De geboorte van onze Jesslyn

39 weken en één hele nare nacht gehad met weinig slaap, onwijs veel maagzuur en overgeven. Nooit eerder gehad dus ik vond het heel erg raar. De ochtend wakker geworden met harde buiken en krampjes maar het voelde als menstruatiekrampen dus te doen. Ik dacht al wel ik voel me anders dus dit kon een begin zijn. Heel fijn dat we dan alles kunnen afsluiten, maar de andere kant een hoop verdriet want buiten mijn buik gaat ze het niet lang overleven. 

De hele dag het gevoel van krampjes gehad. We gingen gezellig met ze allen eten bij mij ouders. Heerlijk gegeten en ik stond op om van tafel te gaan en voelde een soort van plopje van binnen en me broek was nat dus 1+1=2 dat waren gebroken vliezen. Direct naar het toilet gegaan om een maandverbandje in te doen en de kleur was heel groen/gelig dus direct gebeld en moesten direct komen natuurlijk. 

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis om 19:00 kregen we een kamertje en moesten we wachten tot ze kwamen kijken. Om 20:00 kwam er eindelijk iemand en die zei direct zonder te kijken, ga maar weer naar huis want het kan nog heel lang gaan duren. Verbaasd keken we elkaar aan van is dit serieus? Mijn vriend zei direct wij zijn hier nu en we blijven hier, ze komt te overlijden en dat willen we liever hier. Toen zei ze maar als je wilt dan ga ik wel even voelen hoeveel ontsluiting je hebt, oh oh 4cm. Maar ik wil toch adviseren om naar huis te gaan en daar lekker wachten tot het echt gaat beginnen. Tijdens ons naar huis willen sturen werd er gebeld en mocht ik helemaal niet naar huis. Ik werd de douche in gestuurd om lekker even te ontspannen. Ik wist dus niet dat onder de douche me weeën ineens heftig werden. Ik kon het niet meer aan onder de douche dus ik ben eronder vandaan gegaan en lopend de weeën op te vangen. Niet te verdragen want ik had een weeën storm er zat geen pauze tussen. Ze kwamen kijken en ik vroeg direct om een ruggenprik en ze zeide dat gaan we niet doen want dan kan het allemaal alleen maar langer gaan duren. Er was wisseldienst en kreeg een verloskundige/verpleegkundige bij me zitten die me hielp met de weeën wegpuffen want de weeënstorm was nog steeds aanwezig en voelde ze overal. 

Op 25 november 2021 Om 23:00 had ik 7cm en om 00:22 volledige ontsluiting en mocht ik gaan beginnen met persen en om 01:16 is ze geboren in stuit. 

Je bent aan het genieten van elke seconde samen. De tijd tikt want je weet niet wanneer die stopt. Om 05:30 was ik toch wel echt op en zijn we gaan proberen te slapen tot 07:00. Toen stonden we weer naast haar bedje om geen seconde te kunnen missen natuurlijk. De kinderarts kwam in de ochtend ook nog even langs om haar te zien en even alles bespreken zoals de morfine als ze dat dalijk nodig zal moeten hebben. Ze had ook een fotograaf geregeld die in de middag langs zou komen. Familie mocht ook langskomen om haar toch nog even te bewonderen. Het was de tijd van corona maar voor dit soort dingen maakte ze een uitzondering. En ik was er echt wel aan toe om me oudste dochter te kunnen zien. Trotse grote zus en trotse opa's en oma's die snel even langs konden komen voordat de fotograaf kwam.  

