel veel tranen zijn we dichter bij elkaar gekomen. Hebben we het heel vaak over Sammie en brandt er iedere dag een kaarsje voor haar. Onze SammIe hoort voor altijd bij ons, en hopelijk kunnen we haar in de toekomst nog een broertje of zusje geven. šŸ’–

Korting op alles bij Bol.com

De Bol 7-daagse is gestart! Bestel nu duizenden goede deals voor de laagste prijzen op werkelijk alles: van autostoeltjes, tot verzorgingsproducten en elektronica.

> Neem een kijkje

Snap
6 maanden geleden

ā¤ļø

6 maanden geleden

ā¤ļø

11 maanden geleden

Wat bijzonder dat je tegenwoordig je kindje mee mag nemen. Toen onze zoon Roland stil werd geboren, heb ik hem niet eens gezien.

6 maanden geleden

Wat afschuwelijk voor je šŸ˜¢

11 maanden geleden

Veel sterkte, heb zo al twee kleinzonen verloren