De eerste maand

Morgen is het exact een maand geleden dat je geboren en gestorven bent. 

In die maand heeft mama al van alles gevoelt, gehoord, gezegd,... De eerste week was fysiek zwaar en het rouwen kwam maar niet tot zijn recht. De week erna kon ik al eens goed wenen maar vaak ook nog zonder echt besef. 

Nu krijgt mama hulp om alles een betere plaats te geven. Dan vraag ik me soms af of er een moment zal zijn van spijt? Spijt dat ik te gemakkelijk terug zonder je kan. Of ben ik eerder iemand die te veel tijd neemt om hiermee om te kunnen. Wat is sociaal aanvaardbaar? 

Wanneer mag ik terug lachen of zal ik dat nooit meer mogen doen. Wanneer mag ik nog eens wenen of wordt er verwacht dat ik daar al over ben? 

Die gevoelens spelen een grote hoofdrol binnen in het proces. Soms ben ik bang dat ik je ga vergeten, niet meer missen of verder leven. Maar ik ven ook bang dat ik nooit meer verder zal raken. 

Soms wil ik gewoon terug zwanger zijn en verder genieten. Maar genieten zonder jou is toch ook een zonde... Want waarom kon ik niet genieten van jou, zelfs als je nog bij me was? 

Morgen is het een maand, dan zouden we al 24 weken gepasseerd zijn. Als ik het deze maand maar kunnen volhouden, dan had je misschien langer geleefd. Had je het misschien wel overleefd. Kon je mee naar huis op een totaal andere manier. 

Ondertussen heb ik praktisch elke ochtend de zon zien opkomen. Alsof er een dag zou zijn dat ik wakker wordt van deze nachtmerrie en dat je gewoon terug bij ons zou zijn. 

Kon ik je maar vasthouden en fluisteren hoeveel ik van je hou! Kon ik je maar meenemen naar onze thuis. 

Dikke kus van mama voor mijn mooiste ster!