Tegen de einde van de middag begon ze erg onrustig te worden en zagen we dat ze pijnscheutjes begon te krijgen. Het kon ook zijn dat ze honger kreeg, helaas mochten wij haar vanaf het begin al geen voeding geven omdat ze geen uitgang had. Logisch maar toch deed dat best zeer, je weet dat een kindje oom honger kan gaan krijgen en jij gewoon niks mag geven. Alles wat toegediend zal gaan worden is in overleg met een kinderarts. Dus ze moesten eerder overleggen met de kinderarts voordat ze de dosis kalmering en morfine mochten toedienen. Tussen de kalmering zat 6 uur en de morfine 4 uur. Dat werd zo afgesproken. Het werkte goed op dat moment want ze was weer lekker rustig en wij voelde ons daardoor ook wat beter. Dat veranderde helaas toen de nacht begon, kalmering werd om de 4 uur toegediend en de morfine om de 2 uur. Werkte helaas ook niet waardoor de kinderarts steeds langskwam om te zien hoe het ging. De doseringen werden verhoogd maar zagen helaas geen verbetering. Wij hadden gelukkig wel steeds dezelfde artsen en verpleegkundige/verloskunde rond lopen die ons goed in de gaten hielden. De pijn werd helaas heftiger en om de 5 minuten had ze enorme pijnscheutjes en begon ze echt te huilen. Elke keer zaten we vol tranen want je wilt je kind echt geen pijn zien lijden. Het werd voor ons echt te heftig. En we zeiden tegen de rest van ze mag nu wel gaan. Is voor haar beter. Ze begrepen ons, ze hebben Jesslyn met ons in overleg even bij ons weggenomen zodat wij even een uurtje konden slapen want we waren op en het was inmiddels 05:30. Om 07:00 werd ze weer terug bij ons gebracht en direct bij me neer gelegd voor contact. Er werd ons verteld dat er geen verbetering is geweest in de tijd dat ze bij hun waren en in overleg met de kinderarts dat ze andere morfine gaan toedienen eentje die dus sterker is. Wij dachten als het maar werkt, als ze maar geen pijn meer heeft. 

De pijn was voor de komende uren wel een heel stuk verbeterd en heeft ze lekker bij mij gelegen. Papa mijn vriend moest haar aangeven bij de gemeente, hij wou niet gaan omdat die bang was dat ze zal gaan overlijden als hij weg was. Gemeentehuis was gelukkig in de buurt en was hij snel terug. De kinderarts was inmiddels okal aanwezig om het vervolg te gaan bespreken. Wij wouden graag naar huis met Jesslyn, dat mocht en kon als er genoeg hulp vanuit instantie's waren die haar morfine konden toedienen. We zaten in de tijd van corona en lockdown en dan kun je het al raden die hulp was er niet voldoende dus moesten we in het ziekenhuis blijven. Jesslyn was nog steeds rustig maar begon piepend en zwaar te ademen en heb haar toen even afgegeven aan mijn vriend. Wij verder in gesprek en ze hadden besloten om een morfine pomp aan te sluiten zodat ze constant morfine binnen zou krijgen. 

Die morfine pomp was gelukkig niet meer nodig.Wij keken naar Jesslyn en me vriend zei ze is overleden. Ik kon het niet meer droog houden en heb echt even heel hard gehuild en tegen de kinderarts gezegt. Ik ben blij dat ze is gegaan het is beter zo. Ze begreep me direct. Ze is even weggegaan en ons even de tijd gegeven. Ze was heel snel aan het verkleuren. En de arts kwam terug om het hartje te gaan luisteren en die was echt gestopt. Ze is tussen 11:00 en 12:00 overleden op 26 november 2021. 

Ze hebben haar even schoongemaakt en omgekleed, ik zelf vond dat eng want ik wou haar afwijkingen nog niet zien. Ik was er nog niet klaar voor. Mijn vriend heeft het wel gezien en stond met tranen in zijn ogen en zei dit is echt heel erg. Dus dat zei al genoeg. Voor mij was het nog te vroeg. Ze hebben haar meegenomen en hebben voet en handafdrukjes gemaakt en wij konden in die tijd even wat gaan eten of drinken beneden of frisse neus halen. Was ik wel even aan toe. 

Wij mochten daarna naar huis. Zo fijn lekker naar huis, naar mijn andere dochter naar mijn eigen omgeving. We hebben Jesslyn meegenomen in de maxi cosi in de auto naar huis.